Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» διχάζει. Διχάζει όχι ΜΜΕ και κόμματα, αλλά ανθρώπους που έχουν άποψη και κριτική σκέψη.
Η μία άποψη σε γενικές γραμμές αναφέρει: «Το κίνημα των "Αγανακτισμένων" είναι ό,τι πιο ωραίο συνέβη τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει κομματική ταμπέλα και ταυτότητα, δεν είναι καθοδηγούμενο, είναι αυθόρμητο, είναι ειλικρινές, δεν είναι βίαιο, έχει μαζική απήχηση και βρίσκει ανταπόκριση σε όλες τις ηλικίες κι όλες τις κοινωνικές τάξεις. Επιπλέον έχει όραμα και μπορεί να καταλήξει στην πραγματική δημοκρατία. Οι δράσεις τους διεξάγονται σε δημόσιους χώρους και διέπονται από δημοκρατικό χαρακτήρα με την έννοια της αρχαίας ελληνικής αγοράς και τον δημόσιο διάλογο.»
Η άλλη άποψη, λέει: «Μπορεί να μοιάζει ωραίο, αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Μια αντίδραση που έγινε της μόδας είναι και θα περάσει εύκολα. Δεν έχει ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο κι όταν πάψει να είναι της μόδας, θα καταρρεύσει. Αγανακτώ σημαίνει πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι δέσμιος των εξωτερικών επιρροών και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.»
Και τα δύο έχουν βάση. Ισχύει δηλαδή ότι ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά και λειτουργεί το κίνημα των «Αγανακτισμένων» είναι ο ιδανικότερος για να ξεκινήσει σήμερα μια λαϊκή αντίδραση, δημιουργώντας την αίσθηση του συμμετέχειν. Το κατά πόσο χρειάζεται μια περαιτέρω οργάνωση ή σκεπτικό για να αναγκάσει αυτούς που σηκώθηκαν από το καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους, να αντιληφθούν ότι αυτό που κάνουν έχει νοήμα, είναι κάτι που ο χρόνος και οι καταστάσεις θα το δείξουν.
Ποτέ δεν μου άρεσε να είμαι σύμφωνος από την αρχή με κάτι χωρίς να το μελετήσω, να το εξετάσω και να δω όλες τις παραμέτρους. Η υπερβολική ανάλυση όμως, αφενώς φέρνει την παράλυση, αφετέρου μπορεί να αλλοιώσει τον τρόπο αντίληψης των καταστάσεων, αλλά πείτε μου κι εσείς τί να κάνω...
Εν τέλει, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι σε γενικές γραμμές μ’ αρέσει αυτό που βλέπω να συμβαίνει. Κατέληξα βέβαια μετά από αρκετές μέρες. Είχα τις αμφιβολίες μου για τα κίνητρα και το σκεπτικό. Ακόμη τις έχω αλλά δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι η πλειονότητα του κόσμου που κατακλύζει κάθε μέρα το Σύνταγμα, βρίσκεται εκεί γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και απλά νιώθει ότι δε πάει άλλο.
Το μήνυμα και το τι πρέπει να γίνει είναι πλέον ξεκάθαρο. Αυτοί που βρίσκονται μέσα στο μεγάλο κίτρινο κτίριο, θα πρέπει να φύγουν. Και μη ρωτήσετε αν αυτοί που θα έρθουν μετά θα κάνουν κάτι καλλίτερο... Πιθανότατα όχι, αλλά ένα πράγμα που πρέπει να ξέρει κανείς είναι πως όταν δεν σε θέλουν κάπου, φεύγεις. Εν προκειμένω το ποιός θα έρθει μετά ή τι θα γίνει μετά, να μην έχει τη δεδομένη πολύ σημασία...
Σε πολιτικό επίπεδο δεν μπορώ να βρω τις συγκεντρώσεις κάτι περισσότερο από χρήσιμες και συμπαθητικές. Χρήσιμες γιατί στέλνουν το μήνυμα στους πολιτικούς ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει και το ψέμματα τελείωσαν, μια και στην περίπτωση του Συντάγματος η συγκέντρωση γίνεται έξω από το μαγαζί «Η Ωραία Βουλή», και συμπαθητικές γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν και δεν άφησαν να τους καπελώσουν οι γνωστοί εργατοπατέρες και συνδικάλες ή έστω οι κουκουλοφόροι «γνωστοί-άγνωστοι». Πολιτικά, όμως πάντα, βρίσκω τις συγκεντρώσεις σχετικά μικρής σημασίας.
Σε κοινωνικό επίπεδο τα πράγματα είναι αλλιώς. Η δυναμική που αναπτύσσεται είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Οι συγκεντρώσεις και ο ανοιχτός διάλογος, η καταγραφή και δημοσιοποίηση των θέσεών βοηθούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης, διαμορφώνοντας την αίσθηση και την πρακτική του συμμετέχειν ενεργά στις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες. Ουσιαστικά το κίνημα αυτό αγανακτεί σχετικά με τις εξελίξεις στην κοινωνία, όπως το δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση κι άλλα συναφή που συμβάλουν στην ανάπτυξη και διατήρηση μιας ικανοποιητικής ποιότητας ζωής. Μπορεί να ερμηνευτεί αν θέλετε ως μια κοινωνική μετάβαση πολιτικής δραστηριότητας από την πλήρη αποχή και μοιρολατρεία σε ένα είδος αρντητικής παθητικότητας, απέναντι στις δεδομένες καταστάσεις που επικρατούν – ας ελπίσουμε πως θα οδηγήσουν και σε μια συνειδητότητα ως και προς το πλαίσιο που τις παράγει.
Το θέμα είναι ότι τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχουν κάθε χρόνο. Το κατά πόσο θα έχουν αντίκτυπο ή θα καταγραφούν ως ένα απλό System Error το οποίο θα αντιμετωπιστεί και εξουδετερωθεί από το ευρύτερο σύστημα αφήνοντας μόνο την εντύπωση ότι οι πολίτες έγιναν λίγο πιο ενεργοί μένει να φανεί. Το «κίνημα» ως έχει προς ώρας, δεν μπορεί να ανατρέψει ισορροπίες. Επιτυχία θα είναι να δημιουργηθεί ένα αυτοκαθοριζόμενο κοινωνικό σύνολο, όχι απλώς αγανακτισμένο λόγω συνθηκών, αλλά αποφασισμένο. Το πραγματικό κέρδος είναι η συμμετοχή και η συνδιαμόρφωση κι ενδεχομένως αυτά που προσάπτωνται κατά των "Αγανακτισμενών" να αποδειχθούν και το καλλίτερο όχημα κοινωνικής ενότητας ώστε να προκύψει ή να διαμορφωθεί κάτι καινούργιο μεσα από όλα αυτά.
Η μία άποψη σε γενικές γραμμές αναφέρει: «Το κίνημα των "Αγανακτισμένων" είναι ό,τι πιο ωραίο συνέβη τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει κομματική ταμπέλα και ταυτότητα, δεν είναι καθοδηγούμενο, είναι αυθόρμητο, είναι ειλικρινές, δεν είναι βίαιο, έχει μαζική απήχηση και βρίσκει ανταπόκριση σε όλες τις ηλικίες κι όλες τις κοινωνικές τάξεις. Επιπλέον έχει όραμα και μπορεί να καταλήξει στην πραγματική δημοκρατία. Οι δράσεις τους διεξάγονται σε δημόσιους χώρους και διέπονται από δημοκρατικό χαρακτήρα με την έννοια της αρχαίας ελληνικής αγοράς και τον δημόσιο διάλογο.»
Η άλλη άποψη, λέει: «Μπορεί να μοιάζει ωραίο, αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Μια αντίδραση που έγινε της μόδας είναι και θα περάσει εύκολα. Δεν έχει ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο κι όταν πάψει να είναι της μόδας, θα καταρρεύσει. Αγανακτώ σημαίνει πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι δέσμιος των εξωτερικών επιρροών και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.»
Και τα δύο έχουν βάση. Ισχύει δηλαδή ότι ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά και λειτουργεί το κίνημα των «Αγανακτισμένων» είναι ο ιδανικότερος για να ξεκινήσει σήμερα μια λαϊκή αντίδραση, δημιουργώντας την αίσθηση του συμμετέχειν. Το κατά πόσο χρειάζεται μια περαιτέρω οργάνωση ή σκεπτικό για να αναγκάσει αυτούς που σηκώθηκαν από το καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους, να αντιληφθούν ότι αυτό που κάνουν έχει νοήμα, είναι κάτι που ο χρόνος και οι καταστάσεις θα το δείξουν.
Ποτέ δεν μου άρεσε να είμαι σύμφωνος από την αρχή με κάτι χωρίς να το μελετήσω, να το εξετάσω και να δω όλες τις παραμέτρους. Η υπερβολική ανάλυση όμως, αφενώς φέρνει την παράλυση, αφετέρου μπορεί να αλλοιώσει τον τρόπο αντίληψης των καταστάσεων, αλλά πείτε μου κι εσείς τί να κάνω...
Εν τέλει, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι σε γενικές γραμμές μ’ αρέσει αυτό που βλέπω να συμβαίνει. Κατέληξα βέβαια μετά από αρκετές μέρες. Είχα τις αμφιβολίες μου για τα κίνητρα και το σκεπτικό. Ακόμη τις έχω αλλά δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι η πλειονότητα του κόσμου που κατακλύζει κάθε μέρα το Σύνταγμα, βρίσκεται εκεί γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και απλά νιώθει ότι δε πάει άλλο.
Το μήνυμα και το τι πρέπει να γίνει είναι πλέον ξεκάθαρο. Αυτοί που βρίσκονται μέσα στο μεγάλο κίτρινο κτίριο, θα πρέπει να φύγουν. Και μη ρωτήσετε αν αυτοί που θα έρθουν μετά θα κάνουν κάτι καλλίτερο... Πιθανότατα όχι, αλλά ένα πράγμα που πρέπει να ξέρει κανείς είναι πως όταν δεν σε θέλουν κάπου, φεύγεις. Εν προκειμένω το ποιός θα έρθει μετά ή τι θα γίνει μετά, να μην έχει τη δεδομένη πολύ σημασία...
Σε πολιτικό επίπεδο δεν μπορώ να βρω τις συγκεντρώσεις κάτι περισσότερο από χρήσιμες και συμπαθητικές. Χρήσιμες γιατί στέλνουν το μήνυμα στους πολιτικούς ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει και το ψέμματα τελείωσαν, μια και στην περίπτωση του Συντάγματος η συγκέντρωση γίνεται έξω από το μαγαζί «Η Ωραία Βουλή», και συμπαθητικές γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν και δεν άφησαν να τους καπελώσουν οι γνωστοί εργατοπατέρες και συνδικάλες ή έστω οι κουκουλοφόροι «γνωστοί-άγνωστοι». Πολιτικά, όμως πάντα, βρίσκω τις συγκεντρώσεις σχετικά μικρής σημασίας.
Σε κοινωνικό επίπεδο τα πράγματα είναι αλλιώς. Η δυναμική που αναπτύσσεται είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Οι συγκεντρώσεις και ο ανοιχτός διάλογος, η καταγραφή και δημοσιοποίηση των θέσεών βοηθούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης, διαμορφώνοντας την αίσθηση και την πρακτική του συμμετέχειν ενεργά στις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες. Ουσιαστικά το κίνημα αυτό αγανακτεί σχετικά με τις εξελίξεις στην κοινωνία, όπως το δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση κι άλλα συναφή που συμβάλουν στην ανάπτυξη και διατήρηση μιας ικανοποιητικής ποιότητας ζωής. Μπορεί να ερμηνευτεί αν θέλετε ως μια κοινωνική μετάβαση πολιτικής δραστηριότητας από την πλήρη αποχή και μοιρολατρεία σε ένα είδος αρντητικής παθητικότητας, απέναντι στις δεδομένες καταστάσεις που επικρατούν – ας ελπίσουμε πως θα οδηγήσουν και σε μια συνειδητότητα ως και προς το πλαίσιο που τις παράγει.
Το θέμα είναι ότι τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχουν κάθε χρόνο. Το κατά πόσο θα έχουν αντίκτυπο ή θα καταγραφούν ως ένα απλό System Error το οποίο θα αντιμετωπιστεί και εξουδετερωθεί από το ευρύτερο σύστημα αφήνοντας μόνο την εντύπωση ότι οι πολίτες έγιναν λίγο πιο ενεργοί μένει να φανεί. Το «κίνημα» ως έχει προς ώρας, δεν μπορεί να ανατρέψει ισορροπίες. Επιτυχία θα είναι να δημιουργηθεί ένα αυτοκαθοριζόμενο κοινωνικό σύνολο, όχι απλώς αγανακτισμένο λόγω συνθηκών, αλλά αποφασισμένο. Το πραγματικό κέρδος είναι η συμμετοχή και η συνδιαμόρφωση κι ενδεχομένως αυτά που προσάπτωνται κατά των "Αγανακτισμενών" να αποδειχθούν και το καλλίτερο όχημα κοινωνικής ενότητας ώστε να προκύψει ή να διαμορφωθεί κάτι καινούργιο μεσα από όλα αυτά.
Συμφονω!
ΑπάντησηΔιαγραφήMονο μερικες σκεψεις,που δεν εχουν να προσφερουν κατι παραπανω.
- Ξερω οτι εμαστε στο πρωτο βημα ,ενα βημα που ειναι μετεωρο -δε πατα σταθερα καπου ακομα- αλλα παρολα αυτα δε παυει να ειναι ενα βημα και ειναι προτιμοτερο απο την ακινησια.. πιστεβω οτι ειναι ενα βημα προς την επανασταση –οπως την εννοει ο καθενας.Και αυτο το τελευταιο ειναι που θελω να σταθω,για πολυ λιγο.Κατα τη γνωμη μου ,καλο ειναι ,αν και οχι πρωτευων ,ο καθενας μας να εχει στο πισω μερος του κεφαλιου του,΄η οπου αλλου τον βολευει τελοσπαντων, πως φανταζεται το μετα..
- Η Ανατροπη ειναι κατι που ολοι? το θελουμε ,αλλιως δεν θα προβλη-ματιζο-μαστα-νε (ουφ,δε μπορουσα να βρω αλλη λεξη?).Ο τροπος που θα γινει η ανατροπη,επισης δεν εξαρταται αποκλειστικα απο εμας,εννοω το καθενα μας ατομικα,αλλα θα τον καθορισουν οι εξελιξεις.
- (Αντι)δραση-(Αντι)δραση-(Αντι)δραση.
- Πρεπει σιγα-σιγα να καταλαβουμε οτι αυτη η κινητοποιηση το μοναδικο αιτημα που πρεπει να εχει ειναι ΟΛΑ ή τιποτα..
Δεν ειναι μια πανελλαδικη πορεια,δεν ειναι απεργια,δεν ειναι συμβολικη καταληψη,δεν ειναι τιποτα απ’ ολα αυτα.Δεν διεκδικει αποσυρση μετρων,δεν δικεδικει τα εργατικα κεκτημενα που χαθηκαν,ουτε τη παραδειγματικη τιμωρια καποιων ή όλων οπως αφελώς ή εσκεμμένα «ζητουν» πολλοι νεοφαρισαιοι στα πανω διαζωματα της αρενας που εχει στηθει.
- Η διαδικασια της ελευθερης συνελευσης δεν εναι τοσο το βημα για (επιμερους)προτασεις και λυσεις ,ειναι η ιδια η προταση.
Καλο θα ηταν να αποτελει τη δεξαμενη που θα καταληγουν ολες οι δρασεις (πορειες,απεργιες,καταληψεις,συνελευσεις στις γειτονιες,ανταλλαγες προιοντων και υπηρεσιων,κ.α)
- Ειναι ο θανατος σας (συστηματα εξουσιας ) η ζωη μας.
Υ.γ Αν δε καταληξει ετσι εχουμε ολα τα χρονια μετα να αναλυουμε ,ιδιως η αριστερα,το τι «εφταιξε».
Ειδικα το ΚΚΕ εχει στη διαθεση του τουλαχιστον 80 χρονια ,ετσι ωστε με ενα αρθρο του στο ριζοσπαστη του 2091 να μας εξηγει γιατι το κινημα των αγανακτιζμενων υπηρξε μια προβοκατορικη κινηση.
συγνομη,εκ παραδρομης εγραπσα ριζοσπαστη.Αρχιδοσπαστη ενοουσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι έγινε ρε παιδιά, σε λάθος blog μπήκα ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως παραδοσιακά τέτοια κείμενα γράφονται από το Παρίσι, όχι την Χιονογελαδία.
Συμφωνώ με τον Χοίρωνα και τον Αλέξιους ότι η κατάσταση όπως διαμόρφώνεται ΕΙΝΑΙ παρά πάει κάπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Τι να κάνω ρε J, τα γράφω για το Μέσκαλιν που μπερδεύεται :P (βλ. σχόλια Η αρχή του τέλους για την «αγανάκτηση»;)