Είναι που αλλάζει ο καιρός...

Εγώ: Πωωω... Τι ζέστη είναι αυτή σήμερα... Έχουμε λιώσει.
Άχμεντ: Eίναι που αλλάζει ο καιρός και μπαίνει ο χειμώνας!

Ο Ύπνος Του Δικαίου

Ο Μέσκαλιν απόλαμβανε έναν ελαφρύ, απογευματινό υπνάκο ξαπλωμένος στον καναπέ, ενώ είχε αφήσει την τηλεόραση να παίζει το Raging Camels 4.

Ψευτοπαρακολουθούσε το αριστούργημα με μισόκλειστα μάτια (ή μισάνοιχτα, εξαρτάται πως θα το πάρει κανείς) και βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, φαντασιωνόμενος το γυμνόστηθο νέτο της ταινίας, να ξεπροβάλλει από τον μακρίνο ορίζοντα σε ένα ερημικό τοπίο και να τον πλησιάζει. 

Κι εκεί που είχε αρχίσει να ξερογλύφεται και να σιγοτραγουδάει "Ξέρω και μια μελαχροινή, Πολλοί την κάνουν κέφι...", ετοιμάζοντας την υπερκουλτουριάρικη ατάκα που θα την άφηνε σιξυλη... το νέτο μεταμορφώθηκε στον Λουμπουμπάμπουλα, ο οποίος ήταν ντυμένος με μια κελεμπία, είχε τη γενειάδα του βαμμένη κόκκινη, ήταν ζωσμένος με εκρηκτικά και έτρεχε κατα πάνω στον Μέσκαλιν φωνάζοντας "Ο Αλλάχ είναι ένας και ο προφήτης του εγώ (ο ίδιος ο Λούμπα δηλαδή)! Θάνατος!"

Μια μέρα στο Παζάρι

Στον Κώστα άρεσαν πάρα πολύ τα ρολόγια. Αποφάσισε κάποια στιγμή λοιπόν να αρχίσει να ασχολείται με το εμπόριό τους. Αφού είχε μαζέψει ένα μικρό κομπόδεμα, αποφάσισε να πάει σε ένα παζάρι όπου διάφοροι άνθρωποι πουλούσαν κι αγόραζαν διάφορα αντικείμενα.
 Έστησε έναν πάγκο, έβαλε κάτι τασάκια και παλιά σπιρτόκουτα για μόστρα κι άρχισε να φωνάζει "Αγοράζω το ρολόι σας 10 ευρώ!!!" Ο Κώστας ήξερε ότι έτσι μπορεί να αγόραζε κάποια φτηνά ρολόγια για να τα πουλήσει ενδεχομένως λίγο ακριβότερα, για να ανέβει μετά επίπεδο και να "παίζει" με πιο ακριβά κομμάτια.
Το παζάρι συνεχιζόταν, πολλοί διαφήμιζαν την πραμάτια τους και άλλοι διαλαλούσαν το τι τους ενδιέφερε ν'αγοράσουν, μαζί κι ο ήρωάς μας.
Μετά από αρκετή ώρα και όντας έτοιμος να τα μαζέψει και να φύγει, εμφανίζεται κάποιος άγνωστος και του δείχνει ένα ρολόι. Τα μάτια του Κώστα γυάλισαν. Ήταν ένα ρολόι που είχε ξαναδεί κάπου και το γούσταρε πολύ, έκανε 55-60 ευρώ περίπου. Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

Κώστας(Κ): Ε φίλε, ξέρεις, εγώ αγοράζω φτηνά ρολόγια, για 10 ευρώ.
Άγνωστος(Α):Μόνο αυτό έχω, το βρήκα κάτω
(Κ): Και πόσα θες γι'αυτό;
(Α):16 ευρώ

Εκεί ο Κώστας βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα. Από τη μία μπορούσε να πει στον άγνωστο ότι το ρολόι είναι κατά πολύ ακριβότερο από αυτή την τιμή (και ίσως να μην το αγοράσει) κι από την άλλη θα μπορούσε απλά να το πάρει για 16 ευρώ.

Και αυτό έκανε. Το αγόρασε, είπαν ευχαριστώ ο ένας στον άλλο και ο άγνωστος απλά έφυγε.
 Ο ίδιος απλά τα μάζεψε γρήγορα γρήγορα κι έφυγε για να μην ανακαλυφθεί η απάτη και μπλέξει.

Οι τύψεις τρώνε τον Κώστα μέχρι και σήμερα και κάθε φορά που κοιτάει το ρολόι στον καρπό του αναρωτιέται αν πρέπει να πάει να βρει τον άγνωστο και να του το δώσει πίσω.

Αλλά τελικά, πρόκειται περί απάτης;