FEAR AND LOATHING IN VILLA MESCALIN (V 1.05)

...............Αμφφααχμμμμαααα...ααφφαμχφμμαμααφααα... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

Όρθιος και ιδρωμένος, δίπλα μου ο Έγκυρη Πηγή κοιμάται. Τον σκουντάω... τίποτα. Tου μιλάω... Tίποτα. Ανάβω μια μπαφούκλα έτοιμη απο την τσέπη ρουφάω μια δυνατή και του σκάω τα ντουμάνια... χμφφφμχχχ... χαμογελάει, μια χαρά, ζεί! Το ίδιο διαπιστώνω και για τους άλλους δύο, τον Sshandicap και τον οδηγό μας. Γύρω μου μια πολύ περίεργη καταχνιά, μαύρη και ρόζ μαζί. Ασυνάρτητες φωνές και ψίθυροι ολόγυρα, τι στο πούτσο συμβαίνει, που στα γαμίδια είμαστε;

Αποφασίζω να βγώ από το μαύρο cabriolet, ακολουθώ το πρώτο μονοπάτι που υπάρχει μπροστά μου. Περπατάω, δεν ξέρω πόσο, ο χρόνος κυλάει αργά ή έτσι νομίζω. Ίσως κινούμαι κανα τέταρτο και οι ψίθυροι έχουν αρχίσει να μου θυμίζουν ουρλιαχτά, αρχίζω να φρικάρω λίγο... Ρίχνω κοφτές ματιές γύρω μου και τότε μέσα στην παραζάλη του τσιγάρου και τις μπουνιές που μου ρίχνει το τελευταίο κρυσταλάκι tractatus απο το βάθος έρχεται με φόρα ένα... (ακριβώς μπροστά στην μύτη μου...) δάσος! Χα! Σιγά μην ήταν ενα φυσιολογικό καταπράσινο δάσος. Όχι το γαμημένο όχι, είναι ροζ. Πολύ ροζ γαμώ τις παραισθήσεις μου μέσα.

Μπαίνω και ό,τι θέλει ας κατεβάσει. Ψάχνω το ημιαυτόματο σιδέρικο μου αν βρίσκεται καλά σφηνωμένο στο πίσω μέρος του παντελονιού μου. ΟΚ είναι εκεί, οπλισμένο και έτοιμο για δράση. Ακούω φωνές, γυναικείες και παιδικές που δεν μου θυμίζουν χαρές και πανηγύρια. Τσίτα το νευρικό μου και κοιτώ ψηλά. Τρίβω και ξανατρίβω τα μάτια μου μεχρι να εμφανιστούν αυτά τα άσπρα "μυγάκια" και δεν το πιστεύω... Από τα κλαδιά των δέντρων κρέμονται ανθρώπινα μέλη!!! Ξανακοιτώ κάτω και βαριανασαίνω, "ξεκόλλα μαλάκα, ξεκόλλα!" Ξανά ψηλά, τίποτα... Τα πόδια, τα χέρια, τα κεφάλια και οι κόρμοι ανθρώπων κρέμονται εκεί!

Κάνω το πρώτο βήμα με δισταγμό, το δεύτερο με τρόμο και το τρίτο με το δάχτυλο στην κωλοτρυπίδα γιατί η φαγούρα από τις αιμορροϊδες δεν λέει να φύγει... Είμαι μέσα, οι φώνες αρχίζουν και γίνονται δυνατότερες, τα δέντρα τώρα πιο πύκνα και εμφανίζονται και κάτι θάμνοι. Ροζ κι αυτοί. Μόνο που από τα κλαδάκια κρέμονται κατι παράξενα... Όχι ρε γαμώ την πουτάνα μου, έχω σαλτάρει τελείως; Πούτσες, μουνάκια, αρχιδάκια και σούφρες, μικροσκοπικές σαν playmobile!!! Πλησιάζω να δω πιο καλά. Σκύβω να δω, αγγίζω και είναι φυσικά από δέρμα. Τρίβω το στόμα μου και ξεφυσάω, μια ριπή ανέμου με κανει και ανατριχιάζω και καθώς αρχίζω να ισιώνω το κόρμί μου, νοιώθω μια παρουσία να ανασαίνει στον σβέρκο μου! "Οκ, όχι απότομες κινήσεις." Το βλέμμα μου είναι κολλημένο στον ορίζοντα. Ακίνητος... Η ανάσα είναι περίεργη, καθόλου τσιτωμένη, αργή και μεγάλη σε διάρκεια. "Πρέπει να φτάσω το όπλο, αλλά πως;" Τα παρατάω, έχω αρχίσει και χάνω την ψυχραιμία μου και σίγουρα δεν θα μου βγει σε καλό. Ξανασάνω ότι οξυγόνο μου έχει μείνει στα σωθικά και κάνω να πάρω καινούργιο για να μπορέσω να μιλήσω. Μόλις που πήγα να αρθρώσω την γαμημένη την λέξη και το αίμα μου κόβεται... Μια παλάμη ακουμπάει τα ιδρώμενά μου μαλλιά, ένα άλλο πιάνει τον ώμο μου και αρχίζει να με γύρναει σιγά σιγά... "Θα περιμένω να γυρίσω, ποιός ξέρει τι μαλακία θα αντικρίσω πάλι και τότε θα κάνω κίνηση για να πιάσω το όπλο. Θα του βγάλω τα μυαλά από το στόμα του καριόλη! Δε θα προλάβει να δει ούτε ένα καρέ από την μίζερη ζωή του!"

Τα χείλια της ήταν τόσο ζεστά και υγρά που ήταν αδύνατο να αντιδράσω.