H Kατάρα του Λουμπουμπάμπουλα

«Το πραγματικό είναι και φανταστικό... ισχύει όμως και το αντίστροφο;»

Σκεφτόταν ο Λούμπα, χαιδεύοντας στωικά το μούσι του, αναρωτώμενος για το χαμένο κρίκο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ώσπου μια κραυγή του διέκοψε τον ειρμό.

- Μπαμπά πεινάω!

Είπε ο μικρός Μίκυ (τι μικρός δηλαδή, που ολόκληρο γομάρι είχε γίνει), μπήγοντας τα δόντια του σε ένα ακόμα μπιφτέκι, ενώ παράλληλα είχε φέρει μπροστά του όλο το ταψί.

- Τι πεινάς ρε σκασμένο; Τώρα μόλις έφαγες. Πάλι τρώς; 100 κιλά έχεις γίνει.

- Εντάξει δε πεινάω ακριβώς, αλλά ήθελα να γυμνάσω λίγο τη μασέλα μου.

Απάντησε αφοπλιστικά ο Μίκυ, που αντί να ακολουθήσει τα χνάρια του Fat Mike όπως προοριζόταν, το πήγαινε να γίνει Μιχάλης Τερζής, ακολουθώντας τα βήματα του ινδάλματός του Πασχάλη (του Τερζή, όχι των Olympians).

«Τι θα κάνω με αυτό το παιδί; Πως βγήκε έτσι τέτοιος τελεμές; Και να σκεφτείς ότι όλα ξεκίνησαν από ένα φάλτσο, γαμώ τους μπαγλαμάδες μου...» συλλογίστηκε ο Λούμπα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, στο τέλος του κειμένου γίνεται αναφορά σε τηλεοπτικό σεξ

Αλλά τον απασχολούσαν άλλα θέματα εν προκειμένω. Τόσο καιρό παρακολουθούσε υπομονετικά τα όσα διαδραματίζονταν στο Tractatus, κρατώντας την απαραίτητη απόσταση, χωρίς να παρεμβαίνει. Η εκδίκηση όμως είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και όπως λέει κι ο λαός, γελάει καλλίτερα όποιος γελάει τελευταίος. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

Δεν ήταν τυχαίο που το σεπτό μπλόγκ είχε πέσει σε ανυπολυψία. Δεν ήταν τυχαίο που όλοι οι συντελεστές του σώπαιναν ο ένας μετά τον άλλον, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Mindform και η παρέα του δεν είχαν φτάσει ακόμα στη βίλλα να βοηθήσουν τον Mέσκαλιν. H κοπέλα του δάσους, δεν ήταν άλλη από αυτόν τον ίδιο (τον Λούμπα δηλαδή)... Αλλά που να το καταλάβει ο Mindform αυτό μέσα στη δίνη και την παραζάλη των ναρκωτικών. Μεταμφιεσμένος και δίνοντας του λάθος οδηγίες τον είχε στείλει αλλού ντ’ αλλού. Ήθελε να βρει και την Ατλαντίδα...

Συνεχίστε να διαβάζετε, στο τέλος του κειμένου γίνεται αναφορά σε τηλεοπτικό σεξ

Μισούσε όμως τα ρητορικά ερωτήματα. Ακριβώς επειδή τα ρωτούσε κάποιος χωρίς να θέλει να κάνει συζήτηση. Απλά έβαζε ένα ερωτηματικό στο τέλος μιας φράσης, που δεν θέλει απάντηση. Στις μέρες μας αρκεί να έθετες κάτι με έξυπνο τρόπο και γινόσουν μάγκας. Συνήθως μάλιστα, η επιχειρηματολογία ήταν τελείως άσχετη με το θέμα. Επιχειρήματα υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης; Πολλά. Ουσία; Μηδέν.

Έτσι λοιπόν υπάρχουν κι αυτοί που κάθονται σε μια γωνία και εξαπολύουν ερωτήσεις. Ρωτάνε τον κόσμο που ήταν όλο αυτό τον καιρό. Που ήταν όταν το δημόσιο γιγαντωνόταν. Που ήταν όταν όλοι ξόδευαν περισσότερα από όσα μπορούσαν, φτάνοντας στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, αν και όλοι ήξεραν την απάντηση πολύ καλά. Ο κόσμος έκανε αυτό που τον έπαιρνε να κάνει. Όχι ότι αν έκανε κάτι άλλο θα είχε τελικά και πολλή σημασία ή ότι έκανε κάτι που δεν έκαναν κι άλλοι, αλλά το θέμα είναι ότι το έκανε. Έμπαινε λοιπόν στο δημόσιο γιατί μπορούσε. Έπαιρνε δάνεια γιατί μπορούσε. Αγόραζε ακριβά αυτοκίνητα γιατί μπορούσε. Έδινε φακελάκια γιατί μπορούσε. Ποτέ κανένας δεν του είπε όχι. Και τι κατάλαβε τελικά αυτός ο κόσμος; Πως κατέληξε; Όπως καταλήγουν όλα τα κακομαθημένα παιδία που ξαφνικά τους αλλάζεις τις συνήθειες.

Θα σκοτώνατε το κακομαθημένο παιδί σας; Όχι. Ούτε θα του ζητούσατε ευθύνες.

Συνεχίστε να διαβάζετε, στο τέλος του κειμένου γίνεται αναφορά σε τηλεοπτικό σεξ

Ε λοιπόν όχι διάολε, θα έδινε απάντηση!

«Το πραγματικό είναι και φανταστικό... και βέβαια ΙΣΧΥΕΙ και το αντίστροφο!!»

Έσκουξε αυθόρμητα στα Αραμαϊκά και ταυτόχρονα ευχήθηκε να μην βρεθεί στην αρχαία Βαβυλωνία. Αφού μετά από μερικά δευτερόλεπτα διαπίστωσε ότι όλα ήταν καλά και βρισκόταν ακόμα στο σωστό χωροχρόνο, συνέχισε να χαϊδεύει το μούσι του με ευχαρίστηση.

Η ιστορία θα είχε τέλος. Είχε μελετήσει τις αρχαίες προφητείες των Μάγια, του Νοστράδαμου κι ούλα τα τοιαύτα και ήξερε ότι το τέλος ήταν κοντά.

Τόσες όμως πολλές, μαζεμένες και βαρύγδουπες σκέψεις τον κούραζαν. Πήρε λοιπόν το τζιν του και ανέβηκε στην ψηλότερη κορυφή. Μόνος στη βεράντα με το τζινάκι του στο χέρι. Κάπως έτσι θα τελείωνε ο κόσμος κι αυτός θα καθόταν να απολαύσει το τέλος στην αγαπημένη του ώρα της ημέρας. Λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα. Στο πρώτο σούρουπο. Κατά βάθος ήταν ρομαντικός τύπος.

«Με γνώρισες σε μια περίεργη φάση της ζωής μου...» είπε σε ό,τι είχε απομείνει από το τζιν, λίγο πριν πιεί την τελευταία γουλιά.

Όταν σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τριγύρω, ο κόσμος ήταν ακόμα εκεί. Ευτυχώς ή δυστυχώς...