Μπουρλώτο

Ήταν αρχές Ιουνίου, σε μια απομονωμένη καλύβα, κοντά σε μια λίμνη στη Βόρεια Ντακότα. Στον υπόλοιπο κόσμο ήταν 2011, αλλά στη καλύβα το έτος ήταν 2006. Μέσα ήταν ο Ροκαμπίλης και ο Μέζκαλιν, παίζοντας ακόμα μια παρτίδα μπουρλώτο.

- Έχεις τίποτα;

ρώτησε ανέκφραστος ο Μέζκαλιν.

- Έχω ένα καρέ. Εσύ;

- Τίποτα. Μιας και θα με πας αίμα, δε μου εξηγείς πώς διάολο βρεθήκαμε εδώ;

- Τί εννοείς; Δε σ’ αρέσει; Είναι ωραία εδώ. Έχει και ηρεμία...

- Καλά μαλάκα, κοσμάρα είσαι; Συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο μυαλό σου;

- Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι όλα όσα μου έχουν συμβεί είναι στο μυαλό μου...

- Α, καλά... Εσύ έχεις χαζέψει τελείως.

- Δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται η ένσταση σου.

- Εγώ τι φταίω και με τραβολόγησες εδώ πέρα;!

- Δε φταις. Θύμα των περιστάσεων είσαι... Ούτε ο πρώτος που βρέθηκε σε αυτή τη θέση είσαι, ούτε ο τελευταίος. Απόλαυσέ το όσο μπορείς.

- Τι να απολαύσω ρε; Αφού δεν είναι πραγματικό αυτό!

- Αυτό το λες γιατί είσαι δέσμιος μιας πραγματικότητας που έχουν ορίσει άλλοι για σένα κι αδυνατείς να ξεπεράσεις. Τι είναι πραγματικό και τι υφίσταται στη φαντασιά κάποιου; Πώς ορίζεται; Και σε τελική ανάλυση, αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος ζει μια κατάσταση, όσο φανταστική κι αν θεωρείται από τους υπόλοιπους, τι σημαίνει; Ότι δεν την ζει ή ότι δεν τον επηρέαζει; Άλλοι βλέπουν όνειρα και ξυπνάνε με άσπρο μαλλί... Είναι πράγματι μια υπερβολή, αλλά σε τί βαθμό θεωρείς ότι ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο και ζεις είναι δικό σου προϊόν και όχι κάτι που σου επιβάλλει κάποιος άλλος;

- Δε μας έφτανε ο Λούμπα, βρήκαμε κι άλλον τώρα...

- Η πλειοψηφία του κόσμου, φοβάται τις καινούργιες ιδέες. Πάνω απ’ όλα φοβάται την κοινωνική απομόνωση. Έτσι, διατηρεί μία προσεκτική θέση στα όρια του «νορμάλ», όπως αυτό ορίζεται από τον περίγυρό του, γιατί όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει σε όσους αιρετικούς δεν συμβιβάζονται...

- Τί συμβαίνει;

- Πρόκειται για την εγκατάληψη μιας προσωπικής συνέπειας με σκοπό την κοινωνική αποδοχή. Αποδοχή από την οικογένεια, τους εργοδότες, τους φίλους, τις κοινωνικές γνωριμίες. Άρνηση των προσωπικών αρχών με σκοπό την κοινωνική ενσωμάτωση.

- Λοιπόν δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα για τι ακριβώς πράγμα μιλάς. Και νομίζω πώς ούτε κι εσύ. Πάω να κάνω μια βουτιά και μέχρι να γυρίσω κανόνισε να έχουμε φύγει από δω...

Και με αυτά τα λόγια ο Μέζκαλιν σηκώθηκε και βγήκε έξω, ενώ ο Ροκαμπίλης απογοητευμένος αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του τον αγώνα αποδόμησης της σοβαροφάνειας. Γύρισε λοιπόν από την άλλη και επινόησε τον Δώρο Πολύβορο (τον φανταστικό φίλο του Χοίρωνα) για να αποτελειώσουν την παρτίδα.

Το νερό της λίμνης δε φάνταζε ιδιαιτέρως ψυχρό στο σώμα του Μέζκαλιν, τα λόγια όμως του Ροκαμπίλη του φαίνονταν αρκετά ψυχρά στο μυαλό του. Ενώ επιχείρησε το πρώτο μακροβούτι της μέρας, του ήρθε ένα φλασάκι αυτοσυνείδησης. Ίσως έφταιγε κι εκείνο το πτώμα αλιγάτορα που συνάντησε μπροστά στα μούτρα του καθώς έβγαινε στην επιφάνεια για να πάρει ανάσα…

- Τι διάολο;! Πολύ βαριά τα παίρνω τα πράγματα τώρα τελευταία! Άσε που πλέον κρατάω την ανάσα μου μέσα στο νερό πολύ λιγότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Φυσική κατάσταση μηδέν! Λες να πάω πάλι μέσα να στρίψω κανα μπάφο με το Ροκαμπίλη μπας και χαλαρώσω λιγάκι από τα άγχη μου; Κι αυτό το τσίπουρο της Χοιρώνειας πάλι τελειώνει, γαμώτο! Και το ‘λεγα εγώ να μη δώσω στο Λούμπα το ένατο από τα έντεκα μπουκάλια που είχα! Έτσι που ‘ρθαν τα πράγματα τώρα, θα αναγκαστώ να ζητήσω πάλι από τους βρωμοχίππηδες τους ινδιάνους να μου δώσουν! Τι ρεζιλίκι!

Αυτά σκέφτηκε και βρήκε από τη λίμνη πιο πριζωμένος από τη στιγμή που μπήκε. Κατευθύνθηκε προς την καλύβα…

- Βάλε την πραγματικότητά σου στον κώλο σου!!!

φώναξε στο Ροκαμπίλη. Αλλά αυτός στάθηκε ατάραχος. Τον ήξερε καλά και δεν του αποκρίθηκε. Εξάλλου, είχε ήδη προβλέψει τη μπερδεμένη φάση του Μέζκαλιν και είχε ήδη αρχίσει να χτίζει ένα τρίφυλλο για να τον καλοπιάσει. Το μόνο που του είπε ήταν,

- Σε παρακαλώ, σκουπίσου γιατί στάζεις νερό στο πάτωμα και δε μπορώ να σφουγγαρίζω σα μαλάκας. Καταπιέζομαι!

- Δε μας έφτανε ο Λούμπα, βρήκαμε κι άλλον τώρα...

είπε για δεύτερη φορά μέσα σε μια μέρα ο Μεζ και στρογγυλοκάθισε για να απολαύσει το ναρκούργημα του Ροκαμπίλη. Ο Ροκαμπίλης ήταν ευδιάθετος γιατί είχε καταφέρει να νικήσει το Δώρο Πολύβορο. Ήταν αναμενόμενο. Δύσκολα κανείς νικάει το Ροκαμπίλη στο μπουρλώτο. Η αλήθεια είναι πως αυτό αποτελούσε μια ακόμη αιτία σύγχυσης στο Μεζ. Τη σύγχυσή του όμως διόγκωνε και το σαρδόνιο, περιπαιχτικό χαμόγελο που είχε διαγραφεί εδώ και μερικά δευτερόλεπτα στο πρόσωπο του Ροκαμπίλη…