Κι-Λάϊ-Λάϊ-Ντον-Ι: " Η Καταιγίδα του Μετρίου Ι"

Ο θρυλικός βάρδος κινείται αργά κι απειλητικά με βαριεστημένα μα σίγουρα βήματα και τα φώτα νυσταγμένα και βαριαααά προς το αραχνιασμένο πιάνο τουου..

Θαρρώ πως η φύση συνομωτεί με την απειλή που προετοιμάζει ο Ανατολίτης μουσουργός για τον καλόπιστο ακροατή, κι η συννεφιά όξω γίνεται όλο και πιο βαριά σε κάθε ανιαρή κίνηση του..

Ο ανυποψίαστος καλεσμένος του παύει να χαμογελά με προσμονή όπως πριν, και κρύος ιδρώτας καλύπτει σαν κινούμενη άμμος τον πρώτο του ενθουσιασμό.. Οι πρώτες στάλες της βροχής μαστιγώνουν πένθιμα την τζαμαρία με την σκαλιστή πεντάλφα κάνοντας την να φαντάζει ζωντανή, λούζωντας το κόκκινο βιτρώ της σαν αίμα..

Σαν ζώο που μυρίζεται τον κίνδυνο ο φιλόμουσος θνητός, κλαψουρίζει:

«Μην σας βάζω σε κόπο τώρα, κύριε Ντον-Ι.. είναι κι η ώρα περασμένη, άρχισε και ψιλόβροχο, πως θα γυρίσω σπίτι.. θα γίνω μούσκεμα..», μα οι δικαιολογίες του έπεσαν στο κενό, ο μοχθηρός κακιτέχνης τον είχε ήδη παγιδεύσει στην σκοτεινή Παγόδα του και δεν σκόπευε να δείξει έλεος στο αφελές μα φιλότεχνο θύμα του..

Ο Μάριο Ρομαντζέρο, λάτρης της ποιοτικής μουσικής, έκανε πολλά χιλιόμετρα για να χαρεί την έντεχνη πανδαισία που του υπόσχονταν τα υπεροπτικά σχόλια των θαμώνων του 'Καφέ Ντε Μίρλα'. Σαν μυστικό αιώνων φυλασσόταν από τους σοβαρούς όσο και δυσκοίλιους εραστές του Καλού τραγουδιού

«Μα δεν έχεις ακούσει τον Λάϊ-Λάϊ ντιπιντάϊ-ντιπιντάϊ..quelle decadence!.. Έλεος!.. Ε, να-να-να! Αχ, μα τι άσχετος!..» κι αποστρέφονταν με μούντζες τον πληγωμένο μουσικόφιλο, θεριεύοντας ακόμα περισσότερο την κάψα του να γνωρίσει κι αυτός την άγνωστη μουσική του Παραδείσουου…

Ήταν και το μειδίαμα της Τζοκόντας του, Μαρίας Ντε Ξίνισα που του ράγισε την καρδιά σαν αντιλήφθηκε την άγνοια του.. Λαβώθηκε η καρδιά του όταν την είδε να τον περιγελά με το ίδιο ύφος φωτοτυπία όπως του είδωλου της στο πόστερ του Μανίνα-Κατίνα που είχε κορνιζαρισμένο πίσω απ’το μπαρ..

Η ζήλια που του ‘καιγε τα σωθικά έγινε εμμονή, ήθελε μετά μανίας να γνωρίσει τον αντίζηλο του, τον μυθικό σταρ του πενταγράμμου..

Τώρα, όμως, μετάνοιωσε για την έπαρση του αλλά είναι πια αργαά κι από εμίρης έγινε κακομοίρης στα χέρια του βδελυρού γλιτσάρη κιτρινιάρη μουσουργουού..

Οι πρώτες ανατριχιαστικές νότες στο στοιχειωμένο πιάνο τον κάναν να ουρλιάζει….

«Κι εγώ θα αρχίσω να ουρλιάζω άμα δε σηκωθείς απ΄το κομπιούτερ, θα κρυώσουν οι μπάμιες!!!! Τζάμπα μαγείρευα η καψερή?!!», αντήχησε η μελιστάλαχτη φωνή της Μούσας - Έμπνευσης που σταμάτησε να με φωτίζει, βάζωντας άνω τελεία στην ιστορίααα μααας….

….Και κλείνουμε το πρώτο μέρος της εισαγωγής στο σάγκα του Κι-Λάϊ-Λάϊ-Ντον-Ι με την τρισχαριτωμένη gayσα με τα 7 χαϊκού, να μας λέει το ποίμα της:

“Σόϊ-Οϊ-Οϊ-Λε-Ι

Είσαι γλυκούτσικος πολύ

Σαν θα πιάσεις τη φλογέρα

Ούλοι τώρα κάνουν πέρα

Δώσε πόγκο και κρασίσι

Παραμύθι ν’ αρχινήσει’’

Πι-Ες:

O Κι-Λάϊ-Λάϊ-Ντον-Ι ο μυστικιστής μουσουργός από την 'Απω Ανατολή με το μειδίαμα που σκοτώνει, είναι ο ήρωας μας, λοιπόν, που θα λατρέψουν μέχρι ναυτίας μικροί και μεγάλοι, για κακό δικό μας.. Γλυκανάλατες μελωδίες και επαναστατικοί (σαν την καρδιά ενός μαρουλιού) στίχοι, καμωμένοι με μεράκι και ωδείο, εκτελεσμένοι (στα 5 μέτρα) με το λατρεμένο "που-να-σου-εξηγώ" ύφος του Ανατολίτη βάρδου, είναι τα απόκρυφα όπλα που στρέφει εναντίον του κατεστημένουουου..

Ο μικροαστός είπε τον πετεινό κεφάλα λοιπόν, και του έκανε την μούρη κρέας σε μια συναρπαστική καταιγίδα μετριότητας που θα μας πλήξει αλύπητα μέχρι ανίας!

Αριγκάτο Μαδερφάκερς!

Τα λέμε τώρα για να μην τα ξαναλέμε (και καλύπτουν όλα τα επερχόμενα επεισόδια ): Οποιαδήποτε ομοιότητα με φυσικά πρόσωπα, καταστάσεις κι εν γένει την πραγματικότητα είναι καθαρά συμπτωματική και τυχαία κι όποιος ξυνίζει, είναι άξιος της μοίρας και της κακομοίρας του!!..Μάκια,ζουζουνάκια μου!!