Σαν Πας για του Ντον-Ι το Κονάκι..

Για του Ντόνι το κονάκι..

Να εύχεσαι να είναι μακρύς..

ο δρόμος..

Γιατί άμα φτάσεις την γάμησες, ήταν σαν λέει η ατμόσφαιρα στα ιδιαίτερα του τύραννου Ντον-Ι.. Ο δύσμοιρος ρομαντικός που γκρεμίστηκε σαν άλλος Ίκαρος στις στάχτες της βλασφημίας του, συλλογιέται πως δεύτερη φορά τέτοια μαλακία δεν την ξανακάνει..

"Ντάξει, ρε παιδιά να πούμε καμιά σαχλαμαρίτσα, να γνωρίσουμε κάνα κορίτσι είπαμε, να χαρούμε την ζωή και της ξυνούλας τις βυζάρες, που το κακό?.. Αλλά να πρέπει να ακούμε κι αυτό το πορτατίφ να βγάζει γούστα στο πιάνο, παραπάει!!.. Κι εντάξει, έχουμε κι αισθήματα, θέλουμε κάτι παραπάνω, έχουμε κι εμείς ανάγκες.. αλλά να μας ζαλίζει κι ο κουλτουρότριχας τα αυτιά?.. Γιατί?.."

Σοφά αναρωτήθηκε ο Μάριο.. αλλά αυτή η συνειδητοποίηση της πλάνης του, σε τι παγίδα μπλέχτηκε, τον έκανε να τα χάσει και να βρεθεί ανυπεράσπιστος και μόνος, αντίμετωπος με το δέος της γλυτσιάς του τροβαδούρου..

Η γλυκανάλατη εξυπνάδα λειτούργησε πάνω στον άμοιρο περιπλανητή σαν μεθυσμένη κόμπρα.. Τον υπνώτισε αθόρυβα μα αποτελεσματικά.. "έλα μωρέ, ήρθαμε που ήρθαμε να ακούσουμε τον άνθρωπο" .. "Μμμ, κάλα.. κι εγώ σάμπως τι ξέρω τώρα.. μουσικός είναι αυτός.. καλλιτέχνης".. μα μετά το πρώτο ενοχικό μούδιασμα που προκαλεί το πιάνο του σαν φθονερή δαγκωματιά,τα συμπτώματα αρχίζουν να εκδηλώνονται.. "μαλάκα, έπηξα, λέμε, δεν την παλεύω".. "άντε κυρ-Ντον, έχουμε και σπίτια, είναι αργά, έλα, ξυπνάμε πρωϊ αύριο!".. Ο βδελυρός βάρδος όμως δεν πτοήθηκε, συνέχισε να τραγουδάει και να βαράει το πιανάκι στου κασίδη το κεφάλι, κοιτώντας τον με υφάκι και μειδίαμα μες την γκαύλα του σαδομαζό..
"χέσε.. δεν βγάζουμε άκρη.. έλεος.."

"Κι εγώ αυτό λέω, αγκαλίτσα μου.. δεν είναι δυναμόν να μου τα κάνεις τσουρέκια με την περιγραφή-σταυροβελονιά, δεν μπορώ άλλο, βαρέθηκα!.. σ'αφήνω και πάω να πιώ καφέ με τις φίλες μου που τις πάνε και μιά βόλτα τ'αγόρια τους, με έφαγε η κλεισούρα με τις μαλακίες σου, δε πα να λέω γω ότι σου κατέβει γράφεις!.. Η μούσα σου (..αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα..).. Δεν ξέρω πιά που πάει αυτή η σχέση.."

Αυτά τα λογια της Έμπνευσης μου σε τσαλακωμένο σημείωμα με τ'άρωμα της μου ράγισαν την καρδιά κι έκαναν αδύνατη την συνέχεια της ιστορίας..

- Αααααχ! Πάλι τα ίδια.. πότε θα με καταλάβει? Θα με
νοιώσει?!.. Έλα δω, ρε γκεϊσα, να μας πεις το ποίμα
σου, μπας και παρηγορηθώ..

- Πεκιν-Νουαααά!


" Κύριο μη κλαίς

Σαν Σόϊ-Οϊ-Λέϊ-Λέ

Ο καιρός θε να γυρίσει

Τη φλογέρα να φυσήξει.."


Αριγκατοοοό!