Η Επανάσταση του κυρίου Γιεγκόρ

Έρχονται κάποτε στιγμές που οποιοσδήποτε κάτοικος μιας μεγάλης πόλης θα νοσταλγήσει απολαύσεις πιο απλές. Στιγμές που η μεγαλύτερη επιθυμία του θα ‘ναι απλώς να μυρίσει βρεγμένο χώμα και την οσμή καμένου ξύλου από τις καμινάδες. Εκείνες τις στιγμές θυμάται ακόμη και τις εικόνες του θύμιζαν τα σχήματα των δέντρων του χωριού του, και τα σύννεφα στον ουρανό του κάμπου. Κάτι τέτοιες ώρες, θα παρατούσε την καλοπληρωμένη καθιστική δουλειά του χωρίς πολλή σκέψη, για να γίνει ξυλοκόπος σε ένα απομονωμένο όρος.

Ο κύριος Γιεγκόρ δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Δε ζούσε μονάχα αυτές τις στιγμές αμφισβήτησης και νοσταλγίας. Όλη του η ζωή ήταν εμποτισμένη από τέτοιες σκέψεις: όταν τον ξυπνούσε το ηλεκτρονικό του ξυπνητήρι, όταν ακύρωνε νυσταγμένος το εισιτήριο στο λεωφορείο, όταν στρογγυλοκάθονταν στη δερμάτινη καρέκλα του γραφείου του, κάπου στο κέντρο της Μόσχας. Όπως επίσης και όταν ξαναξυπνούσε από το ηλεκτρονικό του ξυπνητήρι, όταν ξαναακύρωνε το εισιτήριο του, όταν ξανακαθόταν στη δερμάτινη καρέκλα του, ξανά και ξανά.

Ήθελε λοιπόν να γίνει ξυλοκόπος η αγρότης; Να αλλάξει ζωή και να εγκατασταθεί στην ύπαιθρό, στο χωριό των γονιών του; Να τα παρατήσει όλα και να σηκωθεί να φύγει; Ήθελε τουλάχιστον λίγες μέρες διακοπές; Ναι, ήθελε. Γιατί δε το ‘κανε λοιπόν;