Ένα καλοκαιρινό πόνημα άνευ ουσίας και σημασίας - ηθικής αυτουργίας του Λουμπουμπάμπουλα.
Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα και αλύπητα. Όπως επίμονα και αλύπητα χτυπούσε κι ο πονοκέφαλος από τα χθεσινοβραδινά τζιν... Ανοίγοντας την πόρτα, φάνηκε μια νεαρή κοπέλα.
- Να τα πούμε;
- Να τα πείτε.
- Ωραία! Έχω έρθει για την απογραφή.
Μπήκε μέσα, κατευθύνθηκε αδιαπραγμάτευτα προς το σαλόνι και στρογγυλοκάθησε στον καναπέ. Πώς την πάτησα έτσι ρε πούστη μου... Εξάλλου τα Χριστούγεννα ήταν ακόμα μακριά, καθώς ήταν μόλις Αύγουστος. Κι αυτό που κρατούσε η κοπέλα στο χέρι της δεν ήταν τριγωνάκι αλλά φάκελος με ερωτηματολόγια. Το πήρα απόφαση ότι δεν υπήρχε διαφυγή κι ακολούθησα.
