RIBENTZ

Τακ, τακ, τακ, τακτακ τακτα.
Λοιπόν, είναι 8 παρα 10 λεπτά πρωινή. Μόλις έκλεισε η πόρτα του σπιτιού μας αφήνωντας πίσω εμένα και το μικρότερο αδερφό μου. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά από τη μπαλκονόπορτα στο πεζόδρομο που περνά κάτω από το σπίτι, να τους δώ. Μπροστά, όπως πάντα, η μάνα του αδερφού μου, με από-φασιστηκό βήμα, όπως πάντα. Πίσω της ακολουθεί ο πατέρας μου, με βήμα αναποφάσιστο και αγχώδες. Πηγαίνουν να συναντήσουν την υπόλοιπη «φαμίλια» για το σημερινό κυνήγι.

Το Πορτοκαλί Φανάρι

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας τύπος που έρχεται και σου κάνει περίεργες ερωτήσεις. Και όχι μόνο σου τις κάνει, άλλα περιμένει να του απαντήσεις κιόλας λες και η ζωή σου κρίνεται από αυτό. Όταν μιλάω για περίεργες ερωτήσεις εννοώ περισσότερο, ηλίθιες ερωτήσεις και όχι κάτι σημαντικό. Δεν σε ανακρίνει δηλαδή. Απλά εμφανίζεται μόνο και μόνο για να σε προβληματίσει και ξαναφεύγει όπως ακριβώς ήρθε. Ξαφνικά.

Τί τύπος είναι αυτός θα αναρωτηθείτε και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Η καλλίτερη απάντηση που μπορώ να σας δώσω είναι ότι αποτελεί πλάσμα της φαντασίας και εμφανίζεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά για τον καθένα από εμάς. Η ερώτηση που μου έκανε λοιπόν το συγκεκριμένο φανταστικό πλάσμα (που για εμένα μοιάζει με φτερωτό κροκόδειλο), είναι για το αγαπημένο μου χρώμα στα φανάρια του δρόμου. Πράσινο, κόκκινο ή πορτοκαλί;

Προσπάθησα να αποφύγω τις ρεαλιστικές απαντήσεις.

Δεν δυσκολεύτηκα κιόλας να το κάνω. Κατέληξα εύκολα στο συμπέρασμα ότι το αγαπημένο χρώμα φαναριού είναι το πορτοκαλί. Απέκλεισα το κόκκινο γιατί δεν μου αρέσουν με τίποτα τα απαγορευτικά οποιουδήποτε είδους, ενώ ακόμα περισσότερο αρνητικός είμαι στο πράσινο. Αρνούμαι πεισματικά να πιστέψω ότι ο δρόμος είναι ελεύθερος και πάντα πιστεύω ότι κάποια παγίδα παραμονεύει σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι.

Πορτοκαλί φανάρι λοιπόν. Ανοιχτό σε ερμηνείες και χωρίς προαπαιτούμενα.

Αγανακτισμένο Centerfold

Νέα μορφή διαμαρτυρίας από τους αγανακτισμένους έξω από τη Βουλή.