Νέα μορφή διαμαρτυρίας από τους αγανακτισμένους έξω από τη Βουλή.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κίνημα αγανακτισμένων. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κίνημα αγανακτισμένων. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011
Αγανακτισμένοι Παντού ΙΙ
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» διχάζει. Διχάζει όχι ΜΜΕ και κόμματα, αλλά ανθρώπους που έχουν άποψη και κριτική σκέψη.
Η μία άποψη σε γενικές γραμμές αναφέρει: «Το κίνημα των "Αγανακτισμένων" είναι ό,τι πιο ωραίο συνέβη τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει κομματική ταμπέλα και ταυτότητα, δεν είναι καθοδηγούμενο, είναι αυθόρμητο, είναι ειλικρινές, δεν είναι βίαιο, έχει μαζική απήχηση και βρίσκει ανταπόκριση σε όλες τις ηλικίες κι όλες τις κοινωνικές τάξεις. Επιπλέον έχει όραμα και μπορεί να καταλήξει στην πραγματική δημοκρατία. Οι δράσεις τους διεξάγονται σε δημόσιους χώρους και διέπονται από δημοκρατικό χαρακτήρα με την έννοια της αρχαίας ελληνικής αγοράς και τον δημόσιο διάλογο.»
Η άλλη άποψη, λέει: «Μπορεί να μοιάζει ωραίο, αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Μια αντίδραση που έγινε της μόδας είναι και θα περάσει εύκολα. Δεν έχει ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο κι όταν πάψει να είναι της μόδας, θα καταρρεύσει. Αγανακτώ σημαίνει πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι δέσμιος των εξωτερικών επιρροών και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.»
Και τα δύο έχουν βάση. Ισχύει δηλαδή ότι ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά και λειτουργεί το κίνημα των «Αγανακτισμένων» είναι ο ιδανικότερος για να ξεκινήσει σήμερα μια λαϊκή αντίδραση, δημιουργώντας την αίσθηση του συμμετέχειν. Το κατά πόσο χρειάζεται μια περαιτέρω οργάνωση ή σκεπτικό για να αναγκάσει αυτούς που σηκώθηκαν από το καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους, να αντιληφθούν ότι αυτό που κάνουν έχει νοήμα, είναι κάτι που ο χρόνος και οι καταστάσεις θα το δείξουν.
Ποτέ δεν μου άρεσε να είμαι σύμφωνος από την αρχή με κάτι χωρίς να το μελετήσω, να το εξετάσω και να δω όλες τις παραμέτρους. Η υπερβολική ανάλυση όμως, αφενώς φέρνει την παράλυση, αφετέρου μπορεί να αλλοιώσει τον τρόπο αντίληψης των καταστάσεων, αλλά πείτε μου κι εσείς τί να κάνω...
Εν τέλει, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι σε γενικές γραμμές μ’ αρέσει αυτό που βλέπω να συμβαίνει. Κατέληξα βέβαια μετά από αρκετές μέρες. Είχα τις αμφιβολίες μου για τα κίνητρα και το σκεπτικό. Ακόμη τις έχω αλλά δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι η πλειονότητα του κόσμου που κατακλύζει κάθε μέρα το Σύνταγμα, βρίσκεται εκεί γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και απλά νιώθει ότι δε πάει άλλο.
Το μήνυμα και το τι πρέπει να γίνει είναι πλέον ξεκάθαρο. Αυτοί που βρίσκονται μέσα στο μεγάλο κίτρινο κτίριο, θα πρέπει να φύγουν. Και μη ρωτήσετε αν αυτοί που θα έρθουν μετά θα κάνουν κάτι καλλίτερο... Πιθανότατα όχι, αλλά ένα πράγμα που πρέπει να ξέρει κανείς είναι πως όταν δεν σε θέλουν κάπου, φεύγεις. Εν προκειμένω το ποιός θα έρθει μετά ή τι θα γίνει μετά, να μην έχει τη δεδομένη πολύ σημασία...
Σε πολιτικό επίπεδο δεν μπορώ να βρω τις συγκεντρώσεις κάτι περισσότερο από χρήσιμες και συμπαθητικές. Χρήσιμες γιατί στέλνουν το μήνυμα στους πολιτικούς ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει και το ψέμματα τελείωσαν, μια και στην περίπτωση του Συντάγματος η συγκέντρωση γίνεται έξω από το μαγαζί «Η Ωραία Βουλή», και συμπαθητικές γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν και δεν άφησαν να τους καπελώσουν οι γνωστοί εργατοπατέρες και συνδικάλες ή έστω οι κουκουλοφόροι «γνωστοί-άγνωστοι». Πολιτικά, όμως πάντα, βρίσκω τις συγκεντρώσεις σχετικά μικρής σημασίας.
Σε κοινωνικό επίπεδο τα πράγματα είναι αλλιώς. Η δυναμική που αναπτύσσεται είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Οι συγκεντρώσεις και ο ανοιχτός διάλογος, η καταγραφή και δημοσιοποίηση των θέσεών βοηθούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης, διαμορφώνοντας την αίσθηση και την πρακτική του συμμετέχειν ενεργά στις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες. Ουσιαστικά το κίνημα αυτό αγανακτεί σχετικά με τις εξελίξεις στην κοινωνία, όπως το δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση κι άλλα συναφή που συμβάλουν στην ανάπτυξη και διατήρηση μιας ικανοποιητικής ποιότητας ζωής. Μπορεί να ερμηνευτεί αν θέλετε ως μια κοινωνική μετάβαση πολιτικής δραστηριότητας από την πλήρη αποχή και μοιρολατρεία σε ένα είδος αρντητικής παθητικότητας, απέναντι στις δεδομένες καταστάσεις που επικρατούν – ας ελπίσουμε πως θα οδηγήσουν και σε μια συνειδητότητα ως και προς το πλαίσιο που τις παράγει.
Το θέμα είναι ότι τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχουν κάθε χρόνο. Το κατά πόσο θα έχουν αντίκτυπο ή θα καταγραφούν ως ένα απλό System Error το οποίο θα αντιμετωπιστεί και εξουδετερωθεί από το ευρύτερο σύστημα αφήνοντας μόνο την εντύπωση ότι οι πολίτες έγιναν λίγο πιο ενεργοί μένει να φανεί. Το «κίνημα» ως έχει προς ώρας, δεν μπορεί να ανατρέψει ισορροπίες. Επιτυχία θα είναι να δημιουργηθεί ένα αυτοκαθοριζόμενο κοινωνικό σύνολο, όχι απλώς αγανακτισμένο λόγω συνθηκών, αλλά αποφασισμένο. Το πραγματικό κέρδος είναι η συμμετοχή και η συνδιαμόρφωση κι ενδεχομένως αυτά που προσάπτωνται κατά των "Αγανακτισμενών" να αποδειχθούν και το καλλίτερο όχημα κοινωνικής ενότητας ώστε να προκύψει ή να διαμορφωθεί κάτι καινούργιο μεσα από όλα αυτά.
Η μία άποψη σε γενικές γραμμές αναφέρει: «Το κίνημα των "Αγανακτισμένων" είναι ό,τι πιο ωραίο συνέβη τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει κομματική ταμπέλα και ταυτότητα, δεν είναι καθοδηγούμενο, είναι αυθόρμητο, είναι ειλικρινές, δεν είναι βίαιο, έχει μαζική απήχηση και βρίσκει ανταπόκριση σε όλες τις ηλικίες κι όλες τις κοινωνικές τάξεις. Επιπλέον έχει όραμα και μπορεί να καταλήξει στην πραγματική δημοκρατία. Οι δράσεις τους διεξάγονται σε δημόσιους χώρους και διέπονται από δημοκρατικό χαρακτήρα με την έννοια της αρχαίας ελληνικής αγοράς και τον δημόσιο διάλογο.»
Η άλλη άποψη, λέει: «Μπορεί να μοιάζει ωραίο, αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Μια αντίδραση που έγινε της μόδας είναι και θα περάσει εύκολα. Δεν έχει ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο κι όταν πάψει να είναι της μόδας, θα καταρρεύσει. Αγανακτώ σημαίνει πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι δέσμιος των εξωτερικών επιρροών και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.»
Και τα δύο έχουν βάση. Ισχύει δηλαδή ότι ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά και λειτουργεί το κίνημα των «Αγανακτισμένων» είναι ο ιδανικότερος για να ξεκινήσει σήμερα μια λαϊκή αντίδραση, δημιουργώντας την αίσθηση του συμμετέχειν. Το κατά πόσο χρειάζεται μια περαιτέρω οργάνωση ή σκεπτικό για να αναγκάσει αυτούς που σηκώθηκαν από το καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους, να αντιληφθούν ότι αυτό που κάνουν έχει νοήμα, είναι κάτι που ο χρόνος και οι καταστάσεις θα το δείξουν.
Ποτέ δεν μου άρεσε να είμαι σύμφωνος από την αρχή με κάτι χωρίς να το μελετήσω, να το εξετάσω και να δω όλες τις παραμέτρους. Η υπερβολική ανάλυση όμως, αφενώς φέρνει την παράλυση, αφετέρου μπορεί να αλλοιώσει τον τρόπο αντίληψης των καταστάσεων, αλλά πείτε μου κι εσείς τί να κάνω...
Εν τέλει, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι σε γενικές γραμμές μ’ αρέσει αυτό που βλέπω να συμβαίνει. Κατέληξα βέβαια μετά από αρκετές μέρες. Είχα τις αμφιβολίες μου για τα κίνητρα και το σκεπτικό. Ακόμη τις έχω αλλά δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι η πλειονότητα του κόσμου που κατακλύζει κάθε μέρα το Σύνταγμα, βρίσκεται εκεί γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και απλά νιώθει ότι δε πάει άλλο.
Το μήνυμα και το τι πρέπει να γίνει είναι πλέον ξεκάθαρο. Αυτοί που βρίσκονται μέσα στο μεγάλο κίτρινο κτίριο, θα πρέπει να φύγουν. Και μη ρωτήσετε αν αυτοί που θα έρθουν μετά θα κάνουν κάτι καλλίτερο... Πιθανότατα όχι, αλλά ένα πράγμα που πρέπει να ξέρει κανείς είναι πως όταν δεν σε θέλουν κάπου, φεύγεις. Εν προκειμένω το ποιός θα έρθει μετά ή τι θα γίνει μετά, να μην έχει τη δεδομένη πολύ σημασία...
Σε πολιτικό επίπεδο δεν μπορώ να βρω τις συγκεντρώσεις κάτι περισσότερο από χρήσιμες και συμπαθητικές. Χρήσιμες γιατί στέλνουν το μήνυμα στους πολιτικούς ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει και το ψέμματα τελείωσαν, μια και στην περίπτωση του Συντάγματος η συγκέντρωση γίνεται έξω από το μαγαζί «Η Ωραία Βουλή», και συμπαθητικές γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν και δεν άφησαν να τους καπελώσουν οι γνωστοί εργατοπατέρες και συνδικάλες ή έστω οι κουκουλοφόροι «γνωστοί-άγνωστοι». Πολιτικά, όμως πάντα, βρίσκω τις συγκεντρώσεις σχετικά μικρής σημασίας.
Σε κοινωνικό επίπεδο τα πράγματα είναι αλλιώς. Η δυναμική που αναπτύσσεται είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Οι συγκεντρώσεις και ο ανοιχτός διάλογος, η καταγραφή και δημοσιοποίηση των θέσεών βοηθούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης, διαμορφώνοντας την αίσθηση και την πρακτική του συμμετέχειν ενεργά στις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες. Ουσιαστικά το κίνημα αυτό αγανακτεί σχετικά με τις εξελίξεις στην κοινωνία, όπως το δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση κι άλλα συναφή που συμβάλουν στην ανάπτυξη και διατήρηση μιας ικανοποιητικής ποιότητας ζωής. Μπορεί να ερμηνευτεί αν θέλετε ως μια κοινωνική μετάβαση πολιτικής δραστηριότητας από την πλήρη αποχή και μοιρολατρεία σε ένα είδος αρντητικής παθητικότητας, απέναντι στις δεδομένες καταστάσεις που επικρατούν – ας ελπίσουμε πως θα οδηγήσουν και σε μια συνειδητότητα ως και προς το πλαίσιο που τις παράγει.
Το θέμα είναι ότι τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχουν κάθε χρόνο. Το κατά πόσο θα έχουν αντίκτυπο ή θα καταγραφούν ως ένα απλό System Error το οποίο θα αντιμετωπιστεί και εξουδετερωθεί από το ευρύτερο σύστημα αφήνοντας μόνο την εντύπωση ότι οι πολίτες έγιναν λίγο πιο ενεργοί μένει να φανεί. Το «κίνημα» ως έχει προς ώρας, δεν μπορεί να ανατρέψει ισορροπίες. Επιτυχία θα είναι να δημιουργηθεί ένα αυτοκαθοριζόμενο κοινωνικό σύνολο, όχι απλώς αγανακτισμένο λόγω συνθηκών, αλλά αποφασισμένο. Το πραγματικό κέρδος είναι η συμμετοχή και η συνδιαμόρφωση κι ενδεχομένως αυτά που προσάπτωνται κατά των "Αγανακτισμενών" να αποδειχθούν και το καλλίτερο όχημα κοινωνικής ενότητας ώστε να προκύψει ή να διαμορφωθεί κάτι καινούργιο μεσα από όλα αυτά.
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Μια Κυριακή στον σταθμό ΜΕΤΡΟ του Συντάγματος
Αυτές οι 2 φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στις 29/5/2011, ημέρα Κυριακή και ώρα 18.20 στον σταθμό ΜΕΤΡΟ του Συντάγματος. Όταν κατεβαίναμε, οι συρμοί ήταν γεμάτοι-δε χωρούσε ο κόσμος να μπει στα βαγόνια!
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι εντυπωσιάστηκα από το πλήθος, εντυπωσιάστηκα από την οργάνωση της πλατείας, εντυπωσιάστηκα από τις κουβέντες που έκανα με διάφορο κόσμο τον οποίο ίσως και να μη γνώριζα ποτέ αν δεν είχε δημιουργηθεί αυτό το "κίνημα".
Το που πάει από δω και πέρα δεν το ξέρω, θα είμαι όμως εκεί για να μάθω!
ΥΓ. Το πορωτικό με τη 2η φωτογραφία είναι το πόσοι πάνε από τις σκάλες, εγώ συνήθως τις ανεβαίνω μόνος και όλοι στήνονται μπροστά στις κυλιόμενες!
Κυριακή 29 Μαΐου 2011
Η αρχή του τέλους για την «αγανάκτηση»;
Κατέβηκα Σύνταγμα τις τρεις από τις τέσσερις πρώτες μέρες. Αυτό που αντίκρισα χθες Σάββατο για πρώτη φορά με ξενέρωσε. Οι γνωστές φάτσες είναι και πάλι μαζί μας. Ήδη κατάφεραν να χωρίσουν στα δύο τον κόσμο «οι από πάνω» (έξω από τη βουλή) και «οι από κάτω» (πλατεία). Εκδίδουν τα γνωστά ψηφίσματα με τη γνωστή γλώσσα και το γνωστό ύφος του "αμφιθεατράρχη". Αρχίζει το ξεσκαρτάρισμα. Τα φασιστόμετρα φορτίστηκαν και σύντομα θα λειτουργήσουν με το τελευταίο upgrade opoiosdeneinaisankaimenaeinaifasistas3.1.2 εγκατεστημένο.
Με την έλευση όλων αυτών των ανθρώπων που 150 χρόνια τώρα μας προσφέρουν ευγενικά και αφιλοκερδώς τις άπειρες επιτυχημένες προτάσεις τους μαζί με την αποτελεσματικότητα και βέβαια την πολιτικοποίηση που δυστυχώς λείπει από το 95% των ανθρώπων που ατύχησαν και γεννήθηκαν χωρίς το γονίδιο της αριστερής ορθής πολιτικής σκέψης. Αλλά μην στεναχωριέστε «αγανακτησμένοι». Σύντομα θα μπορέσετε να προσφέρετε τις υπηρεσίες σας ως background πίσω από κάποιο πανό που συνέταξε η Κεντρική Επιτροπή ή ακόμα καλύτερα αν πάτε σπίτι σας πάλι –όπως θα κάνουν πολλοί- θα εξυπηρετήσετε τον σκοπό ως «αντιδραστικοί», «απολίτικοι» και άλλα ωραία.
Πολύ χοντρά δε μας τα λες ρε φίλε;
Οκ. Να μερικά πράγματα στα οποία το "κίνημα" υπερέβη, συνειδητά ή ασυνείδητα, την υπάρχουσα κατάσταση και οι τρόποι που θα το ξαναγυρίσουμε πίσω:
1. Αυθορμητισμός: Ένα κάλεσμα ΧΩΡΙΣ υπογραφή και έσκασε κόσμος. Δεν χρειάστηκε 700 χρόνια ζύμωσης από τους μαθητευόμενους σεφ.
Τρόπος που θα το σκοτώσουμε: προγραμματισμός (ήδη άρχισε)
2. Άνοιγμα στην κοινωνία: Χωρίς περιορισμούς και προαπαιτούμενα κατεβαίνουν όλοι.
Τρόπος που θα ξαναγυρίσουμε στο μικρόκοσμό μας: η γνωστή "πόρτα": "δεν θέλουμε αυτούς, θέλουμε εκείνους" κτλ.
3. Ενημέρωση - αμεσότητα - διαφάνεια: Ίντερνετ, φέισμπουκ, τουίτια και δώστου. Όλα ανοιχτά και στη φόρα.
Τρόπος που θα ξανακλειστούμε στο καβούκι μας: Ξανάμανά προκήρυξη και απαγόρευση στις κάμερες.
4. Ενότητα: Όλοι ανάμικτοι χωρίς ταμπέλες.
Τρόπος που θα ξεχωρίσουμε ως πρωτοπορία: Θα στήσουμε το πανουδάκι μας και θα μαζευόμαστε από κάτω του.
5. Όχι αιτήματα (εδώ θα πέσει το μεγαλύτερο κράξιμο): Δεν υπάρχει αίτημα ούτε λίστα από αιτήματα. Το αίτημα ΕΙΝΑΙ ο καθένας μας και η λίστα ΕΙΜΑΣΤΕ εμείς. Η δημοκρατία δεν είναι η εκπροσώπηση και η συνδιαλλαγή. Είναι η συνέλευση. Είναι η συγκέντρωση. Να το πω πιο απλά: Η δημοκρατία στην Αθήνα ΉΤΑΝ η αγορά. Η αγορά δεν έβγαζε ψηφίσματα ούτε εκπροσώπους. ΑΠΟΦΑΣΙΖΕ. Τελεία και παύλα.
Τον τρόπο που θα βγάλουμε πάλι αιτήματα ψηφίσματα κτλ. τον ξέρουμε όλοι.
Από τη στιγμή που αιτείσαι, δίνεις στον άλλο την εξουσία να δεχθεί ή να αρνηθεί το αίτημά σου. Ήδη εκπροσωπείσαι και είσαι από κάτω.
Βιβλιογραφία:
Για το 3. ακούστε "we want the airwaves"
Για το 2. και το 4. ακούστε "we need every able asshole"
Πέμπτη 26 Μαΐου 2011
Αγανακτισμένοι Παντού
"Σσσσσσσς! Μην κάνετε φασαρία θα ξυπνήσουν οι Έλληνες!" έγραφε το πανό στην Μαδρίτη.
Μια σελίδα στο facebook, μια ιδέα νέων ανθρώπων, μια βοήθεια από κάποια ΜΜΕ που πρόβαλαν αυτή την πρωτοβουλία και ξαφνικά χιλιάδες βρέθηκαν στους δρόμους χωρίς κουκούλες, χωρίς μολότοφ, χωρίς κομματικές σημαίες, χωρίς πλακάτ με κομματικά συνθήματα, αλλά με μοναδική διάθεση να εκφράσουν την αγανάκτησή τους στο πλαίσιο διαδήλωσης φετίχ, με την όλη πολιτική ορθότητα που τόσο πολύ μας αρέσει να επικαλούμαστε και με μπόνους το όλο προαναφερθέν εναλλακτικό περιτύλιγμα.
Πάρα πολύ ωραία όλα αυτά. Να χαίρεσαι να τα βλέπεις. Και χωρίς να θέλω να δω αυτό που συμβαίνει αρνητικά ή επικριτικά, εκφράζω τον προβληματισμό μου:
Ε και;;; Έχετε την εντύπωση ότι ιδρώνει το αυτί κανενός ή ότι αλλάζει κάτι επείδη μαζεύτηκαν όσοι μαζεύτηκαν έξω από τη βουλή;
Θα μου πείτε πως το ότι βγαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στους δρόμους, χωρίς να τους έχει φωνάξει κανένα κόμμα και κανένα συνδικάτο, εκφράζοντας την αυθόρμητη αγανάκτηση τους είναι πολύ σημαντικό και δε δύναται να καθόμαστε στο καναπέ μας και να μην κάνουμε τίποτα με όλα αυτά που συμβαίνουν. Συμφώνω απόλυτα. Το θέμα όμως είναι τι κάνεις από εκεί και πέρα. Προσωπικά δε βλέπω πως το να μαζεύονται όσοι και να φωνάζουν κάποιους (που έτσι κι αλλιώς, δε χαμπαριάζουν) κλέφτες, έχει κάποιου είδους αντίκτυπό και που αποσκοπεί... Να κάνουν τουλάχιστον κάποιου είδους συνέλευση να στοιχειοθετήσουν αιτήματα.
"Οι Έλληνες ξύπνησαν... Τί ώρα είναι; Ώρα να φύγετε!" Ας μπει λοιπόν ο κόσμος μέσα να τους βγάλει έξω κλωτσηδών να μπει λουκέτο να τελείωνουμε.
Μια σελίδα στο facebook, μια ιδέα νέων ανθρώπων, μια βοήθεια από κάποια ΜΜΕ που πρόβαλαν αυτή την πρωτοβουλία και ξαφνικά χιλιάδες βρέθηκαν στους δρόμους χωρίς κουκούλες, χωρίς μολότοφ, χωρίς κομματικές σημαίες, χωρίς πλακάτ με κομματικά συνθήματα, αλλά με μοναδική διάθεση να εκφράσουν την αγανάκτησή τους στο πλαίσιο διαδήλωσης φετίχ, με την όλη πολιτική ορθότητα που τόσο πολύ μας αρέσει να επικαλούμαστε και με μπόνους το όλο προαναφερθέν εναλλακτικό περιτύλιγμα.
Πάρα πολύ ωραία όλα αυτά. Να χαίρεσαι να τα βλέπεις. Και χωρίς να θέλω να δω αυτό που συμβαίνει αρνητικά ή επικριτικά, εκφράζω τον προβληματισμό μου:
Ε και;;; Έχετε την εντύπωση ότι ιδρώνει το αυτί κανενός ή ότι αλλάζει κάτι επείδη μαζεύτηκαν όσοι μαζεύτηκαν έξω από τη βουλή;
Θα μου πείτε πως το ότι βγαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στους δρόμους, χωρίς να τους έχει φωνάξει κανένα κόμμα και κανένα συνδικάτο, εκφράζοντας την αυθόρμητη αγανάκτηση τους είναι πολύ σημαντικό και δε δύναται να καθόμαστε στο καναπέ μας και να μην κάνουμε τίποτα με όλα αυτά που συμβαίνουν. Συμφώνω απόλυτα. Το θέμα όμως είναι τι κάνεις από εκεί και πέρα. Προσωπικά δε βλέπω πως το να μαζεύονται όσοι και να φωνάζουν κάποιους (που έτσι κι αλλιώς, δε χαμπαριάζουν) κλέφτες, έχει κάποιου είδους αντίκτυπό και που αποσκοπεί... Να κάνουν τουλάχιστον κάποιου είδους συνέλευση να στοιχειοθετήσουν αιτήματα.
"Οι Έλληνες ξύπνησαν... Τί ώρα είναι; Ώρα να φύγετε!" Ας μπει λοιπόν ο κόσμος μέσα να τους βγάλει έξω κλωτσηδών να μπει λουκέτο να τελείωνουμε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)