Όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα στο Λονδίνο, έτυχε να μιλήσω με ένα φίλο που μένει εκεί αρκέτα χρόνια και τον ρώτησα τί ακριβώς συμβαίνει:
"Υπάρχει ένα μεγάλο του μέρος του πληθυσμού που είναι εντελώς αποκλεισμένοι, κοινωνικά και οικονομικά. Στον αντίποδα υπάρχει μια αντίστοιχα μεγάλη μερίδα που είναι full καταναλωτική. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι να έχει ο αποκελισμένος την καταναλωτική δύναμη και πρόσβαση στα αγαθά που έχουν και οι υπόλοιποι. Αυτή την δυνατότητα δεν τους δίνουν. Αλλά μόνο αυτό αναζητούν. Αυτό είναι το μόνο όνειρο που έχουν, να αποκτήσουν πράγματα. Οπότε όταν συμβαίνει το ξέσπασμα, το μόνο αιτήμα που προβάλλεται είναι η δυνατότητα να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Δεν έχουν καμία άλλη πολιτική αναζήτηση. Οι περισσότεροι δεν ανήκουν καν στην εργατική ταξή, είναι μέλη μιας underclass (υπο-τάξη). Οπότε το "για μια καλλίτερη ζωή", δεν υπάρχει καν σαν σύνθημα, ούτε οι έννοιες των δικαιωμάτων και της διεκδίκησής τους. Ουσιαστικά θέλουν να μιμηθούν τη ζωή των άλλων, των καταναλωτών, κάτι που δεν θα το έχουν ποτέ..."
"Υπάρχει ένα μεγάλο του μέρος του πληθυσμού που είναι εντελώς αποκλεισμένοι, κοινωνικά και οικονομικά. Στον αντίποδα υπάρχει μια αντίστοιχα μεγάλη μερίδα που είναι full καταναλωτική. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι να έχει ο αποκελισμένος την καταναλωτική δύναμη και πρόσβαση στα αγαθά που έχουν και οι υπόλοιποι. Αυτή την δυνατότητα δεν τους δίνουν. Αλλά μόνο αυτό αναζητούν. Αυτό είναι το μόνο όνειρο που έχουν, να αποκτήσουν πράγματα. Οπότε όταν συμβαίνει το ξέσπασμα, το μόνο αιτήμα που προβάλλεται είναι η δυνατότητα να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Δεν έχουν καμία άλλη πολιτική αναζήτηση. Οι περισσότεροι δεν ανήκουν καν στην εργατική ταξή, είναι μέλη μιας underclass (υπο-τάξη). Οπότε το "για μια καλλίτερη ζωή", δεν υπάρχει καν σαν σύνθημα, ούτε οι έννοιες των δικαιωμάτων και της διεκδίκησής τους. Ουσιαστικά θέλουν να μιμηθούν τη ζωή των άλλων, των καταναλωτών, κάτι που δεν θα το έχουν ποτέ..."
