Γιατί όχι τώρα;

Δύο τρεις μέρες τώρα όλα επιταχύνονται. To downward spiral που ζούμε φτάνει πιο κοντά στο κέντρο του κυκλώνα άρα η ταχύτητα αυξάνεται. Δημοψηφίσματα, κυβέρνηση που πέφτει από ώρα σε ώρα σε ένα συνεχές έκτακτο δελτίο. Προφανές κενό εξουσίας. Οι Ευρώπη έτοιμη να κόψει το σκοινί που μας κρατάει από το να πνιγούμε στο παρελθόν μας.

Που είναι τώρα η αριστερά; Η καθεστωτική αμήχανα ζητάει εκλογές όπως το ΛΑΟΣ και ο Σαμαράς. Σαν να σου λέει ότι όλα αυτά γίνονται για να βγάλουμε κάνα βουλευτή παραπάνω.

Όλοι αυτοί που τόσο καιρό φώναζαν «έξω η ΕΕ, έξω το Ευρώ» γιατί δεν είναι υπέρ του δημοψηφίσματος που θα οδηγούσε σε αυτή τη λύση;

Γιατί κανείς αναρχικός, αριστερός, επαναστάτης δεν καλεί σε συγκέντρωση, πορεία, έστω έναν καφέ ρε αδερφέ;

Τι έγινε; Φωνάζουμε εκ του ασφαλούς; Θέλουμε να πέσει η κυβέρνηση –αυτή και η προηγούμενη και η επόμενη- αλλά όταν πέφτει πραγματικά, δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε;

Μήπως τελικά προτιμάμε να γυρνάμε από την πορειούλα μας ή/και τα μπαχαλάκια μας και μετά να πηγαίνουμε στο ΑΤΜ και να βγάζουμε τα ευρουλάκια μας και να πηγαίνουμε για ποτό μέχρι την επόμενη καταγγέλλοντας τους όλους στο μεσοδιάστημα;

Αυτό δεν κάναν τόσο καιρό και οι ελληνάρες που μας έφτασαν εδώ; Απλά αυτοί τα τρώγαν στα μπουζούκια και όχι σε εναλλακτικές εξόδους.

Με Αφορμή Τα Γεγονότα Του Λονδίνου...

Όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα στο Λονδίνο, έτυχε να μιλήσω με ένα φίλο που μένει εκεί αρκέτα χρόνια και τον ρώτησα τί ακριβώς συμβαίνει:

"Υπάρχει ένα μεγάλο του μέρος του πληθυσμού που είναι εντελώς αποκλεισμένοι, κοινωνικά και οικονομικά. Στον αντίποδα υπάρχει μια αντίστοιχα μεγάλη μερίδα που είναι full καταναλωτική. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι να έχει ο αποκελισμένος την καταναλωτική δύναμη και πρόσβαση στα αγαθά που έχουν και οι υπόλοιποι. Αυτή την δυνατότητα δεν τους δίνουν. Αλλά μόνο αυτό αναζητούν. Αυτό είναι το μόνο όνειρο που έχουν, να αποκτήσουν πράγματα. Οπότε όταν συμβαίνει το ξέσπασμα, το μόνο αιτήμα που προβάλλεται είναι η δυνατότητα να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Δεν έχουν καμία άλλη πολιτική αναζήτηση. Οι περισσότεροι δεν ανήκουν καν στην εργατική ταξή, είναι μέλη μιας underclass (υπο-τάξη). Οπότε το "για μια καλλίτερη ζωή", δεν υπάρχει καν σαν σύνθημα, ούτε οι έννοιες των δικαιωμάτων και της διεκδίκησής τους. Ουσιαστικά θέλουν να μιμηθούν τη ζωή των άλλων, των καταναλωτών, κάτι που δεν θα το έχουν ποτέ..."