Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή, που ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλαβαίνεις... Είναι στις στιγμές αυτές που εκνευρίζεται κανείς με τα πιο ασήμαντα πράγματα. Ένα από αυτά ήταν και η νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Μίλαν.
Η Μπαρτσελόνα μου θυμίζει κάτι εκνευριστικούς τύπους, που κάνουν τους έξυπνους εκ του ασφαλούς. Tους τύπους που σε κάνουν να θέλεις να τους σκάσεις ένα φούσκο, τέτοιο που να τους αφήσεις την παλάμη τατουάζ στο μάγουλο και να φωνάξεις: "Αει τράβα χάσου από δω χάμω ρε, με δύο γκολ από πέναλτυ κι ένα οφσάιντ ξέρω κι εγώ!"
Όταν ο Βαν Μπάστεν έπαιζε με σπασμένο αστράγαλο - κατά πολλούς και χωρίς αστράγαλο, όταν ο Γκούλιτ έβαζε τρία γκολ από κόρνερ - δύο από δεξία και δύο από άριστερα, όταν ο Σαβίσεβιτς έβαζε γκόλ - όχι το '94 αλλά το '99 που είχε κόψει τη μπάλα και μέτραγε περισσότερο, ήξεραν αυτά τα αδερφίστικα; Όχι βέβαια! Τότε το ποδόσφαιρο ήταν αντρικό άθλημα! Τότε έπαιζαν απλώς μπάλα.
Και καμιά φορά δεν είχανε ούτε καν μπάλα. Αλλά και πάλι παίζανε. Εκαναν ότι
σουτάρουνε, έκανε ο τερματοφύλακας ότι έπεφτε και άμα το σουτ ήταν ψηλό
και η μπάλα θα πήγαινε έξω, έβγαινε ένας από το γήπεδο να τη μαζέψει.
Και ποτέ δεν τσακωνόντουσαν για το σκορ. Ξέρανε πότε η μπάλα μπήκε γκολ
και πότε βγήκε άουτ. Γιατί τότε στις ομάδες παίζανε άντρες και όχι
φλούφληδες σαν τον Μέσι.
Μετά την ισοπαλία στο Μιλάνο, που τα γερόντια της Μίλαν έφυγαν από το γήπεδο κατάκοποι αλλά όρθιοι, περίμενα μια ωραία ποδοσφαρική ιστορία. Μια ιστορία σαν την ανατροπή που έκανε η Λίβερπουλ στον τελικό πριν μερικά χρόνια. Αντ' αυτού είδα αυτή τη σούπα, και τη Μπάρτσα να παίζει με διαιτησία με την οποία θα κέρδιζε και ο Βύζας Μεγάρων και όλους να συζητάνε πώς "πάτησε" και "έπνιξε" τον αντίπαλο.
Αει σιχτιρ! ΣΙΧΑΘΗΚΑ!
