Να Τελειώνουμε Με Την Πλατεία!

Οι εντολές ήταν σαφείς... Το Σύνταγμα έπρεπε να αδειάσει με κάθε τρόπο. Αυτό που πολλοί βλέπουμε να συμβαίνει χρόνια τώρα, έγινε ορατό και δια γυμνού οφθαλμού και στην συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

Οι δυνάμεις των ΜΑΤ που συνυπήρξαν ειρηνικά για 36 μέρες με τους αγανακτισμένους, στάθηκαν για μια άκομα μέρα συμπαραστάτες στον αγώνα που δίνουν οι διαδηλωτές.

Βέβαια, πολλά ερωτήματα προκαλεί και η στάση κάποιων αστυνομικών που πετούσαν πέτρες κατά διαδηλωτών, ψεκάζαν με χημικά πολίτες στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα, χτυπώντας ακόμη και γυναίκες χωρίς συγκεκριμένο λόγο και αφορμή. Πιθανολογείται ότι ήταν αγανακτισμένοι προβοκάτορες που εισχώρησαν στις τάξεις των αστυνομικών για να δημιουργήσουν τα επεισόδια και να σπιλώσουν την άψογη εικόνα των δυνάμεων ασφαλείας...

Κάπου εκεί και μην έχοντας άλλη επιλογή και τρόπο να αμυνθούν απέναντι στη βρωμερή προβοκάτσια των διαδηλωτών, οι δυνάμεις των ΜΑΤ που εν τω μεταξύ είχαν περικυκλωσει την πλατεία και παραταχθεί στα γύρω στενά, επιδώθηκαν σε ακατάσχετη ρίψη χημικών και ξύλο στον κόσμο άνευ διακρίσεως - σε μεγάλους, παιδιά, γέρους και τους λοιπούς πολίτες που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη και ασφάλεια με την παρουσία τους εκεί. Τόσο που κρίθηκε απαραίτητο οι αστυνομικές δυνάμεις να τους κυνηγήσουν μέχρι το Μοναστηράκι και από εκεί με νέες συντονισμένες επιθέσεις μέχρι και την πλατεία του Ψυρρή.

Κάπου εδώ να αποδωθούν και τα εύσημα στους αγανακτισμένους, που η στάση τους παραμένει αξιέπαινη και παρά την διαδραματιζόμενη επίδειξη ισχύος και τα όσα άλλα έγιναν, επιμένουν να επιστρέφουν στην πλατεία.

Είναι σαφές και ισχύει λοιπόν ότι μερικοί εκ του πλήθους κάνουν συνειδητές κινήσεις να σαμποτάρουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης. Πώς αλλιώς εξηγήται ότι επεισόδια σημειώθηκαν τη μέρα που κατατέθηκε το μεσοπρόθεσμο στη βουλή προς ψήφισμα...

Αγανακτισμένοι Παντού ΙΙ

Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» διχάζει. Διχάζει όχι ΜΜΕ και κόμματα, αλλά ανθρώπους που έχουν άποψη και κριτική σκέψη.

Η μία άποψη σε γενικές γραμμές αναφέρει: «Το κίνημα των "Αγανακτισμένων" είναι ό,τι πιο ωραίο συνέβη τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει κομματική ταμπέλα και ταυτότητα, δεν είναι καθοδηγούμενο, είναι αυθόρμητο, είναι ειλικρινές, δεν είναι βίαιο, έχει μαζική απήχηση και βρίσκει ανταπόκριση σε όλες τις ηλικίες κι όλες τις κοινωνικές τάξεις. Επιπλέον έχει όραμα και μπορεί να καταλήξει στην πραγματική δημοκρατία. Οι δράσεις τους διεξάγονται σε δημόσιους χώρους και διέπονται από δημοκρατικό χαρακτήρα με την έννοια της αρχαίας ελληνικής αγοράς και τον δημόσιο διάλογο.»

Η άλλη άποψη, λέει: «Μπορεί να μοιάζει ωραίο, αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Μια αντίδραση που έγινε της μόδας είναι και θα περάσει εύκολα. Δεν έχει ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο κι όταν πάψει να είναι της μόδας, θα καταρρεύσει. Αγανακτώ σημαίνει πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι δέσμιος των εξωτερικών επιρροών και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.»

Και τα δύο έχουν βάση. Ισχύει δηλαδή ότι ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά και λειτουργεί το κίνημα των «Αγανακτισμένων» είναι ο ιδανικότερος για να ξεκινήσει σήμερα μια λαϊκή αντίδραση, δημιουργώντας την αίσθηση του συμμετέχειν. Το κατά πόσο χρειάζεται μια περαιτέρω οργάνωση ή σκεπτικό για να αναγκάσει αυτούς που σηκώθηκαν από το καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους, να αντιληφθούν ότι αυτό που κάνουν έχει νοήμα, είναι κάτι που ο χρόνος και οι καταστάσεις θα το δείξουν.

Ποτέ δεν μου άρεσε να είμαι σύμφωνος από την αρχή με κάτι χωρίς να το μελετήσω, να το εξετάσω και να δω όλες τις παραμέτρους. Η υπερβολική ανάλυση όμως, αφενώς φέρνει την παράλυση, αφετέρου μπορεί να αλλοιώσει τον τρόπο αντίληψης των καταστάσεων, αλλά πείτε μου κι εσείς τί να κάνω...

Εν τέλει, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι σε γενικές γραμμές μ’ αρέσει αυτό που βλέπω να συμβαίνει. Κατέληξα βέβαια μετά από αρκετές μέρες. Είχα τις αμφιβολίες μου για τα κίνητρα και το σκεπτικό. Ακόμη τις έχω αλλά δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι η πλειονότητα του κόσμου που κατακλύζει κάθε μέρα το Σύνταγμα, βρίσκεται εκεί γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και απλά νιώθει ότι δε πάει άλλο.

Το μήνυμα και το τι πρέπει να γίνει είναι πλέον ξεκάθαρο. Αυτοί που βρίσκονται μέσα στο μεγάλο κίτρινο κτίριο, θα πρέπει να φύγουν. Και μη ρωτήσετε αν αυτοί που θα έρθουν μετά θα κάνουν κάτι καλλίτερο... Πιθανότατα όχι, αλλά ένα πράγμα που πρέπει να ξέρει κανείς είναι πως όταν δεν σε θέλουν κάπου, φεύγεις. Εν προκειμένω το ποιός θα έρθει μετά ή τι θα γίνει μετά, να μην έχει τη δεδομένη πολύ σημασία...

Σε πολιτικό επίπεδο δεν μπορώ να βρω τις συγκεντρώσεις κάτι περισσότερο από χρήσιμες και συμπαθητικές. Χρήσιμες γιατί στέλνουν το μήνυμα στους πολιτικούς ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει και το ψέμματα τελείωσαν, μια και στην περίπτωση του Συντάγματος η συγκέντρωση γίνεται έξω από το μαγαζί «Η Ωραία Βουλή», και συμπαθητικές γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν και δεν άφησαν να τους καπελώσουν οι γνωστοί εργατοπατέρες και συνδικάλες ή έστω οι κουκουλοφόροι «γνωστοί-άγνωστοι». Πολιτικά, όμως πάντα, βρίσκω τις συγκεντρώσεις σχετικά μικρής σημασίας.

Σε κοινωνικό επίπεδο τα πράγματα είναι αλλιώς. Η δυναμική που αναπτύσσεται είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Οι συγκεντρώσεις και ο ανοιχτός διάλογος, η καταγραφή και δημοσιοποίηση των θέσεών βοηθούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης, διαμορφώνοντας την αίσθηση και την πρακτική του συμμετέχειν ενεργά στις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες. Ουσιαστικά το κίνημα αυτό αγανακτεί σχετικά με τις εξελίξεις στην κοινωνία, όπως το δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση κι άλλα συναφή που συμβάλουν στην ανάπτυξη και διατήρηση μιας ικανοποιητικής ποιότητας ζωής. Μπορεί να ερμηνευτεί αν θέλετε ως μια κοινωνική μετάβαση πολιτικής δραστηριότητας από την πλήρη αποχή και μοιρολατρεία σε ένα είδος αρντητικής παθητικότητας, απέναντι στις δεδομένες καταστάσεις που επικρατούν – ας ελπίσουμε πως θα οδηγήσουν και σε μια συνειδητότητα ως και προς το πλαίσιο που τις παράγει.

Το θέμα είναι ότι τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχουν κάθε χρόνο. Το κατά πόσο θα έχουν αντίκτυπο ή θα καταγραφούν ως ένα απλό System Error το οποίο θα αντιμετωπιστεί και εξουδετερωθεί από το ευρύτερο σύστημα αφήνοντας μόνο την εντύπωση ότι οι πολίτες έγιναν λίγο πιο ενεργοί μένει να φανεί. Το «κίνημα» ως έχει προς ώρας, δεν μπορεί να ανατρέψει ισορροπίες. Επιτυχία θα είναι να δημιουργηθεί ένα αυτοκαθοριζόμενο κοινωνικό σύνολο, όχι απλώς αγανακτισμένο λόγω συνθηκών, αλλά αποφασισμένο. Το πραγματικό κέρδος είναι η συμμετοχή και η συνδιαμόρφωση κι ενδεχομένως αυτά που προσάπτωνται κατά των "Αγανακτισμενών" να αποδειχθούν και το καλλίτερο όχημα κοινωνικής ενότητας ώστε να προκύψει ή να διαμορφωθεί κάτι καινούργιο μεσα από όλα αυτά.

Μια Κυριακή στον σταθμό ΜΕΤΡΟ του Συντάγματος

Αυτές οι 2 φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στις 29/5/2011, ημέρα Κυριακή και ώρα 18.20 στον σταθμό ΜΕΤΡΟ του Συντάγματος. Όταν κατεβαίναμε, οι συρμοί ήταν γεμάτοι-δε χωρούσε ο κόσμος να μπει στα βαγόνια!

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι εντυπωσιάστηκα από το πλήθος, εντυπωσιάστηκα από την οργάνωση της πλατείας, εντυπωσιάστηκα από τις κουβέντες που έκανα με διάφορο κόσμο τον οποίο ίσως και να μη γνώριζα ποτέ αν δεν είχε δημιουργηθεί αυτό το "κίνημα".
Το που πάει από δω και πέρα δεν το ξέρω, θα είμαι όμως εκεί για να μάθω!



ΥΓ. Το πορωτικό με τη 2η φωτογραφία είναι το πόσοι πάνε από τις σκάλες, εγώ συνήθως τις ανεβαίνω μόνος και όλοι στήνονται μπροστά στις κυλιόμενες!