Με αφορμή τη δολοφονία του George Floyd, έκανα κάποιες σκέψεις τις οποίες ήθελα να μοιραστώ.
Ο "ηλίθιος Αμερικάνος" έχει αυτή τη στιγμή πολύ υγειέστερα αντανακλαστικά από τον μέσο "μάγκα Έλληνα" απέναντι σε μια κρατική, ρατσιστική δολοφονία on camera.
Σε αντίστοιχη περίπτωση,στη δολοφονία του Ζακ ο μέσος "σκεπτόμενος" άνθρωπος έψαχνε να δει τι έγινε κι αν ο Ζακ ήταν ληστής ή πρεζάκι και μετά από 2 μέρες "Α, ναι, ήταν ακτιβιστής, ας κάνουμε πορεία".
Και τα περιστατικά αστυνομικής βίας στην Ελλάδα είναι άπειρα και βγαίνουν συνέχεια στο φως καινούρια πράγματα. Βίαιες εκκενώσεις πλατειών, ξυλοδαρμοί πολιτών,λεκτική-σεξιστική βία στο δρόμο, ντου σε σπίτια, πανεπιστήμια, καταλήψεις - πολλά έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό.
Φυσικά καταστολή είναι και περιπτώσεις άρνησης βασικών δικαιωμάτων σε κρατούμενους (που για κάποιο λόγο προέρχονται κυρίως από τον Α/Α χώρο) σε αντίθεση με ληστές που φοράνε κουστούμια κι ενώ έχουν κλέψει εκατομμύρια, είναι έξω και παρτάρουν. Για καράβια με ηρωίνη και μάρτυρες που πεθαίνουν μυστηριωδώς, δε χρειάζεται να πω κάτι.
Η συνεχής οικονομική κρίση και φτωχοποίηση του κόσμου, οι εμφανείς ανισότητες αναλόγως του ποιος είσαι,η ψυχολογική βία που δέχεται ένας άνθρωπος που δεν ξέρει αν θα έχει φαΐ για το παιδί του είναι πράγματα τα οποία, θεωρητικά οδηγούν σε μαζική εξέγερση. Γι'αυτό, κράτος και κεφάλαιο, δείχνουν τα δόντια τους με κάθε ευκαιρία. Και φυσικά σε αυτήν τη διαδικασία κάνουν και λάθη τα οποία όμως περνάνε στο ντούκου. Γιατί εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.
Πού είμαστε λοιπόν; Που είναι η γενιά μας που μεγάλωσε στα λούσα και θα πεθάνει στην ψάθα; Η γενιά του Αρσένη, του ΑΣΕΠ, του Μάη και του Ιούνη. Γιατί έχουμε μουδιάσει τόσα χρόνια; Μπορώ να καταλάβω ότι από το 2015 στο 2019 κάποιοι από μας, καλώς ή κακώς δεν έβλεπαν τον εχθρό στην κυβέρνηση αλλά έναν μακρινό τους σύντροφο. Αν και ακόμα πιστεύω ότι δεν είναι το ίδιο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ήταν λάθος μας αυτό το συγχωροχάρτι. Εξάλλου ο Ζακ δολοφονήθηκε το 2018, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Αλλά και πριν το 2015 που ήμασταν; Όλα τέλειωσαν τον Φλεβάρη του '12; Μήπως τον Δεκέμβρη του '08; Μήπως απλά μας κυρίευσε ο φόβος;
"Και τι μας λες ρε D-Klein και κλάιν μάιν;", θα μου πείτε." Να βγούμε να τα κάψουμε όλα όπως στη Μινεσότα;"
Δεν ξέρω.
Γι'αυτό και τα γράφω, μπας και σκεφτώ κάτι διαβάζοντάς τα.
Η επίκλησή μου στη γενιά του Αρσένη είναι κάτι που έχω εδώ και καιρό στο μυαλό μου. Γιατί πιστεύω ότι εμείς οι 35-45 είμαστε μια γενιά που, ειδικά τώρα, θα μπορούσαμε να επηρεάσουμε τα πράγματα. Είμαστε σε ένα ηλικιακό peak-αρκετά "ώριμοι" ώστε να έχουμε φάει πήξιμο με τη ζωή μας και ας πούμε ότι ξέρουμε 5 πράγματα γι'αυτήν αλλά αρκετά νέοι ώστε να αντέχουμε ακόμα και ίσως να έχουμε όνειρα, μπας και κάνουμε κάτι για να γεράσουμε σε ένα καλύτερο αύριο.
Αλλά μήπως είναι τελικά αυτό που μας έλεγαν όταν ήμασταν νεότεροι ότι "Θα μεγαλώσεις και θα τα ξεχάσεις αυτά"
Κι εγώ που δεν τα έχω ξεχάσει "αυτά" και γράφω σεντόνι που δε θα διαβάσει κανείς σημαίνει ότι έκανα το κομμάτι μου; Ένα μικρό λιθαράκι για να γίνει καλύτερος ο κόσμος; Μπορώ τώρα να απολαύσω τη μέρα μου ήσυχος ότι "κάτι έκανα κι εγώ";
Όχι, δεν έκανα τίποτα.
Αυτό ήταν κάτι σαν ψυχοθεραπεία, είχα καιρό να γράψω.
"Και σε ξαναρωτάω ρε D-Klein, τι θες να κάνουμε;"
Δεν ξέρω.
Μάλλον απλά με κυρίευσε ο φόβος.
Και γι'αυτό είμαι μουδιασμένος.
Επί του πιεστηρίου: Με το που έγραψα το κατεβατό μου και γύρισα στο scroll down στα κοινωνικά δίκτυα, το πρώτο πράγμα που είδα είναι αυτό το άρθρο: https://3pointmagazine.gr/we-can-t-breathe-ki-apo-tin-ypokrisia/ . Τροφή για σκέψη λοιπόν.
Ο "ηλίθιος Αμερικάνος" έχει αυτή τη στιγμή πολύ υγειέστερα αντανακλαστικά από τον μέσο "μάγκα Έλληνα" απέναντι σε μια κρατική, ρατσιστική δολοφονία on camera.
Σε αντίστοιχη περίπτωση,στη δολοφονία του Ζακ ο μέσος "σκεπτόμενος" άνθρωπος έψαχνε να δει τι έγινε κι αν ο Ζακ ήταν ληστής ή πρεζάκι και μετά από 2 μέρες "Α, ναι, ήταν ακτιβιστής, ας κάνουμε πορεία".
Και τα περιστατικά αστυνομικής βίας στην Ελλάδα είναι άπειρα και βγαίνουν συνέχεια στο φως καινούρια πράγματα. Βίαιες εκκενώσεις πλατειών, ξυλοδαρμοί πολιτών,λεκτική-σεξιστική βία στο δρόμο, ντου σε σπίτια, πανεπιστήμια, καταλήψεις - πολλά έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό.
Φυσικά καταστολή είναι και περιπτώσεις άρνησης βασικών δικαιωμάτων σε κρατούμενους (που για κάποιο λόγο προέρχονται κυρίως από τον Α/Α χώρο) σε αντίθεση με ληστές που φοράνε κουστούμια κι ενώ έχουν κλέψει εκατομμύρια, είναι έξω και παρτάρουν. Για καράβια με ηρωίνη και μάρτυρες που πεθαίνουν μυστηριωδώς, δε χρειάζεται να πω κάτι.
Η συνεχής οικονομική κρίση και φτωχοποίηση του κόσμου, οι εμφανείς ανισότητες αναλόγως του ποιος είσαι,η ψυχολογική βία που δέχεται ένας άνθρωπος που δεν ξέρει αν θα έχει φαΐ για το παιδί του είναι πράγματα τα οποία, θεωρητικά οδηγούν σε μαζική εξέγερση. Γι'αυτό, κράτος και κεφάλαιο, δείχνουν τα δόντια τους με κάθε ευκαιρία. Και φυσικά σε αυτήν τη διαδικασία κάνουν και λάθη τα οποία όμως περνάνε στο ντούκου. Γιατί εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.
Πού είμαστε λοιπόν; Που είναι η γενιά μας που μεγάλωσε στα λούσα και θα πεθάνει στην ψάθα; Η γενιά του Αρσένη, του ΑΣΕΠ, του Μάη και του Ιούνη. Γιατί έχουμε μουδιάσει τόσα χρόνια; Μπορώ να καταλάβω ότι από το 2015 στο 2019 κάποιοι από μας, καλώς ή κακώς δεν έβλεπαν τον εχθρό στην κυβέρνηση αλλά έναν μακρινό τους σύντροφο. Αν και ακόμα πιστεύω ότι δεν είναι το ίδιο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ήταν λάθος μας αυτό το συγχωροχάρτι. Εξάλλου ο Ζακ δολοφονήθηκε το 2018, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Αλλά και πριν το 2015 που ήμασταν; Όλα τέλειωσαν τον Φλεβάρη του '12; Μήπως τον Δεκέμβρη του '08; Μήπως απλά μας κυρίευσε ο φόβος;
"Και τι μας λες ρε D-Klein και κλάιν μάιν;", θα μου πείτε." Να βγούμε να τα κάψουμε όλα όπως στη Μινεσότα;"
Δεν ξέρω.
Γι'αυτό και τα γράφω, μπας και σκεφτώ κάτι διαβάζοντάς τα.
Η επίκλησή μου στη γενιά του Αρσένη είναι κάτι που έχω εδώ και καιρό στο μυαλό μου. Γιατί πιστεύω ότι εμείς οι 35-45 είμαστε μια γενιά που, ειδικά τώρα, θα μπορούσαμε να επηρεάσουμε τα πράγματα. Είμαστε σε ένα ηλικιακό peak-αρκετά "ώριμοι" ώστε να έχουμε φάει πήξιμο με τη ζωή μας και ας πούμε ότι ξέρουμε 5 πράγματα γι'αυτήν αλλά αρκετά νέοι ώστε να αντέχουμε ακόμα και ίσως να έχουμε όνειρα, μπας και κάνουμε κάτι για να γεράσουμε σε ένα καλύτερο αύριο.
Αλλά μήπως είναι τελικά αυτό που μας έλεγαν όταν ήμασταν νεότεροι ότι "Θα μεγαλώσεις και θα τα ξεχάσεις αυτά"
Κι εγώ που δεν τα έχω ξεχάσει "αυτά" και γράφω σεντόνι που δε θα διαβάσει κανείς σημαίνει ότι έκανα το κομμάτι μου; Ένα μικρό λιθαράκι για να γίνει καλύτερος ο κόσμος; Μπορώ τώρα να απολαύσω τη μέρα μου ήσυχος ότι "κάτι έκανα κι εγώ";
Όχι, δεν έκανα τίποτα.
Αυτό ήταν κάτι σαν ψυχοθεραπεία, είχα καιρό να γράψω.
"Και σε ξαναρωτάω ρε D-Klein, τι θες να κάνουμε;"
Δεν ξέρω.
Μάλλον απλά με κυρίευσε ο φόβος.
Και γι'αυτό είμαι μουδιασμένος.
Επί του πιεστηρίου: Με το που έγραψα το κατεβατό μου και γύρισα στο scroll down στα κοινωνικά δίκτυα, το πρώτο πράγμα που είδα είναι αυτό το άρθρο: https://3pointmagazine.gr/we-can-t-breathe-ki-apo-tin-ypokrisia/ . Τροφή για σκέψη λοιπόν.
