Καφενείο "Το Παγκάκι"

..Να τα λέμε τα καλά:
Καφενείο κορυφαίο, πολύ ωραίος χώρος, λιτός και φιλόξενος, όλα τα είδη εγγύηση (καφέδες κλπ. από τον Σπόρο) και καλές τιμές!..
Ε, τι άλλο θέλετε, ρε χαμούρες??
Θα το βρείτε στο Κουκάκι, στον πεζόδρομο της Γ. Ολυμπίου στον αριθμό 17-19, ανάμεσα στη Δημητρακοπούλου και την Οδυσσέα Ανδρούτσου, προς την παιδική χαρά.
Το καφενείο ανοίγει στις 10:00. Η κουζίνα του κλείνει στις 24:00.
Η τελευταία παραγγελία γίνεται στη 01:00 και στις 02:00 φεύγουμε...
..Και βασικό: το καφενείο αυτό είναι κολλεκτίβα εργασίας.. κι όμως!..
Τα παιδιά έχουν φτιάξει και μιά ιστοσελιδούλα που τα λένε με δικά τους λόγια, με κάποιες φωτογραφίες και τον τιμοκατάλογο για να μην αγχώνεστε αν είναι όντως προσιτές οι τιμές..

http://pagkaki.org/

..Να πάτε, ρε!! Να τα ενισχύσουμε τα παιδιά!!

ΦΟΡΑΩ ΜΠΛΕΕΕΕ ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΜΑΓΚΙΕΕΕΕ

Παρασκευή, όρθιος απο τις επτά για να καταφέρω το μεροκάματο και σήμερα. Κατά τις δέκα έσκασε εξωτερική δουλειά. Πήρα τον Ιάπωνα και ξεκίνησα... Εδώ λοιπόν είναι και το μεγάλο παράπτωμά μου... έφαγα, με μεγάλη προσοχή (το τρώω σχεδόν κάθε μέρα), κόκκινο κύκλο με μια άσπρη πάυλα στην μέση!!! Στο τέλος του δρόμου, τσούπ, να ενα άσπρο τουτού! Όπα, τη γαμήσαμε, λέω, αλλα θα προσπαθήσω να το σώσω. Πριν προλάβω να πω κάτι, βγαίνει από μέσα ο ίδιος ο καρνάβαλος!! Τι στολές, τι συρίτια, τι γαλόνια, τι καπέλα, τι αλυσίδες, τι μουστάκια (Τurbonegro ολέ), τι πιστόλια. Τι Μαλάκας! "Κάνε στην άκρη ΡΕ!" Σοκ και Δέος... "Γιατί έρχεσαι ανάποδα ολο τον δρόμο; Εεεεεε;" Μαλακία ερώτηση. Την προσπερνάω σιωπήλα. Έχω εκστασιαστεί απο το θέαμα. "Έχω το mini market, εδώ στο εμπορικό και..."... "Στα παπάρια μου τι έχεις, κάνε πίσω και τράβα σωστά, μην βγάλω το μπλοκάκι και σε κάνω άνθρωπο εγώ, να δουλέυεις ένα μήνα για να ξεχρεώσεις, μου θες και μούσια, απαράδεκτε". Κόκκαλο μιλάμε ο drummer! Τίγκα στο νέυρο την κάνω με ελαφρά, δεν θα έβγαζα άκρη με τίποτα, θα έμπλεκα κιόλας (και δεν είμαστε να χώνουμε εξακοσάρες) και το λήγω εδώ.

Ο καλός blogger όμως εχει κι αύτος τα όπλα του. Παρακαλώ οι έχοντες ευαισθησίες γενικώς, αδύναμη καρδιά, συκώτι, νέυρα, δόντια, τρίχες να απομακρυνθούν από το τρέχων κείμενο!

ΓΑΜΩ... το σάπιο μούνι της νέκρης μάνας σου μέσα στον τάφο της μετά από δυο χρόνια στο χώμα! την πλαδαρή της κωλοτρυπίδα που καταντησέ έτσι για να καταφέρει να βγάλει την μεγαλύτερη κουράδα που αντίκρισε ο πλανήτης απο το big bang! ολα σου τα πεθαμένα πούστη φασίστα χωρίς σάλιο! το Χριστό, την Παναγιά, τον Θεό σου,τους δώδεκα Βαγγέληδες, τον Γιαννάκη τον Βαπτιστή, τον Πετράκη, τον Παυλάκη και λοιπούς κωλομπαράδες σαν του λόγου σου. Τον πατέρα σου τον πούστη, απο το στόμα ως τον οισοφάγο, μην σου πω κι ίσα με την (μ)πρίζα! Τον βοσκό που σε γαμούσε όταν ήσουν πιτσιρικάς και σου έστρωνε χαρακτήρα. Την πουτάνα που έχεις κάθε βράδυ δίπλα σου και δεν σε άφηνει να την γάμας γιατί εχει πάρει πρέφα πως ίσως και να τον ξεσκονίζεις τον λουκουμά. Τους ομοίους σου... αυτά τα μουνόπανα της κοινωνίας, που έχουν πιάσει τον πούστη απο τα αρχίδια και τα έχουν καταπιεί. Άααλλη μια φορά την σάπια μάνα σου, ανοίγοντας αυτή την φορά το κρανίο της, γαμώντας το σκωροφαγωμένο μυαλό της για να καταλάβω τι σκεφτόταν όταν τον άρπαζε από το πουστάκι τον μπάσταρδο θείο σου, η παλιοκαριόλα. Τα πιτσιρίκια που ίσως έχεις στην πρέζα να τα δείς και στην ψειρού, να στα γαμανε όλη μέρα. Στον ταφο ρε πούστη, σκατόψυχε, από αύριο κιόλας.

Στέρεψα ρε φίλε και μακάρι να μπορούσα να του τα πω στην μάπα, αλλά κι εδώ καλά είναι... Αααα και να μην έχουμε τίποτα τρεχάματα, με όλο τον σεβασμό...

ΣΥΓΓΝΩΜΗ έτσι...!

Παλιοβρομόμουνα σκατόμπατσοι!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ "ΠΡΟΣΕΧΩΣ..."

Ο καιρός γαρ εγγύς! Το Σ/Κ λέω να κάνω μια προσπάθεια για την (μ)πρίζα... αφού ο λαός προστάζει... Προς το παρόν όμως το απόγευμα έρχεται blogus binelikius για κατι καλά παιδιά που συνάντησα σήμερα το πρωί! Μια μικρή γέυση ειναι ο παρακάτω τίτλος του κειμένου:
"Φοράω μπλεεε και σου κάνω μαγκιέέέ!"
Μακάριοι οι φύλακες και ο πρωκτός που σφίχτηκε για να τους γεννήσει!
Οι πουριτανοί φίλοi bloggers να το σκεφτούν καλά!!

Κι-Λάϊ-Λάϊ-Ντον-Ι: "Η Καταιγίδα του Μετρίου ΙΙ"

..Κι η βροχή συνέχιζε να πέφτει, μανιασμένα πια, πάνω στις περίτεχνες στέγες της σκοτεινής Παγόδας, πνίγοντας τις φωνές του φιλοξενούμενουου….

" Άσε με, μωρέ χαμένε, πια!! Γαμώ τα ωδεία και την παρωδία σου, νούμερο!! "

Ούρλιαζε ο πλήρως μετανοημένος πλέον για την περιπέτεια του, Μάριο Ρομαντζέρο, δίχως όμως να καταφέρει να λυγίσει ούτε στο ελάχιστο, την έμπνευση του στυγερού τραγουδοποιού, που ανέβλυζε σαν καυτό πύον απ’ τα άδυτα κολασμένης μπουάτ ….

" Άκου-άκου-άκου! Θα σου πω τώρα κι ένα τραγουδάκι-καταγγελία αλλά με επίπεδο, σκέτη τρέλα!!.. Γιο-χο-χο!.. " είπε ο Ντον-Ι με την ευχέρεια του πεπειραμένου ερμηνευτή και βασανιστή των αισθήσεων.. Όντως η τρέλα άρχισε να γυροφέρνει τον αναξιοπαθούντα της ιστορίας μας, που προσπαθούσε απεγνωσμένα να σκεφτεί κάποιο τρόπο διαφυγής..

Προσπαθούσε να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να ξεφύγει τον βομβαρδισμό από νότες σάπιες που του κατασπάραζαν το είναι, αυτήν την παλιά κακή συνταγή που ο Κι-Λάϊ-Λάϊ τόσο καλά ήξερε..

Το αριστερατούργημα χλιαρού τίποτα που ματσάλιαζε ο τροβαδούρος της διανόησης, θα ‘ταν επίπονο να το αντέξει και πεπειραμένος στην έντεχνη κατάθεση ψυχής, κι ας είχε χαλύβδινη θέληση κι εμπειρία στην αντιμετώπιση των κινδύνων που επιφυλάσσει η ζούγκλα της κουλτούρας.. Θα λυγούσε μπρος στην τρικυμία που ξεσήκωνε ο Μαέστρος στο καταραμένο πιάνο του..

Όμως….

Ίσως ο Μάριο δεν ήταν μόνος σ’ αυτήν την άνιση μάχη με την Τέχνη….

Σε μικρή απόσταση από την Παγόδα, με απόλυτη μυστικότητα και προφυλάξεις, κρυβόταν κάποιος που μπορεί να λύτρωνε τον άτυχο Μάριο από αυτό το άδικο παιχνίδι της μοίρας ..

Πίσω από τα μπαμπού που πάλευε να λυγίσει ο μανιασμένος αέρας της Ανατολής, μια παρουσία προετοιμαζόταν να χιμήξει σαν το λιοντάρι.. την κατάλληλη στιγμή….

Καλυμμένος από την πυκνή βλάστηση, λοιπόν, και προστατευμένος από τον μουσώνα μέσα στην Camarro του ’68, παρέμενε προσηλωμένος στην τελετουργία που θα τον αναπτέρωνε για να βγάλει σε πέρας την δοκιμασία του..

Η μουσική επαναλαμβανόμενη, ένα κομμάτι στο repeat, τόνωνε το ηθικό του μαχητή μας…

Beat on the brat
Beat on the brat
Beat on the brat with a baseball bat
Oh yeah, oh yeah, uh-oh.

"Αχ, τι ωραία! Βροχούλα και μπαμπού, μμμμ.. Να με πας κι εμένα κάπου εξωτικά, ζουζουνάκι μου.. Μμμμ.. κι εδώ ψιχαλίζει, έλα, άστα τώρα αυτά, έχει να κάνει κι άλλα πράματα ο Βασίλης, με σένα θα ασχολείται όλη την ώρα ο άνθρωπος? Έχει και δουλειές εκεί, άσε το το ντρούγκου-ντρούγκου στο πληκτρολόγιο, βαρέθηκαα.. Έλα να μου κάνεις αγκαλίτσες, κρυώνω.. "

Αυτά μου είπε η Μούσα μου, έκλεισε την οθόνη και με παρέσυρε στον έρωτα της..

" Τώρα, μωράκι μου.. Βρε γκέϊσα, πες τα δικά σου, να τραβήξουμε αυλαία γιατί θα με φάει ζωντανό αυτή.. Έρχομαι, αγάπη μου.. "

Σόϊ-Οϊ-Οϊ

Άσε την κουλτούρα

Στα ερτζιανά

Τράβα καμιά ντζούρα

Γίνε πανκ ξανά

Αριγκάτοοοο!!!!!..Τράβα και καμιά πόρτα, καλέ κύριο, τέαμα γίναμε!!

Τα είπαμε και πριν αλλά μετά από απαίτηση του κοινού, τα ξαναλέμε: Οποιαδήποτε ομοιότητα με φυσικά πρόσωπα, καταστάσεις κι εν γένει την πραγματικότητα είναι καθαρά συμπτωματική και τυχαία κι όποιος ξυνίζει, είναι άξιος της μοίρας και της κακομοίρας του!!.. Ξανα μάκια, ζουζουνάκια μου!!

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ (Μ)ΠΡΙΖΑ

Το φεγγάρι με βλέπει από ψηλά. Τρία τετάρτα και το μπαλκόνι είναι άδειο, κένο, σαν τους ήχους που προσπαθώ να ακούσω. Κάπου κάπου, ένα σκυλί ουρλιάζει και μετά το άλλο, αρκετά πιο μακριά... κανένα φως, εκτός από το φεγγάρι. Ξέρεις... το φως του φεγγαριού, εκτός απο ρομαντικό μπορεί να γίνει και περίεργο, τρομακτικό και μερικές φορές να σε φτάσει στα όρια του φρικιαστικού. Οι σκιές μυστήριες σε όλο το μέρος, σε κάθε γωνία και κάθε πλευρά του χώρου και του χρόνου, μία μετά τα μεσάνυχτα, σε κάθε εκατοστό του αέρα, που λυσσομανάει μέσα στα αυτιά μου. Ήμουν πιτσιρικάς, δεν θυμάμαι πόσο - δεν με αφήνει η λήθη, όταν για πρώτη φορά ένιωσα την φρίκη του φεγγαριού. Θυμάμαι πως πάντα, μα πάντα, όταν ένιωθα το φεγγάρι ο ήχος χανόταν. Σαν κάτι να τον ρουφούσε, να τον έτρωγε, σαν κάτι να γινόταν και ξαφνικά βουβαμάρα. Τότε λοιπόν όταν ο ήχος την έκανε από τα αυτιά μου, το όργανο της ακοής κατάφερνε και άκουγε μόνο τις σκιές. Τις άκουγα να σέρνονται στους τοίχους, στο πάτωμα, στο ταβάνι, στα έπιπλα, στην άκρη του κρεβατιού μου. Εκεί ήταν που το πράγμα μου τρέλαινε το κεφάλι και τον ζουμερό, γεμάτο νευροηλεκτρικές συνάψεις εγκέφαλο μου. Εκεί ήταν που σκεπαζόμουν μέχρι και την τελευταία τρίχα του κεφαλιού μου, όταν οι σκιες έγλειφαν τα δάχτυλα από τα πόδια μου, όταν γλυστρούσαν μέσα από το βρακί μου, πέρναγαν το στέρνο μου και τελικα ακούμπαγαν τα χείλη μου, γαργαλούσαν την γλώσσα μου και έκαιγαν τον λαιμό μου.

Έβηχα σαν παλιάλογο, τοσο δυνατά, για να διώξω την σκιά που έρπονταν στον οισοφάγο μου. Κατάφερνα να ακούγομαι στο διπλανό σπιτι. Κρυφά πίσω απο μια πορτα άκουσα την χοντρή γειτόνισσα να το λέει στην μάνα μου, "πρέπει να πάτε το παιδί σε κανα γιατρό!". Και θα έβλεπα πολλούς γιατρούς μέχρι και σήμερα....

Τελικά με πήγαν... "Ορυλα", ίσως το πιο μαλακισμένο όνομα που έχει δοθεί σε ειδικότητα γιατρού! Θα προτιμούσα το "όπου παίζει τρύπα το ψάχνω", αλλά εκεί θα έπαιζε θέμα, μιας και ο πρωκτολόγος και ο γυναικολόγος θα τσίναγαν που θα τους έπαιρναν την τρύπα! Ο δόκτορας του χωριού δεν έβλεπε και δεν έβρισκε τίποτα. Φύγαμε για την πρωτεύουσα, αφού η φρίκη μου ερχόταν κάθε βράδυ και ο λαιμός μου έκαιγε όταν οι σκιές προσπαθούσαν να μπουν μέσα μου. Εκεί λοιπόν, ο μέγας Ορυλα κατάφερε και βρήκε κάτι στον οισοφάγο μου, που ήταν αρκετά περίεργο. Ένα κάτι σαν νεύρο, σαν κλωστή, σαν σύνδεση με κάτι που λείπει, για να κλείσει το "κύκλωμα". Χαμός, χάος και πανικός. Μηχανήματα με πολλά λαμπάκια και καλώδια, μικροσκόπια, σωληνάκια με κάμερες, λαβίδες - εύκαμτες και μη, δάχτυλα και παλάμες, τσιμπίδες που τραβούσαν την γλώσσα έξω και λάστιχα που κρατούσαν το στόμα ανοιχτό. Ακούγεται σαν βασανιστήριο του μεσαίωνα και έτσι ήταν. Τουλάχιστον για μένα. Εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις σχεδόν κάθε μέρα. Ο γιατρός έλεγε πως πάει καρφί για νόμπελ ιατρικής, αν κατάφερνε και έλυνε το ιατρικό τούτο φαινόμενο. Δεν θα τον αφήσω τον πούστη! Δεν θα τον αφήσω μέχρι και την δευτέρα παρουσία! Όλοι ξέρουμε πως δεν παίζει να έρθει, τουλάχιστον όχι όπως μας την παρουσίαζουν οι τράγοι με τα μαβιά ράσα και τις κατάμαυρες ψυχές! Όχι! Δεν θα τον αφήσω! Θα βρω τον τρόπο. Θα αργήσω ίσως, αλλά θα τον βρω!

Άργησα και μάλιστα αρκετά. Έγινα δεκαοχτώ αλλά τα κατάφερα. Το συν κάτι στο σώμα μου ήταν ακόμα εκεί. Εκεί ήταν και το φεγγάρι, κάθε φορά που έφτανε τα τρία τέταρτα κι εκεί ήταν και οι σκιές. Oι σκιές που έφερναν τον βήχα και τους γιατρούς.

Κάθε μέρα προσπαθούσα να το τιθασεύσω και να το κάνω μέρος του εαυτού μου. Για να είναι εκεί, σίγουρα κάπου πάει, μέσω του νευρικού μου συστήματος στον εγκεφαλο μου και σίγουρα θα μπορώ, αν όχι να το ελέγχω, τουλάχιστον να το κατανοήσω. Κάθε μέρα που πέρναγε, ήταν το μόνιμο μέλημα μου. Να βρω τον μυ, το νεύρο, την σύναψη που οδηγούσε στον έλεγχο της "πρίζας". Έτσι έλεγα το συν κάτι. Σιγά σιγά λοιπόν και όταν πια έγινα δεκαοχτώ, κατάφερα να κλείνω την πόρτα. Να απενεργοποιώ την πρίζα. Σε σημείο που αργά αλλά σταθερά, ο βήχας να υποχωρεί (οι σκιές πάλι όχι) αλλά τουλάχιστον κατάλαβα πως αυτό που έψαχναν ήταν η πρίζα! Δεν προχώραγαν πιο κατω από εκεί. Όταν μάλιστα κατάφερνα και την έκλεινα δεν με ενοχλούσαν άλλο. Έφευγαν ήρεμα και σιγά σιγά. Ένιωθα όμως εκείνη την ώρα, πως η διάθεση τους, δεν ήταν και τοσο χαρούμενη. Το αντίθετο, τις ένιωθα πιο τρομακτικές, πιο μαύρες, φρικιαστικές και τρελαμένες. Σίγουρα δεν γούσταραν καθόλου. Απ' την μια ο αέρας απ' τον βήχα δεν τις άφηνε να κάνουν την δουλειά τους (όποια κι αν ήταν αυτή) κι απ΄την άλλη το κωλόπαιδο βρήκε την άκρη να κλείνει την πρίζα. Ένιωθα το μίσος τους προς εμένα!

Αφού λοιπόν ο βήχας εξασθενούσε - μέχρι που πια εξαφανίστηκε - ο καριόλης ο δόκτορας δεν έβρισκε άκρη. Στο είπα παλιόπουστα! Ούτε μέχρι την δεύτερη παρουσία (άραγε έπαιξε πρώτη;)! Τα μηχανάκια με τα λαμπιόνια δεν έλεγαν πια τίποτα γιατί δεν έβρισκαν τίποτα (σιγά σιγά είχα καταφέρει ακόμα και να κρύβω την πρίζα).

Aποφασίσαμε να φύγουμε από το νοσοκομείο και να πάμε σπίτι. Ο βλάκας που ήθελε να πάρει και νόμπελ, μετά από τόσα χρόνια μελέτης του οισοφάγου μου, μου έδωσε κάτι καραμέλες για το βήχα! Σπίτι λοιπόν, χαρούμενος που την έκανα από το κολαστήριο, ευδιάθετος που δεν έβηχα, τρομαγμένος που οι σκιές έφευγαν παρ' όλο που αισθανόμουν πως κάτι κακό μου ετοίμαζαν. Και το φεγγάρι εκεί. Πιστό στο ραντεβού του. Τρία τέταρτα, τρείς μέρες το μήνα, τριανταέξι φορές το χρόνο. Νομίζω πως μια, δυο φορές, το ένιωσα να μου χαμογελάει με νόημα. Ανατρίχιασα απ' άκρη σ' άκρη. Δεν το εκλαμβάνω σωστά αυτό το χαμόγελο, με φρικάρει. Πιέζω πολύ τον εαυτό μου, να κρατήσει κρυφή την ικανότητα μου να κλείνω την πρίζα. Ξεκίνησα να κρατάω ημερολόγιο, για να ηρεμώ λιγάκι από τα καθημερινά και να μην ξεχνάω τα γεγονότα τις δύσκολες μέρες της φρίκης!

Ευχάριστο Διάλειμμα Αποσαφήνισης Καθημερινών Φράσεων - Επεισόδιο 1ο

- Του είπα να το βάλει στο μπλόγκ του μαλάκα.
Και μου είπε ότι «Εμείς που έχουμε FACEBOOK δεν τα χρειαζόμαστε αυτά»

ΘΑΝΑΤΟΣ

- Δεν καταλαβαίνω, σε ποια από τις παρακάτω περιπτώσεις εμπίπτει η άρνηση του ?


• Εμείς που έχουμε επιλέξει να μοιράζουμε τις προσωπικές μας πληροφορίες και συνήθειες με τις πολυεθνικές δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που έχουμε επιλέξει να διευρύνουμε την έννοια «φίλος» σε τέτοιο βαθμό που να χάνει κάθε νόημα δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που έχουμε αποφασίσει να χαρτογραφήσουμε λεπτομερώς την ζωή μας προς όφελος κανενός δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που έχουμε αποφασίσει πως μιας και ποτέ δεν θα μας ακολουθήσουν οι paparazzi θα κάνουμε την δουλειά μόνοι μας δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που έχουμε επιλέξει να ανακοινώνουμε events μόνο ψηφιακά ώστε να τα βλέπουν μόνο οι ψηφιακοί μας φίλοι δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που έχουμε μία ασυγκράτητη ναρκισσιστική τάση δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που είμαστε παθολογικά κοινωνικοί και κάνουμε παρέα και χαβαλέ με ότι να’ναι, από καθηγητή πανεπιστημίου μέχρι πεταμένη συσκευασία πίτσας δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που θεωρούμε πως ότι μαλακία βγαίνει από το στόμα μας είναι ευαγγέλιο που πρέπει να διαδοθεί ανά την υφήλιο δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που έχουμε αντικαταστήσει την κοινωνική δράση με το «ΕΦΤΙΑΞΑ ΕΝΑ ΓΚΡΟΥΠ ΣΤΟ FACEBOOK ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΚΟΥΡΑΔΟΜΥΓΑΣ! ΓΡΑΦΤΕΙΤΕ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ» δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που δεν μπορούμε να συζητήσουμε με επιχειρήματα και χρειαζόμαστε κάθε άποψη αποσταγμένη σε ένα «Like» ή «Dislike» δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που όταν βρισκόμαστε πρόσωπο-με-πρόσωπο συζητάμε για την επικοινωνία μας μέσω ενός ψηφιακού μέσου δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.

• Εμείς που βαριόμαστε να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει στον εαυτό μας και απλά δημιουργούμε μία φανταστική περσόνα δεν τα χρειαζόμαστε αυτά.



Για μάθε και πες μου.

HOW MUCH MORE ART CAN WE TAKE?

Yeah, yeah, yeah!

Πάνε μόνο λίγοι μήνες από τότε που αναρωτήθηκα σχετικά με την τέχνη, με αφετηρία μια κουβέντα που είχα με την αγαπημένη μου φίλη Βιολέτα. Πρόπερσι, όταν είχε αναχωρήσει για την Ισπανία, ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Γαμήσable, δε μπορώ να πω, αλλά όχι κάτι τρομερά εντυπωσιακό. Όταν επέστρεψε από την Ισπανία αντίκρισα μπροστά μου την επιτομή της καύλας. Είχε μετατραπεί σε μια αιθέρια πεταλούδα. Τα στιλπνά μαλλιά της, που έπεφταν ανέμελα στους ώμους της, είχαν τουλάχιστον εφτά αποχρώσεις του μωβ· από μωβ-καφετί μέχρι μωβ-λαχανί. Στο αψεγάδιαστο κορμί της γινόταν το πάρτυ του piercing. Αυτιά, μύτη, μάγουλα, φρύδια, γλώσσα, αστράγαλοι, αφαλός, ούλα, επινεφρίδια, όλα ήταν στολισμένα με σκουλαρίκια και χαλκάδες σε κάθε απόχρωση του μωβ· από μωβ-ασημί μέχρι μωβ-βυσσινί. Το θείο δέρμα της ήταν ένας καμβάς από κάθε είδους αναπαράσταση· από ξωτικά και κέλτικους ρούνους μέχρι απίθανες σεξουαλικές στάσεις και το Μάο Τσε Τούνγκ με μπλουζάκι Megadeth. Κοινώς, ήταν μια οπτασία.

- «Πώς είσαι έτσι, μωρή μαλάκω;», της είπα μόλις την πρωτοείδα στο αεροδρόμιο απ’ όπου την παρέλαβα.
- «Αααα…», μου είπε, «…όλα κι όλα. Τώρα ασχολούμαι με την τέχνη!».
- «Δηλαδή, τι ακριβώς κάνεις;».
- «Χαρακτική».
- «Και για να γίνετε δεκτοί στη σχολή σάς είπαν να βάψετε τα μαλλιά σας ουράνιο τόξο; Ρωτάω επειδή κι εγώ ζωγραφίζω που και που. Λες να χρειάζεται να βάψω τα μούτρα μου κόκκινα για να γίνω καλύτερος;».
- «Ίσως και να χρειάζεται. Όταν ασχολείται κάποιος με το μεγάλο ζήτημα της αισθητικής, οφείλει να διευρύνει τις αναζητήσεις του ακόμα και πάνω στον ίδιο του τον εαυτό. Ο αισθητικός προβληματισμός οφείλει και πρέπει να μετουσιώνεται πάνω στο ίδιο σου το σώμα».
- «Α ναι; Και τότε γιατί δεν είδα κανέναν να φοράει προβιά στο Σύνταγμα για λόγους εξερεύνησης της προσωπικής του αισθητικής;».

Κάπου σε αυτό το σημείο η Βιολέτα άρχισε να προσποιείται οργασμό…… (ε, όχι λάθος, με συγχωρείτε, το έχω συνηθίσει σαν αντανακλαστική έκφραση από τις πρώην μου), άρχισε λοιπόν να προσποιείται ότι μιλάει στο κινητό της. Στο καπάκι, μου λέει «Συγγνώμη βρε, είμαι λίγο πεσμένη από το ταξίδι. Βλέπεις είναι και αυτό το καταραμένο jet lag. Λέω να πάω σπίτι» και χωρίς πολλά λόγια βούτηξε ένα ταξί και την πούλεψε προς την οικία της στο Νέο Ψυχικό, αποφεύγοντας έτσι να συνεχίσει τη βαριά κουβέντα που είχε σχεδόν ξεκινήσει.

Συνεχίζοντας το δρόμο μου από το Ελ Βενιζέλ δια μέσου της Αττικής Οδού και έχοντας ήδη ανοίξει το απαραίτητο κουτάκι μπύρας, μου ήρθε στο νου ένα πρόσφατο ανάγνωσμα του μεγάλου φιλόσοφου τέχνης Michael Faterheim, ο οποίος είχε θέσει ένα μεγάλο ερώτημα που μου τριβέλιζε το μυαλό. «Τελικά, πόση τέχνη μπορούμε να αντέξουμε; Και όταν λέω μπορούμε, προφανώς δεν αναφέρομαι στις μοναχικές ατομικές υπάρξεις μας, αλλά σε μια ευρύτερη πανανθρώπινη κοινωνία». Τελικά, μήπως δε μπορώ εγώ να αντιληφθώ το μεγαλείο της τέχνης; Μήπως η τέχνη είναι για τους λίγους και εκλεκτούς; Πώς συνδυάζεται η φώτιση των λίγων και εκλεκτών με το μωβ χρώμα των μαλλιών; Μήπως θα έπρεπε κι εγώ να βάλω ένα χαλκαδάκι στο πουλάκι μου για να καταλάβω τη βαθύτερη αιτία που λιώνουν τα ρολόγια του Νταλί; Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως να το καταλάβω, είχα ήδη φτάσει στη Μαβίλη, όπου μου ήρθε η όρεξη να φάω ένα τρισβρώμικο. Το παίρνω στα χέρια μου, αλλά πριν του καταφέρω την πρώτη δαγκωνιά, μου έρχονται στο νου σαν καμπάνα τα βαρύγδουπα λόγια της Βιολέτας. Ταυτόχρονα, στο απέναντι πεζοδρόμιο βλέπω το φίλο μου το Μήτσο από τη Βίλλα Αμαλίας να με πλησιάζει και να μου λέει «Τι κάνεις εκεί, ρε μαλάκα; Τρως λουκάνικο, άθλιε σαρκοφάγε; Το καημένο το ζωάκι δεν το σκέφτεσαι; Το ξέρεις μάλιστα ότι το αλλαντικό προέρχεται από γερμανική πολυεθνική;». Χωρίς πολλά πολλά, πέταξα το λουκάνικο σε ένα σκύλο, έλεγξα τα υπόλοιπα υλικά του βρώμικου και αφού διαπίστωσα ότι κανένα δεν είχε σφραγίδα πολυεθνικής, προχώρησα στο γεύμα μου από ψωμί, λάχανο και μαγιονέζα Kraft (τη μαγιονέζα δεν την είχε πάρει πρέφα ο Μήτσος). Ένιωθα βαθιές ενοχές, αλλά σύντομα απορροφήθηκα από την κουβέντα περί παγκοσμιοποίησης και μαζικότητας/εμπορικότητας της τέχνης που έκανα με το Μήτσο, στο σύντομο περίπατο προς τη διθέσια Alfa Romeo του, πριν αποχωρήσει για το σπίτι του στη Δροσιά.

Ο εγκέφαλός μου είχε ήδη αρχίσει να παραφορτώνεται. Τέχνη η Βιολέτα, τέχνη ο Faterheim, τέχνη κι ο Μήτσος! Άξαφνα, χτυπάει το κινητό μου. Ήταν ο φίλος μου ο Αγησίλαος από το Περιστέρι. Έξω φρενών, μου λέει:

- «Ρε μαλάκα, έμαθα ότι ο μπασίστας της μπάντας που καλέσαμε χθες στην κατάληψή μας να παίξει live αγόρασε πρόσφατα ένα cd από το δισκάδικο του Σταύρου! Και μάλιστα το group αυτό έχει κάνει και video clip!».
- «Σοβαρά ρε; Ανήκουστο!».
Μέσα μου βέβαια σκεφτόμουν ότι προχθές μπήκα κλεφτά στο Metropolis και αγόρασα το τελευταίο album των Bad Religion. Ο Αγησίλαος συνεχίζοντας μου λέει:
- «Δεν έρχεσαι, ρε συ, κατά δω, γιατί φοβάμαι πως τα κινητά μας παρακολουθούνται; Μόλις φτάσεις, βγάλε και τη μπαταρία, για καλό και για κακό».
- «Εντάξει, έρχομαι σε λίγο».

Πράγματι, σε λίγη ώρα φτάνω στην κατάληψη όπου ο Αγησίλαος μένει εδώ και δυο χρόνια. Μπαίνω μέσα και ακούω ομιλίες από ένα δωμάτιο στο βάθος του κτιρίου. Μπαίνω πιο μέσα και βλέπω τον Αγησίλαο να αγορεύει στη μέση του δωματίου, έχοντας γύρω του ένα κοινό από εικοσάχρονους μοϊκανούς και εικοσάχρονες ρασταφάρι, που κοίταζαν τον Αγησίλαο στο στόμα, όπως οι Απόστολοι κοιτούσαν το Χριστό: «Τι να σας πω ρε παιδιά; Άσχημο πράμα το σταριλίκι! Δε μπορεί εδώ μέσα να έρχεται το κάθε τσουτσέκι και να κάνει το κομμάτι του επί σκηνής! Επιτρέπεται να έρχονται οι Gau#fau^*dudu και η τραγουδίστρια να φοράει φούστα; Επιτρέπεται στη μπάντα να υπάρχει σαξόφωνο και φλάουτο; Επιτρέπεται να κάνουν διασκευή τραγουδιού του πουλημένου του Tom Waits;. Διότι σύντροφοι, με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται άτυπες ιεραρχίες και εκκολάπτεται η εμπορευματοποίηση. Εδώ μέσα πρέπει να μπαίνουν μόνο antisocial underground DIY punk μπάντες! Καλά τα έλεγε προ ημερών ο Κυριάκος από τους Ξύσμα, που στην τελική, σύντροφοι, είναι και ο καλύτερος κιθαρίστας της DIY σκηνής στην Ελλάδα». «Αχ, ναι» ψιθύρισε μια κοπελίτσα από το κοινό προς τη φίλη της «και είναι και τόσο ωραίο παιδί!». Τότε, ένα τυπάκι από το κοινό, μην έχοντας συναίσθηση του ρίσκου που παίρνει, λέει στον Αγησίλαο: «Καλά τα λες ρε Άγη, αλλά μήπως έτσι γινόμαστε λιγάκι εσωστρεφείς; Στο λέω γιατί πριν από λίγο μιλούσες περί ανοιγμάτων προς την κοινωνία». Και γυρνάει τότε ο Αγησίλαος προς το τυπάκι, κατακεραυνώνοντάς το με το βλέμμα του: «Άσε μας, ρε Βαγγελάκη, που θα μιλήσεις κι εσύ που ‘χεις μόνο τρεις μήνες εδώ μέσα! Κοίτα τους παλιούς να δεις πώς γίνεται η δουλειά!». Κάπου εκεί, θες επειδή με ταρακούνησε το θέατρο του παραλόγου, θες επειδή βρισκόμουν ήδη στο ένατο κουτάκι μπύρας, αποφασίζω να φύγω προς το σπίτι.

Στη διαδρομή προσπαθούσα μάταια να στοιχειοθετήσω τις πληροφορίες που σε ένα βράδυ μου μετέτρεψαν τον εγκέφαλο σε χυλό. Μπαίνοντας στο διαμέρισμά μου στάθηκα, ούτε εγώ ξέρω γιατί, μπροστά σε έναν πίνακα του Paul Klee που είχα στο χωλ. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε μου πολυάρεσε· τον θεωρούσα μια ανόητη μουτζούρα, αλλά τον είχα κρεμασμένο για συναισθηματικούς λόγους. Ήταν δώρο μιας παλιάς μου γκόμενας. Κοιτάζοντάς τον και κατόπιν συνεργασίας του εγκεφάλου μου με την αιθυλική αλκοόλη που τον είχε κατακλύσει, μου φάνηκε πως μέσα στις ασυνάρτητες γραμμές άρχισε να διαγράφεται η μορφή ενός αυστηρού κυρίου με μούσι, μπερέ, τσιμπούκι και κασκόλ που μου έκανε κωλοδάχτυλο. Στο καπάκι, ο εγκέφαλός μου, προδίδοντάς με τελείως, μου επιφύλαξε και δεύτερη παραίσθηση, πολύ πιο ξεγυρισμένη από την πρώτη. Βρίσκομαι, λέει, στο πάρκο Gaudí της Βαρκελώνης με πράσινη κόμμωση ράστα, piercing και στην πλάτη μου τατουάζ με τον Αργύρη Καμπούρη έτοιμο να εκτελέσει τις τελευταίες βολές για να μας χαρίσει το κύπελο, το ένδοξο έτος 1987. Στο χέρι μου κρατάω ένα ταγάρι γεμάτο με αγριοράδικα των Πυρηναίων που είχα μαζέψει για το μεσημεριανό μου γεύμα, ενώ την ίδια στιγμή χορεύω αλαλάζοντας ινδιάνικα γύρω από ένα τεράστιο φλεγόμενο σωρό από cd γνωστών δισκογραφικών εταιριών.
Κλάταρα! Το μυαλό μου βάρεσε tilt. Πήγα σα ζόμπυ στον καναπέ και μηχανικά άνοιξα την τηλεόραση σε κανάλι με τον Τσακ Νόρις πλαισιωμένο από σεξοβόμβες να διαφημίζει όργανα για ανάπτυξη μούσκουλων. Ορκίζομαι ότι ήταν οι ίδιες μου μετά από πέντε λεπτά διαφήμιζαν αποκουκουτσωτές κερασιών, κόφτες αγγουρακίων σε σχήμα σφυροδρέπανου, αποσμητικά για τα βρωμοπόδαρα του κανακάρη φαντάρου γιου σας και μια ξεχασμένη συλλογή μπαλαντών της δεκαετίας του ’60, ιδανική για αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, οδοντιατρείων και βουλκανιζατέρ. Το επόμενο πράγμα που έχω συγκρατήσει από την πραγματικότητα είναι οι στίχοι από κάποιο τραγούδι που έβαλε πρωινιάτικα ο πιτσιρικάς φοιτητής γείτονάς μου:

All work is honourable and art is just a job
Let me spend my paycheck on a beer
No heroes, no leaders, no artists, no gods
I’m a worker, you’re a worker
Would you like to be a worker too?

Σαν Πας για του Ντον-Ι το Κονάκι..

Για του Ντόνι το κονάκι..

Να εύχεσαι να είναι μακρύς..

ο δρόμος..

Γιατί άμα φτάσεις την γάμησες, ήταν σαν λέει η ατμόσφαιρα στα ιδιαίτερα του τύραννου Ντον-Ι.. Ο δύσμοιρος ρομαντικός που γκρεμίστηκε σαν άλλος Ίκαρος στις στάχτες της βλασφημίας του, συλλογιέται πως δεύτερη φορά τέτοια μαλακία δεν την ξανακάνει..

"Ντάξει, ρε παιδιά να πούμε καμιά σαχλαμαρίτσα, να γνωρίσουμε κάνα κορίτσι είπαμε, να χαρούμε την ζωή και της ξυνούλας τις βυζάρες, που το κακό?.. Αλλά να πρέπει να ακούμε κι αυτό το πορτατίφ να βγάζει γούστα στο πιάνο, παραπάει!!.. Κι εντάξει, έχουμε κι αισθήματα, θέλουμε κάτι παραπάνω, έχουμε κι εμείς ανάγκες.. αλλά να μας ζαλίζει κι ο κουλτουρότριχας τα αυτιά?.. Γιατί?.."

Σοφά αναρωτήθηκε ο Μάριο.. αλλά αυτή η συνειδητοποίηση της πλάνης του, σε τι παγίδα μπλέχτηκε, τον έκανε να τα χάσει και να βρεθεί ανυπεράσπιστος και μόνος, αντίμετωπος με το δέος της γλυτσιάς του τροβαδούρου..

Η γλυκανάλατη εξυπνάδα λειτούργησε πάνω στον άμοιρο περιπλανητή σαν μεθυσμένη κόμπρα.. Τον υπνώτισε αθόρυβα μα αποτελεσματικά.. "έλα μωρέ, ήρθαμε που ήρθαμε να ακούσουμε τον άνθρωπο" .. "Μμμ, κάλα.. κι εγώ σάμπως τι ξέρω τώρα.. μουσικός είναι αυτός.. καλλιτέχνης".. μα μετά το πρώτο ενοχικό μούδιασμα που προκαλεί το πιάνο του σαν φθονερή δαγκωματιά,τα συμπτώματα αρχίζουν να εκδηλώνονται.. "μαλάκα, έπηξα, λέμε, δεν την παλεύω".. "άντε κυρ-Ντον, έχουμε και σπίτια, είναι αργά, έλα, ξυπνάμε πρωϊ αύριο!".. Ο βδελυρός βάρδος όμως δεν πτοήθηκε, συνέχισε να τραγουδάει και να βαράει το πιανάκι στου κασίδη το κεφάλι, κοιτώντας τον με υφάκι και μειδίαμα μες την γκαύλα του σαδομαζό..
"χέσε.. δεν βγάζουμε άκρη.. έλεος.."

"Κι εγώ αυτό λέω, αγκαλίτσα μου.. δεν είναι δυναμόν να μου τα κάνεις τσουρέκια με την περιγραφή-σταυροβελονιά, δεν μπορώ άλλο, βαρέθηκα!.. σ'αφήνω και πάω να πιώ καφέ με τις φίλες μου που τις πάνε και μιά βόλτα τ'αγόρια τους, με έφαγε η κλεισούρα με τις μαλακίες σου, δε πα να λέω γω ότι σου κατέβει γράφεις!.. Η μούσα σου (..αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα..).. Δεν ξέρω πιά που πάει αυτή η σχέση.."

Αυτά τα λογια της Έμπνευσης μου σε τσαλακωμένο σημείωμα με τ'άρωμα της μου ράγισαν την καρδιά κι έκαναν αδύνατη την συνέχεια της ιστορίας..

- Αααααχ! Πάλι τα ίδια.. πότε θα με καταλάβει? Θα με
νοιώσει?!.. Έλα δω, ρε γκεϊσα, να μας πεις το ποίμα
σου, μπας και παρηγορηθώ..

- Πεκιν-Νουαααά!


" Κύριο μη κλαίς

Σαν Σόϊ-Οϊ-Λέϊ-Λέ

Ο καιρός θε να γυρίσει

Τη φλογέρα να φυσήξει.."


Αριγκατοοοό!

Κι-Λάϊ-Λάϊ-Ντον-Ι: " Η Καταιγίδα του Μετρίου Ι"

Ο θρυλικός βάρδος κινείται αργά κι απειλητικά με βαριεστημένα μα σίγουρα βήματα και τα φώτα νυσταγμένα και βαριαααά προς το αραχνιασμένο πιάνο τουου..

Θαρρώ πως η φύση συνομωτεί με την απειλή που προετοιμάζει ο Ανατολίτης μουσουργός για τον καλόπιστο ακροατή, κι η συννεφιά όξω γίνεται όλο και πιο βαριά σε κάθε ανιαρή κίνηση του..

Ο ανυποψίαστος καλεσμένος του παύει να χαμογελά με προσμονή όπως πριν, και κρύος ιδρώτας καλύπτει σαν κινούμενη άμμος τον πρώτο του ενθουσιασμό.. Οι πρώτες στάλες της βροχής μαστιγώνουν πένθιμα την τζαμαρία με την σκαλιστή πεντάλφα κάνοντας την να φαντάζει ζωντανή, λούζωντας το κόκκινο βιτρώ της σαν αίμα..

Σαν ζώο που μυρίζεται τον κίνδυνο ο φιλόμουσος θνητός, κλαψουρίζει:

«Μην σας βάζω σε κόπο τώρα, κύριε Ντον-Ι.. είναι κι η ώρα περασμένη, άρχισε και ψιλόβροχο, πως θα γυρίσω σπίτι.. θα γίνω μούσκεμα..», μα οι δικαιολογίες του έπεσαν στο κενό, ο μοχθηρός κακιτέχνης τον είχε ήδη παγιδεύσει στην σκοτεινή Παγόδα του και δεν σκόπευε να δείξει έλεος στο αφελές μα φιλότεχνο θύμα του..

Ο Μάριο Ρομαντζέρο, λάτρης της ποιοτικής μουσικής, έκανε πολλά χιλιόμετρα για να χαρεί την έντεχνη πανδαισία που του υπόσχονταν τα υπεροπτικά σχόλια των θαμώνων του 'Καφέ Ντε Μίρλα'. Σαν μυστικό αιώνων φυλασσόταν από τους σοβαρούς όσο και δυσκοίλιους εραστές του Καλού τραγουδιού

«Μα δεν έχεις ακούσει τον Λάϊ-Λάϊ ντιπιντάϊ-ντιπιντάϊ..quelle decadence!.. Έλεος!.. Ε, να-να-να! Αχ, μα τι άσχετος!..» κι αποστρέφονταν με μούντζες τον πληγωμένο μουσικόφιλο, θεριεύοντας ακόμα περισσότερο την κάψα του να γνωρίσει κι αυτός την άγνωστη μουσική του Παραδείσουου…

Ήταν και το μειδίαμα της Τζοκόντας του, Μαρίας Ντε Ξίνισα που του ράγισε την καρδιά σαν αντιλήφθηκε την άγνοια του.. Λαβώθηκε η καρδιά του όταν την είδε να τον περιγελά με το ίδιο ύφος φωτοτυπία όπως του είδωλου της στο πόστερ του Μανίνα-Κατίνα που είχε κορνιζαρισμένο πίσω απ’το μπαρ..

Η ζήλια που του ‘καιγε τα σωθικά έγινε εμμονή, ήθελε μετά μανίας να γνωρίσει τον αντίζηλο του, τον μυθικό σταρ του πενταγράμμου..

Τώρα, όμως, μετάνοιωσε για την έπαρση του αλλά είναι πια αργαά κι από εμίρης έγινε κακομοίρης στα χέρια του βδελυρού γλιτσάρη κιτρινιάρη μουσουργουού..

Οι πρώτες ανατριχιαστικές νότες στο στοιχειωμένο πιάνο τον κάναν να ουρλιάζει….

«Κι εγώ θα αρχίσω να ουρλιάζω άμα δε σηκωθείς απ΄το κομπιούτερ, θα κρυώσουν οι μπάμιες!!!! Τζάμπα μαγείρευα η καψερή?!!», αντήχησε η μελιστάλαχτη φωνή της Μούσας - Έμπνευσης που σταμάτησε να με φωτίζει, βάζωντας άνω τελεία στην ιστορίααα μααας….

….Και κλείνουμε το πρώτο μέρος της εισαγωγής στο σάγκα του Κι-Λάϊ-Λάϊ-Ντον-Ι με την τρισχαριτωμένη gayσα με τα 7 χαϊκού, να μας λέει το ποίμα της:

“Σόϊ-Οϊ-Οϊ-Λε-Ι

Είσαι γλυκούτσικος πολύ

Σαν θα πιάσεις τη φλογέρα

Ούλοι τώρα κάνουν πέρα

Δώσε πόγκο και κρασίσι

Παραμύθι ν’ αρχινήσει’’

Πι-Ες:

O Κι-Λάϊ-Λάϊ-Ντον-Ι ο μυστικιστής μουσουργός από την 'Απω Ανατολή με το μειδίαμα που σκοτώνει, είναι ο ήρωας μας, λοιπόν, που θα λατρέψουν μέχρι ναυτίας μικροί και μεγάλοι, για κακό δικό μας.. Γλυκανάλατες μελωδίες και επαναστατικοί (σαν την καρδιά ενός μαρουλιού) στίχοι, καμωμένοι με μεράκι και ωδείο, εκτελεσμένοι (στα 5 μέτρα) με το λατρεμένο "που-να-σου-εξηγώ" ύφος του Ανατολίτη βάρδου, είναι τα απόκρυφα όπλα που στρέφει εναντίον του κατεστημένουουου..

Ο μικροαστός είπε τον πετεινό κεφάλα λοιπόν, και του έκανε την μούρη κρέας σε μια συναρπαστική καταιγίδα μετριότητας που θα μας πλήξει αλύπητα μέχρι ανίας!

Αριγκάτο Μαδερφάκερς!

Τα λέμε τώρα για να μην τα ξαναλέμε (και καλύπτουν όλα τα επερχόμενα επεισόδια ): Οποιαδήποτε ομοιότητα με φυσικά πρόσωπα, καταστάσεις κι εν γένει την πραγματικότητα είναι καθαρά συμπτωματική και τυχαία κι όποιος ξυνίζει, είναι άξιος της μοίρας και της κακομοίρας του!!..Μάκια,ζουζουνάκια μου!!

ΤΟ ΜΠΑΛΕΤΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Το Μπαλέτο της Δευτέρας εκπέμπει εκτάκτως κάθε Τετάρτη 23.00 με 01.00.

Γνήσιες στιγμές αλτέρνατιβ και ροκ εν ρολ με τον Τζέσση Παπουτσή και τον σύντροφο Νουρέγιεφ.

93.7 FM (Πάτρα)

και διαδικτυακά:

http://radiokatalipsi.espiv.net/

http://giss.tv/uniplay/tinyplayer/play-stream.pl?url=http://giss.tv:8001/katalipsi.mp3