ΛΕΣ ΚΑΛΑΝΤΑ? - ΑΠΟΔΕΙΞΗ!!

(Καλλιτεχνική πρόταση κάρτας εθελοντή αιμοδότη, δημοσιευμένη στον ημερήσιο τρύπιο frikipaideia)

ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΑ - ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ !

σΕ αυτές τις δύσκολες στιγμές για την κενονία μας,
όλοι από τον ποιό μικρό ως τον ποιό μεγάλο (έλα ντε, ποιόν?) πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε,να μαζέψουμε φασούλι το φασούλι για να την περάσουουμεεε..

Οπότε με την νέα αυτή κάρτα μπαίνει μιά σειρά, να μάθουν και τα ελληνόπουλα από μικρά να μην κλέβουν γιατί θαρθει ο γύφτος και θα τα πάρει και θα τα βάλει να λύνουν άλζεμπρες χριστουγεννιάτικα.. Κακαομαθημένα!!

ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ

ΚΟΥΤΕΛΟ ΚΑΘΑΡΟ !

ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΕΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ..

Αυτός ο ΡΩκΑμπίΛυ πάλι ψέμματα λέει και παίζει με τον πόνο μας κι επειδή έχει πάει μιά βόλτα εκεί στην Μεγαλόνησο δυτικά, γράφει ότι θέλει γιατί θα τις γλυτώσει τις καρπαζές αλλά θα το πω εγώ στον Τσακ που 'ναι εκεί πέρα να του τις πάει ντυμένος κούριερ, να τις παραλάβει συστημένες ο ψεύταρος..

ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΕΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ.

Οι Μάγια τα κάναν αυτά γιατί τους τα υπαγόρεψε η Μάγια η Μέλισσα κι όποιος άλλαζε κανάλι ή κουνούσε την κεραία, τον/την/το έτρωγε το μαύρο σκοτάδι.

δΕΝ ήτανε κι αιβρωπέη και δεν ξέρανε από τηλιόραση και έτσι μέχρι να μάθουν, είχαμε δράματα.
Την τηλεόραση δεν την ξέρανε μέχρι που τους την πήγανε οι Ναιφαιλήμ.

Τα άλλα τα ξέρει ο Χοίρωνας, κι άμα φάει κάνα χοιρινό με σέλινο για να διαβάσει τα μελλούμενα στο πασαλειμένο πιάτο, θα μας τα πει και θα μας κοπεί η λαλιά..

Κι όποιος γελάσει, θα 'ρθει και θα τον πάρει ο γύφτος..

..γιατί δεν θα τρώει και το φαΐ του άμα χαζογελάει όλη την ώρα, γιατί όταν τρώνε δεν μιλάνε και γενικά θα έχει κάνει πολλά κακά πράματα χρονιάρες μέρες, άμα είναι τέτοιος και καλά θα πάθει για να μάθει και ζήσαν αυτοί καλά και μεις πρωτάθλημαααα....

Ένας Χρόνος Πριν Το Τέλος...

Νομίζω όμως ότι ήρθε η ώρα να αποδεχτούμε τη μοίρα μας. Η σοβαρότητα της κατάστασης το απαιτεί. Είμαι λιγάκι συγκινημένος είναι η αλήθεια, αλλά δεν είναι πολλές οι φορές που συνειδητοποιεί κανείς, ότι σε κάτι λιγότερο από έναν χρόνο πρόκειται να βιώσουμε την συντέλεια του κόσμου. Εκτός βέβαια κι αν είσαστε δεινόσαυρος, που έχει μετενσαρκωθεί σε άνθρωπο. Για τους δεινόσαυρους η συντέλεια του κόσμου έχει ήδη έρθει πριν από εκατομμύρια χρόνια.

Αυτή η συζήτηση για τους δεινόσαυρους σηκώνει βέβαια αρκετή κουβέντα. Είχαν καταλάβει τι τους περίμενε; Έκαναν κάτι για να προφυλαχθούν; Τί σκέφτηκε ο τελευταίος ζωντανός δεινόσαυρος πριν αφήσει την τελευταία του πνοή και γιατί έχουν κλείσει όλα τα Wendy’s στην Αθήνα;

Συνεχίστε να διαβάζετε για να μάθετε λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου.

Sympathy for Αη Βασίλης

Μια τραγικά λανθασμένη εκτίμηση των πραγμάτων και της κατάστασης τον οδήγησε στην απόφαση να μείνει μόνιμα στην Ελλάδα το 1998. Λίγο πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου.

Την χρονιά που το αποφάσισε πίστευε ότι έχει βρει τον παράδεισο. Δεν πέρασε πολύς καιρός για να διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δεν μπορούσε όμως να κάνει τίποτα. Ο Άγιος Βασίλης ήταν κολλημένος για πάντα σε αυτόν τον καταραμένο τόπο. Και έτσι αναγκάστηκε να προσαρμοστεί. Υποδύθηκε τον εαυτό του τα πρώτα χρόνια μοιράζοντας ευχές στα παιδιά. Όταν τα παιδιά έπιασαν κινητά και laptop στα χέρια δεν έβρισκε πλέον δουλειά πουθενά. Κανένα παιδί δεν ήθελε να κάθεται στα γόνατα ενός άγνωστου γέρου.

Και έτσι τα χρόνια πέρασαν και το έριξε στο ποτό και τις γκόμενες. Το πλεονέκτημα του να είσαι άγιος και αθάνατος ήταν αξεπέραστο. Μπορεί να μετρούσε τα χρόνια της ζωής του σε εκατοντάδες, όμως δεν έμοιαζε πάνω από πενηνταπεντάρης και όταν ξύρισε και τα μούσια και έβαλε ρούχα της προκοπής, έγινε ακαταμάχητος.

Αλλά και πάλι, δυο τρία ποτηράκια παραπάνω τον έριχναν αναίσθητο. Και οι γυναίκες κάποια στιγμή έπαψαν να εντυπωσιάζονται από τα φτηνά μαγικά του κόλπα.

Έτσι ο Άγιος Βασίλης έμεινε μόνος του με συντροφιά μια φυσαρμόνικα. Δεν ήξερε να την παίζει αλλά του άρεσε να την κρατάει.

Στου Χωριό

Υπάρχει μια διάχυτη αγωνία αυτές τις μέρες. Το καταλαβαίνω. Θα σου μειώσουν τον μισθό. Θα σου πάρουν το σπίτι. Θα σου πάρουν το αυτοκίνητο. Φυλακή λίγο δύσκολο να σε κλείσουν, εκτός κι αν πέρασες το όριο της προσωποκράτησης για χρέη σε τρίτους. Για σένα δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Αλλά εσύ που το πρόλαβες το όριο μην αγχώνεσαι.

Ωραία θα μας πάρουν το σπίτι. Θα μας πάρουν και το αυτοκίνητο. Άντε το πολύ πολύ να μας πάρουν και τη γκόμενα. Όσο και να μη το παραδέχεται, μiα στεναχώρια που δεν μπορείς να την κυκλοφορήσεις την έχει. Κι ας λέει ότι προτιμά να κάθεται στο σπίτι και να βλέπετε DVD. Αυτό θα κρατήσει έξι μήνες και όχι παραπάνω, το ξέρετε πολύ καλά. Μετά το πλοίο θα σαλπάρει το βραδάκι, θα πάρει το μετρό για Πειραιά και μέσα στο γλυκό καλοκαιράκι θα πάει κρουαζιέρα στα νησιά. Η κρουαζιέρα στα νησιά είναι σίγουρη γι’ αυτήν. Εσύ δεν θα συμμετάσχεις. Κάποιος άλλος ναι. Εσύ όχι. Ας μην το συζητάμε λοιπόν παραπάνω.

Επειδή λοιπόν οι μέρες είναι περίεργες και οι περισσότεροι νιώθουν ότι χάνεται η Γη κάτω από τα πόδια τους, ας σκεφτούμε λιγάκι. Τι είναι αυτό που θα χάσουμε; Είναι κάτι που έκανε τη ζωή μας καλλίτερη μέχρι τώρα; Περνάγατε καλά δηλαδή; Δεν σας έλειπε τίποτα; Ήταν όλα μια ζωγραφιστή ευτυχία που περιελάμβανε πεταλούδες που κατά λάθος μπλέκονταν στα ανέμελα μαλλιά σας;

Μαλακίες.

Και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Μαλακίες. Αυτό που έχουμε μέσα μας δεν μπορεί να το πάρει ποτέ κανένας. Όσο και να προσπαθήσουν. Όσο κι αν το πολεμήσουν. (σημείωση Δώρου Πολύβορου – φανταστικού φίλου του Χοίρωνα: Η προηγούμενη πρόταση είναι μια μαλακία και μισή. Φτηνός εντυπωσιασμός.)

Ποτέ και κανένας. Το θέμα δεν είναι όμως το αν θα το πάρουν. Το θέμα είναι αν θα καταλάβουμε εμείς ότι το έχουμε μέσα μας.

Δεν κατάφερε να το πάρει η μεγάλη μας παιδική καψούρα. Δεν κατάφερε να το πάρει ο στρατός (για τους άντρες τουλάχιστον, τώρα αν είστε γυναίκες να πούμε κάτι αντίστοιχο. Η γέννα ας πούμε. Πραγματικά δεν ξέρω). Δεν κατάφερε να το πάρει η μεγάλη μας ενήλικη καψούρα. Θα καταφέρουν να το πάρουν τώρα; (σημείωση Δώρου: Οι μαλακίες συνεχίζονται.)

Η απάντηση είναι όχι. Και το ξέρουμε. Όταν τραγουδάγατε για τη μεγάλη σας αγάπη που έφυγε, ξέρατε ότι δεν μπορεί να σας τύχει τίποτα χειρότερο. Και είναι αλήθεια. Δεν πρόκειται να σας τύχει τίποτα χειρότερο.

Και όταν λοιπόν μας πάρουν το σπίτι. Μετά μας πάρουν και το αυτοκίνητο. Το χωριό μας θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένει. Και ας μη ζήσαμε ποτέ εκεί. Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο. (σημείωση Δώρου: Έλεος πια)

.
.
.
.

Και αν δεν έχουμε χωριό;

Η απόλυτη συναυλία διαμαρτυρίας!

http://www.alterground.gr/newsletter/newsletters/online_version/newsletter.html

Και μου έρχεται το παραπάνω πράγμα σε ιμέηλ (δε μπορώ να γράψω τα λέξη στα αγγλικά χωρίς να μου τη βγάλει σε ινδικό αλφάβητο). Με το συγκεκριμένο τίτλο... Α, επίσης στο τίτλο έλεγε ότι οι Fugazi έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Εντάξει λοιπόν, αφού έρχονται όλοι τούτοι θα μάθουμε όλο το savoir faire των συναυλιών με νόημα και των διαμαρτυριών γενικότερα και θα τις κάνουμε σωστά.
Το συγκεκριμένο newsletter με έκανε να αναθεωρήσω βαθύτατα τον τρόπο με τον οποίο διαμαρτυρόμουν μέχρι σήμερα, ο οποίος είναι προφανώς αναποτελεσματικός γιατί δεν κάνει τίποτα. Όταν όμως πάμε εκεί και εγώ και όλοι μας θα υιοθετήσουμε επιτέλους μια σωστή στάση και όλα θα σιάξουν...

Έχετε την ίδια ανάγκη?

Mερικές φορές θέλω απλά να-

Αλλά ας μην προτρέχουμε. Δημοψήφισμα κατόπιν εορτής, χαμός, μπάχαλο. Οι κατά του μνημονίου τώρα φανατικοί υποστηρικτές του ως μοναδική λύση για την διάσωση της πατρίδας. Οι υπερ του μνημονίου ψάχνουν παρέα να μοιραστούν την κατακραυγή, σαν το τυπάκι στο τραπέζι που λέει «έλα, πάρε τυροπιτάκι» επειδή νιώθει ένοχος να τα φάει όλα μόνος του (εγώ είμαι αυτός ο τύπος BTW). Oι καρα-κατά είναι μπερδεμένοι, τους έφαγαν βλέπετε τα τυροπιτάκια οι υπόλοιποι και τώρα ούτε μια αντίσταση -και πάλι- δεν μπορούν να αρθρώσουν.

Σοβαρά, είναι σε τέτοιες στιγμές που θέλω-

Occupy Wall Street ή αλλιώς «εισαγωγή στην πραγματικότητα για τον μέσο Αμερικανό». «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η αστυνομία δεν είναι με το μέρος μας». Ναι, διάβασα τέτοιο πράγμα. Πολλές φορές με διαφορετικές διατυπώσεις. Καλωσήρθατε στον 20 αιώνα, πάρτε το ενημερωτικό σας πακέτο περί ελεύθερης αγοράς, εργασιακών δικαιωμάτων (προσοχή στο αίμα μην λερωθείτε) και εξαγοράς κυβερνήσεων από υπερ-κρατικούς οργανισμούς . Περάστε κατ’ευθείαν στον 21ο αιώνα και παρακαλώ γρήγορα, σας περιμένουμε ώρα. Α μην ξεχάσετε να ζητήσετε το δωρεάν εισητήριο σας για πρώτη θέση πίστα στην Κατάρευση του Δυτικού κόσμου. Που ζει ο άνθρωπος...

Πως είναι δυνατόν να μην θέλετε-

Και βουρ για νέες δόξες. Πόλεμος με το Ιραν, ψήνεται. Θυμάται κανείς παλαιότερα τι σήμαινε διπλωματικό επεισόδιο? Οι 2 μεριές τα σκατώνανε σε κάποια φάση, κάποιος φουκαράς πέθαινε υπο αδιευκρίνιστες συνθήκες με-πυροβόλησες-σε-πυροβόλησα-επειδή-κάτι και μετά όλοι έτρεχαν (falling all over themselves που λένε και στο Αγγλιστάν) να τα μαζέψουν και να εξηγήσουν πως επρόκειτο περί ατυχούς περιστατικού, περί ενός τυχαίου ατυχήματος (είναι δόκιμο να το γράψω αυτό???) και όλα οκ όλα κομπλέ. Ζουμ πάλι στο 2011 όπου έκρηξη κλονίζει το Ιραν, οι Ιρανοί λένε «ατύχημα» και το Ισραήλ, μη την παλάμη ανοιχτή και τον αντίχειρα στη μύτη κοροϊδεύει «νια νια νιανιανια, εγώ ήμουν!». Ρε τι κάνετε ρε είστε σοβαροί ? Μην μπορώντας να αφήσουν μια τέτοια ευκαιρία πεομετρήσεως, έρχεται η απάντηση «είμαστε έτοιμοι για όλα». Σκάσε και εσύ ρε μαλάκα, τι έτοιμος πλάκα μου κάνεις? Είσαι το πιο ρεμπελο-αγέρωχο λουκάνικο στο μαντρί με τα σκυλιά, λίγο πιο διακριτικά plz.

Όσο και να συγκρατιέμαι, απλά-

Αρχίζουν τα γρήγορα τώρα. Χαστούκια τελευταίας τεχνολογίας με εκπληκτική αεροδυναμική για ταχύτατη και ανύποπτη ανάπτυξη. Ανεργία, συλλήψεις από το πουθενά για το τίποτα, πρετοιμασία για πορείες λες και βρισκόμαστε σε πόλεμο, μιλούνια οι ατάκες και τα τσιτάτα, εάν διάβαζα περισσότερο εφημερίδες θα μπορούσα να γράψω βιβλίο μόνο με τις παρωχημένες μαλακίες που σπρώχνουν οι άνθρωποι που μόνο ως ΑΡΔ μπορούν να χαρακτηριστούν.
Για να δούμε:

«Πέφτουν οι μάσκες με τον σχηματισμό κυβερνήσεως εθνικής σωτηρίας για την διάσωση της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδος» καλά το πήγαινα αλλά καθώς έψαχνα καμία «πύρινη λαίλαπα» (δεν βρήκα, λάθος εποχή) πάρτο στην μάπα "168.000.000 ευρώ έκαναν φτερό από το υπουργείο εξωτερικών". Εντάξει Αυριανή μπορεί να λες και μαλακίες οπότε δεν αγχώνομαι. Και δεν σταματάει εδώ, έχει και κερασάκι η τούρτα. Κερασάκι γαλανόλευκο, υποκριτικό, σιχαμένο και διακριτικό σαν ελέφαντας σε ταξί για το αεροδρόμιο. ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση. Πάρε υπουργεία, πάρε υφυπουργεία, πάρε το ένα πάρε το άλλο. Α και πρόσεχε, να τα δώσεις σε κάποιον ΤΕΛΕΙΩΣ τρελό και αλλοπαρμένο έτσι? Μπαμ, Άδωνις – Βορίδης σε υπουργεία. Και καλή όρεξη.

Κάτι τέτοιες μέρες θέλω απλά να βγω στον δρόμο με τα σώβρακα φωνάζοντας “TECH SUPPOOOOOOOORT! TECH SSSSSSUUUUUP-OOOOOOOOOOOOORT!”

Tech Support

Τησ Ανναληψεως

ΝΑ ΣΕ ΤΩΡΑ ΕΠΑΓΚΕΛΜΑΤΙΑΣ ΛΗΣΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΗ ΤΕΤΟΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ.
υ.γ γιαφτο αδειαζουνε οι εκλησιες.τα παπουδια στηνονται στις τραπεζες.

Με τις υγείες μας!

Αναρωτιέμαι μήπως έχουμε εγκαινιάσει ένα νέο τρόπο κατάληψης της εξουσίας από κάποιο δικτάτορα. Δεν αμφισβητώ τις θεσμικά δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για να γίνει πρωθυπουργός αυτός ο τελεμές, αλλά το σίγουρο είναι πως κανείς δεν τον ψήφισε. Μη σου πω πως κανείς δεν τον ήξερε κιόλας. Anyway, αυτά δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία, έτσι κι αλλιώς. Η ουσία είναι πως το ΔΝΤ έχει διορίσει ένα άκρως έμπιστο και υπάκουο ανδρείκελο στην Ελλάδα, προκειμένου να μην υπάρξει πλέον κανένα, μα κανένα εμπόδιο στις βλέψεις του. Ακόμα πιο έμπιστο και υπάκουο από το Γιωργάκη!

Ένας δικτάτορας περπατάει αγέρωχος στο δρόμο. Στο πλάι του, δύο σωματοφύλακες αγρυπνούν, ο Γιωργάκης κι ο Αντωνάκης. Σε ρόλο πάνοπλων μπάτσων, έτοιμων να χιμήξουν, ο Καρατζαφύρερ και το Ντοράκι. Σε ρόλο σνάιπερ στην απέναντι πολυκατοικία, έτοιμη να καταρρίψει σιωπηλά και αινιγματικά κάθε κίνηση αντίδρασης, η Αλέκα. Οι υπόλοιποι έχουν ρεπό…

Ποιος να βγάζει τώρα τανκς στους δρόμους! Έχει ανέβει και το πετρέλαιο… Αφού υπάρχουν πλέον πολύ πιο εκλεπτυσμένοι τρόποι για εγκαθίδρυση δικτατορίας…

Μήπως τώρα φαίνεται πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλη φορά ποιος είναι σύμμαχος και ποιος είναι εχθρός μας; Ο ρόλος ο δικός μας ποιος είναι;

Η νόρμα

Θυμηθείτε τους σε 6 μήνες (ή 6 χρόνια) που θα κληθούμε να εκλέξουμε πάλι, αν έχουν οι δεδομένοι (ευθυνόφοβοι και οπορτουνιστές) δικαίωμα να ζητάνε την ψήφο μας, μετά και από αυτές τις γελοιότητες.

Α, και αν θέλετε να ανήκετε στο 40% των αβέβαιων, ξανασκεφτείτε το.
Καλύτερα να μαζευτείτε παρέες-παρέες και να μοιράσετε τις ψήφους σας σε όλους, ΟΛΟΥΣ όμως.

ΜΗ ξαναδώσετε τη χαρά σε κανένα μαλάκα να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

άμα συμφωνείτε ΜΗ το ξεχάσετε.

πάρτε κι ένα τραγουδάκι για να το θυμάστε

Γιατί όχι τώρα;

Δύο τρεις μέρες τώρα όλα επιταχύνονται. To downward spiral που ζούμε φτάνει πιο κοντά στο κέντρο του κυκλώνα άρα η ταχύτητα αυξάνεται. Δημοψηφίσματα, κυβέρνηση που πέφτει από ώρα σε ώρα σε ένα συνεχές έκτακτο δελτίο. Προφανές κενό εξουσίας. Οι Ευρώπη έτοιμη να κόψει το σκοινί που μας κρατάει από το να πνιγούμε στο παρελθόν μας.

Που είναι τώρα η αριστερά; Η καθεστωτική αμήχανα ζητάει εκλογές όπως το ΛΑΟΣ και ο Σαμαράς. Σαν να σου λέει ότι όλα αυτά γίνονται για να βγάλουμε κάνα βουλευτή παραπάνω.

Όλοι αυτοί που τόσο καιρό φώναζαν «έξω η ΕΕ, έξω το Ευρώ» γιατί δεν είναι υπέρ του δημοψηφίσματος που θα οδηγούσε σε αυτή τη λύση;

Γιατί κανείς αναρχικός, αριστερός, επαναστάτης δεν καλεί σε συγκέντρωση, πορεία, έστω έναν καφέ ρε αδερφέ;

Τι έγινε; Φωνάζουμε εκ του ασφαλούς; Θέλουμε να πέσει η κυβέρνηση –αυτή και η προηγούμενη και η επόμενη- αλλά όταν πέφτει πραγματικά, δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε;

Μήπως τελικά προτιμάμε να γυρνάμε από την πορειούλα μας ή/και τα μπαχαλάκια μας και μετά να πηγαίνουμε στο ΑΤΜ και να βγάζουμε τα ευρουλάκια μας και να πηγαίνουμε για ποτό μέχρι την επόμενη καταγγέλλοντας τους όλους στο μεσοδιάστημα;

Αυτό δεν κάναν τόσο καιρό και οι ελληνάρες που μας έφτασαν εδώ; Απλά αυτοί τα τρώγαν στα μπουζούκια και όχι σε εναλλακτικές εξόδους.

Zero Geographic - 3 τεύχη

Μέσα σε δημοψηφίσματα, τιτανικούς και γενικότερα τέτοιες ιστορίες πάρτε να'χετε να διαβάζετε:

Zero Geographic Vol.1
Περιέχει:
1.Γεωπολιτική και αναρχικά κινήματα
2.Χώρος και κοινόβια
3.Ψυχογεωγραφία

Κατεβάστε το σε pdf από εδώ: http://www.mediafire.com/?79b655coc6ae97e

Zero Geographic Vol.2
Περιέχει :
1.Tέχνη του φανταστικού και Πολιτική εξουσία
2.Δυστοπία

Κατεβάστε το σε pdf από εδώ:http://www.mediafire.com/?9a0ks1kba186k83

Zero Geographic Vol.3

Περιέχει:
1. Ολοκληρωτικός Νεοφιλελευθερισμός και ταξικός πόλεμος
2.Λαθρομετανάστευση-Το νέο όνομα για τις απώλειες πολέμου
3.Αντιπολεμικός κινηματογράφος-Πολεμικός τρόμος

Κατεβάστε το σε pdf από εδώ: http://www.mediafire.com/?i3gw7m8p8d6huo5

πο πο πο ποπο τσι πουτανες

H Oργή

Kαντάφι Τέλος!

Ο εμφύλιος πόλεμος της Λιβύης, που ξεκίνησε πριν από 9 περίπου μήνες ουσιαστικά τελειώνει. O Καντάφι χθες έπεσε νεκρός, προσπαθώντας να διαφύγει από την πόλη της Σύρτης, το τελευταίο κάστρο του καθεστώτος.

Ο Καντάφι μέχρι και μερικούς μήνες πριν, είχε την επιλογή να δώσει ένα τέλος, να σηκωθεί να φύγει αυτός και η οικογένεια του, με μεγάλο μέρος από την περιουσία τους, για όπου ήθελε και ήταν δεκτός.

Το τέλος του το αποφάσισε μόνος του.

H Kατάρα του Λουμπουμπάμπουλα

«Το πραγματικό είναι και φανταστικό... ισχύει όμως και το αντίστροφο;»

Σκεφτόταν ο Λούμπα, χαιδεύοντας στωικά το μούσι του, αναρωτώμενος για το χαμένο κρίκο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ώσπου μια κραυγή του διέκοψε τον ειρμό.

- Μπαμπά πεινάω!

Είπε ο μικρός Μίκυ (τι μικρός δηλαδή, που ολόκληρο γομάρι είχε γίνει), μπήγοντας τα δόντια του σε ένα ακόμα μπιφτέκι, ενώ παράλληλα είχε φέρει μπροστά του όλο το ταψί.

- Τι πεινάς ρε σκασμένο; Τώρα μόλις έφαγες. Πάλι τρώς; 100 κιλά έχεις γίνει.

- Εντάξει δε πεινάω ακριβώς, αλλά ήθελα να γυμνάσω λίγο τη μασέλα μου.

Απάντησε αφοπλιστικά ο Μίκυ, που αντί να ακολουθήσει τα χνάρια του Fat Mike όπως προοριζόταν, το πήγαινε να γίνει Μιχάλης Τερζής, ακολουθώντας τα βήματα του ινδάλματός του Πασχάλη (του Τερζή, όχι των Olympians).

«Τι θα κάνω με αυτό το παιδί; Πως βγήκε έτσι τέτοιος τελεμές; Και να σκεφτείς ότι όλα ξεκίνησαν από ένα φάλτσο, γαμώ τους μπαγλαμάδες μου...» συλλογίστηκε ο Λούμπα.

Συνεχίστε να διαβάζετε, στο τέλος του κειμένου γίνεται αναφορά σε τηλεοπτικό σεξ

Η Επανάσταση του κυρίου Γιεγκόρ

Έρχονται κάποτε στιγμές που οποιοσδήποτε κάτοικος μιας μεγάλης πόλης θα νοσταλγήσει απολαύσεις πιο απλές. Στιγμές που η μεγαλύτερη επιθυμία του θα ‘ναι απλώς να μυρίσει βρεγμένο χώμα και την οσμή καμένου ξύλου από τις καμινάδες. Εκείνες τις στιγμές θυμάται ακόμη και τις εικόνες του θύμιζαν τα σχήματα των δέντρων του χωριού του, και τα σύννεφα στον ουρανό του κάμπου. Κάτι τέτοιες ώρες, θα παρατούσε την καλοπληρωμένη καθιστική δουλειά του χωρίς πολλή σκέψη, για να γίνει ξυλοκόπος σε ένα απομονωμένο όρος.

Ο κύριος Γιεγκόρ δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Δε ζούσε μονάχα αυτές τις στιγμές αμφισβήτησης και νοσταλγίας. Όλη του η ζωή ήταν εμποτισμένη από τέτοιες σκέψεις: όταν τον ξυπνούσε το ηλεκτρονικό του ξυπνητήρι, όταν ακύρωνε νυσταγμένος το εισιτήριο στο λεωφορείο, όταν στρογγυλοκάθονταν στη δερμάτινη καρέκλα του γραφείου του, κάπου στο κέντρο της Μόσχας. Όπως επίσης και όταν ξαναξυπνούσε από το ηλεκτρονικό του ξυπνητήρι, όταν ξαναακύρωνε το εισιτήριο του, όταν ξανακαθόταν στη δερμάτινη καρέκλα του, ξανά και ξανά.

Ήθελε λοιπόν να γίνει ξυλοκόπος η αγρότης; Να αλλάξει ζωή και να εγκατασταθεί στην ύπαιθρό, στο χωριό των γονιών του; Να τα παρατήσει όλα και να σηκωθεί να φύγει; Ήθελε τουλάχιστον λίγες μέρες διακοπές; Ναι, ήθελε. Γιατί δε το ‘κανε λοιπόν;

Οι ακουστικές δεν είναι για τις παραλίες

Μπουρλώτο

Ήταν αρχές Ιουνίου, σε μια απομονωμένη καλύβα, κοντά σε μια λίμνη στη Βόρεια Ντακότα. Στον υπόλοιπο κόσμο ήταν 2011, αλλά στη καλύβα το έτος ήταν 2006. Μέσα ήταν ο Ροκαμπίλης και ο Μέζκαλιν, παίζοντας ακόμα μια παρτίδα μπουρλώτο.

- Έχεις τίποτα;

ρώτησε ανέκφραστος ο Μέζκαλιν.

- Έχω ένα καρέ. Εσύ;

- Τίποτα. Μιας και θα με πας αίμα, δε μου εξηγείς πώς διάολο βρεθήκαμε εδώ;

- Τί εννοείς; Δε σ’ αρέσει; Είναι ωραία εδώ. Έχει και ηρεμία...

- Καλά μαλάκα, κοσμάρα είσαι; Συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο μυαλό σου;

- Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι όλα όσα μου έχουν συμβεί είναι στο μυαλό μου...

- Α, καλά... Εσύ έχεις χαζέψει τελείως.

- Δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται η ένσταση σου.

- Εγώ τι φταίω και με τραβολόγησες εδώ πέρα;!

- Δε φταις. Θύμα των περιστάσεων είσαι... Ούτε ο πρώτος που βρέθηκε σε αυτή τη θέση είσαι, ούτε ο τελευταίος. Απόλαυσέ το όσο μπορείς.

- Τι να απολαύσω ρε; Αφού δεν είναι πραγματικό αυτό!

- Αυτό το λες γιατί είσαι δέσμιος μιας πραγματικότητας που έχουν ορίσει άλλοι για σένα κι αδυνατείς να ξεπεράσεις. Τι είναι πραγματικό και τι υφίσταται στη φαντασιά κάποιου; Πώς ορίζεται; Και σε τελική ανάλυση, αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος ζει μια κατάσταση, όσο φανταστική κι αν θεωρείται από τους υπόλοιπους, τι σημαίνει; Ότι δεν την ζει ή ότι δεν τον επηρέαζει; Άλλοι βλέπουν όνειρα και ξυπνάνε με άσπρο μαλλί... Είναι πράγματι μια υπερβολή, αλλά σε τί βαθμό θεωρείς ότι ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο και ζεις είναι δικό σου προϊόν και όχι κάτι που σου επιβάλλει κάποιος άλλος;

- Δε μας έφτανε ο Λούμπα, βρήκαμε κι άλλον τώρα...

- Η πλειοψηφία του κόσμου, φοβάται τις καινούργιες ιδέες. Πάνω απ’ όλα φοβάται την κοινωνική απομόνωση. Έτσι, διατηρεί μία προσεκτική θέση στα όρια του «νορμάλ», όπως αυτό ορίζεται από τον περίγυρό του, γιατί όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει σε όσους αιρετικούς δεν συμβιβάζονται...

- Τί συμβαίνει;

- Πρόκειται για την εγκατάληψη μιας προσωπικής συνέπειας με σκοπό την κοινωνική αποδοχή. Αποδοχή από την οικογένεια, τους εργοδότες, τους φίλους, τις κοινωνικές γνωριμίες. Άρνηση των προσωπικών αρχών με σκοπό την κοινωνική ενσωμάτωση.

- Λοιπόν δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα για τι ακριβώς πράγμα μιλάς. Και νομίζω πώς ούτε κι εσύ. Πάω να κάνω μια βουτιά και μέχρι να γυρίσω κανόνισε να έχουμε φύγει από δω...

Και με αυτά τα λόγια ο Μέζκαλιν σηκώθηκε και βγήκε έξω, ενώ ο Ροκαμπίλης απογοητευμένος αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του τον αγώνα αποδόμησης της σοβαροφάνειας. Γύρισε λοιπόν από την άλλη και επινόησε τον Δώρο Πολύβορο (τον φανταστικό φίλο του Χοίρωνα) για να αποτελειώσουν την παρτίδα.

Το νερό της λίμνης δε φάνταζε ιδιαιτέρως ψυχρό στο σώμα του Μέζκαλιν, τα λόγια όμως του Ροκαμπίλη του φαίνονταν αρκετά ψυχρά στο μυαλό του. Ενώ επιχείρησε το πρώτο μακροβούτι της μέρας, του ήρθε ένα φλασάκι αυτοσυνείδησης. Ίσως έφταιγε κι εκείνο το πτώμα αλιγάτορα που συνάντησε μπροστά στα μούτρα του καθώς έβγαινε στην επιφάνεια για να πάρει ανάσα…

- Τι διάολο;! Πολύ βαριά τα παίρνω τα πράγματα τώρα τελευταία! Άσε που πλέον κρατάω την ανάσα μου μέσα στο νερό πολύ λιγότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Φυσική κατάσταση μηδέν! Λες να πάω πάλι μέσα να στρίψω κανα μπάφο με το Ροκαμπίλη μπας και χαλαρώσω λιγάκι από τα άγχη μου; Κι αυτό το τσίπουρο της Χοιρώνειας πάλι τελειώνει, γαμώτο! Και το ‘λεγα εγώ να μη δώσω στο Λούμπα το ένατο από τα έντεκα μπουκάλια που είχα! Έτσι που ‘ρθαν τα πράγματα τώρα, θα αναγκαστώ να ζητήσω πάλι από τους βρωμοχίππηδες τους ινδιάνους να μου δώσουν! Τι ρεζιλίκι!

Αυτά σκέφτηκε και βρήκε από τη λίμνη πιο πριζωμένος από τη στιγμή που μπήκε. Κατευθύνθηκε προς την καλύβα…

- Βάλε την πραγματικότητά σου στον κώλο σου!!!

φώναξε στο Ροκαμπίλη. Αλλά αυτός στάθηκε ατάραχος. Τον ήξερε καλά και δεν του αποκρίθηκε. Εξάλλου, είχε ήδη προβλέψει τη μπερδεμένη φάση του Μέζκαλιν και είχε ήδη αρχίσει να χτίζει ένα τρίφυλλο για να τον καλοπιάσει. Το μόνο που του είπε ήταν,

- Σε παρακαλώ, σκουπίσου γιατί στάζεις νερό στο πάτωμα και δε μπορώ να σφουγγαρίζω σα μαλάκας. Καταπιέζομαι!

- Δε μας έφτανε ο Λούμπα, βρήκαμε κι άλλον τώρα...

είπε για δεύτερη φορά μέσα σε μια μέρα ο Μεζ και στρογγυλοκάθισε για να απολαύσει το ναρκούργημα του Ροκαμπίλη. Ο Ροκαμπίλης ήταν ευδιάθετος γιατί είχε καταφέρει να νικήσει το Δώρο Πολύβορο. Ήταν αναμενόμενο. Δύσκολα κανείς νικάει το Ροκαμπίλη στο μπουρλώτο. Η αλήθεια είναι πως αυτό αποτελούσε μια ακόμη αιτία σύγχυσης στο Μεζ. Τη σύγχυσή του όμως διόγκωνε και το σαρδόνιο, περιπαιχτικό χαμόγελο που είχε διαγραφεί εδώ και μερικά δευτερόλεπτα στο πρόσωπο του Ροκαμπίλη…

Η Εξαφάνιση του Χοίρωνα

Με αφορμή την πρόσφατη ανάρτηση Ριβέντζ, η μακρά απουσία του Χοίρωνα από το Tractatus, οδήγησε πολλούς αναγνώστες του μπλογκ, να αναρωτιούνται που βρισκόταν τόσο καιρό και γιατί οι εμφανίσεις του έχουν γίνει πλέον τόσο σποραδικές. Ακόμα και οι στενοί του φίλοι έχουν να τον δουν από τις αρχές του καλοκαιριού, ενώ έχει να φανεί στον καθιερωμένο σαββατιάτικο διαγωνισμό ορθογραφίας πάνω από τρείς μήνες.

Όλα όμως μαθαίνονται και τίποτα δε μένει κρυφό. Πρόσφατες πληροφορίες ξεσκεπάζουν το πέπλο μυστηρίου της «εξαφάνισης» της πολυτάλαντης περσόνας!

RIBENTZ

Τακ, τακ, τακ, τακτακ τακτα.
Λοιπόν, είναι 8 παρα 10 λεπτά πρωινή. Μόλις έκλεισε η πόρτα του σπιτιού μας αφήνωντας πίσω εμένα και το μικρότερο αδερφό μου. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά από τη μπαλκονόπορτα στο πεζόδρομο που περνά κάτω από το σπίτι, να τους δώ. Μπροστά, όπως πάντα, η μάνα του αδερφού μου, με από-φασιστηκό βήμα, όπως πάντα. Πίσω της ακολουθεί ο πατέρας μου, με βήμα αναποφάσιστο και αγχώδες. Πηγαίνουν να συναντήσουν την υπόλοιπη «φαμίλια» για το σημερινό κυνήγι.

Το Πορτοκαλί Φανάρι

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας τύπος που έρχεται και σου κάνει περίεργες ερωτήσεις. Και όχι μόνο σου τις κάνει, άλλα περιμένει να του απαντήσεις κιόλας λες και η ζωή σου κρίνεται από αυτό. Όταν μιλάω για περίεργες ερωτήσεις εννοώ περισσότερο, ηλίθιες ερωτήσεις και όχι κάτι σημαντικό. Δεν σε ανακρίνει δηλαδή. Απλά εμφανίζεται μόνο και μόνο για να σε προβληματίσει και ξαναφεύγει όπως ακριβώς ήρθε. Ξαφνικά.

Τί τύπος είναι αυτός θα αναρωτηθείτε και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Η καλλίτερη απάντηση που μπορώ να σας δώσω είναι ότι αποτελεί πλάσμα της φαντασίας και εμφανίζεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά για τον καθένα από εμάς. Η ερώτηση που μου έκανε λοιπόν το συγκεκριμένο φανταστικό πλάσμα (που για εμένα μοιάζει με φτερωτό κροκόδειλο), είναι για το αγαπημένο μου χρώμα στα φανάρια του δρόμου. Πράσινο, κόκκινο ή πορτοκαλί;

Προσπάθησα να αποφύγω τις ρεαλιστικές απαντήσεις.

Δεν δυσκολεύτηκα κιόλας να το κάνω. Κατέληξα εύκολα στο συμπέρασμα ότι το αγαπημένο χρώμα φαναριού είναι το πορτοκαλί. Απέκλεισα το κόκκινο γιατί δεν μου αρέσουν με τίποτα τα απαγορευτικά οποιουδήποτε είδους, ενώ ακόμα περισσότερο αρνητικός είμαι στο πράσινο. Αρνούμαι πεισματικά να πιστέψω ότι ο δρόμος είναι ελεύθερος και πάντα πιστεύω ότι κάποια παγίδα παραμονεύει σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι.

Πορτοκαλί φανάρι λοιπόν. Ανοιχτό σε ερμηνείες και χωρίς προαπαιτούμενα.

Αγανακτισμένο Centerfold

Νέα μορφή διαμαρτυρίας από τους αγανακτισμένους έξω από τη Βουλή.

Απλή περιέργεια - Σύνθετη βαρεμάρα

Με αφορμή το "Ιστορίες Απογραφής" δημιουργήθηκε το πολύ εύστοχο poll του οποίου τα αποτελέσματα βλέπετε στη φωτό.

Μπορώ να καταλάβω ότι η Κουλιανού και η Τσιντικίδου αποτελούν τις "σοβαρές" και "ρεαλιστικές" επιλογές για την ψηφοφορία.
Καταλαβαίνω επίσης ότι ο Πάγκαλος και οι Pornostroika Dadaifi αποτελούν τις "αστείες-πλακατζίδικες" επιλογές.
Αυτοί/ες που ψηφίσατε την Αννούλα, μπορείτε να μου πείτε αν
α)Το κάνατε στα πλαίσια της παραπάνω φάσης, ως αστεία επιλογή δηλαδή
β) Αν είναι κάποια ευχή-επιθυμία-βίτσιο ρε παιδί μου που έχετε να την δείτε σε...προσωπικές στιγμές πριν από 20 χρόνια.

Δε χρειάζεται να απαντήσετε επώνυμα αν ισχύει το β), απλά έχω περιέργεια να καταλάβω το ποιόν των αναγνωστών/τριών του blog.

Εγώ πάντως ψήφισα τους Pornostroika. Αλλά έκανα post για την Διαμαντοπούλου...χμμμμ...

ΕΚΠΟΜΠΗ μετά μυστηρίου νοl. 2

Δεν έχουμε όνομα ακόμα αλλά δε μας νοιάζει. Το θέμα δεν είναι πως σε λένε αλλά τι λες και κάνεις. Αυτό που κάνουμε εμείς είναι να παίζουμε μουσική. Θες ταμπέλα στο τι παίζουμε; Πανκροκ και τα συναφή, τα γύρω γύρω. Ε ντάξει, λέμε και τίποτα να περάσει η ώρα.

Λέμε να έχουμε και καλεσμένο έκπληξη αυτή τη φορά, έτσι για να μας πει τα δικά του. Έχει διάφορα να μας πει, Σαββατοκύριακο έρχεται άλλωστε οπότε όλο και κάποιο event θα παίζει.

Άρα συντονιστείτε: Πέμπτη 22/9 στις 20.00 στο http://www.spamradio.gr/
Θα είμαστε εκεί μαζί σας
Ιάσονας-Ορφέας

Βερ ιζ δε μουν;

Είναι πρωί, είσαι με την τσίμπλα στο μάτι και σιχτηρίζεις το σύμπαν που πάλι έπρεπε να έρθεις αξημέρωτα για δουλειά. Και εμφανίζεται καλτσοφορεμένο και σανδαλοφέρον ζευγάρι μπροστά σου. Και πας να εξυπηρετήσεις. Και σου λένε σε φριχτά αγγλικά "Βερ ιζ δε μουν;" και είσαι σίγουρος ότι κάτι δεν πιάνεις δεν μπορεί, είναι πρωί ακόμα. Και τους ζητάς να επαναλάβουν. Τσαντισμένοι σου απαντούν ότι α. σε ρώτησαν πού είναι το φεγγάρι πράγματι, β. τόσες μέρες είναι εδώ και δεν το έχουν δει μπροστά τους τι διάολο, γ. και τι συμβαίνει τέλοσπάντων με την πάρτη του.
Κάθισα και κοίταζα σα χάνος... Δεν είχα ούτε μισή απάντηση στο μυαλό μου που να μην περιέχει λίγο ουρλιαχτό, ένα επιφώνημα αγανάκτησης, ένα δε μας χέζει πολυχρόνη που δε γίναμε ευζώνοι...
Και κάπως χωρίς να γρυλίζεις τους λες μάλλον λάθος κάνουν και δεν παρατήρησαν σωστά και ότι ναι στην Ελλάδα έχουμε φεγγάρι όπως σ' όλες τις γαμημένες χώρες του κόσμου άλλωστε. Και τους εύχεσαι καλημέρα χωρίς ούτε ένα μπινελίκι με τις μαλακίες που σε ρωτάνε στις 7 παρά το πρωί...
Καλημέρα σας!

Eκπομπή μετά μυστηρίου στο Spam RADIO

Πανκ Ροκ και ιεροσυλία μέχρι τελικής πτώσεως. Δηλαδή Πανκ Ροκ στο ραδιόφωνο, δηλαδή ιεροσυλία.

Α, και δεν έχουμε όνομα εκπομπής. Βρες ένα όνομα, έχουμε βαφτίσια. Σοβαρά. Αν το μυαλό σου λειτουργήσει ακούγοντάς μας πρότεινέ ένα όνομα γιατί εμείς δεν καταφέραμε να σκεφτούμε τίποτα καλό. Και στην τελική ξεκόλλα, όλα εμείς θα τα κάνουμε;

Αυτά.
...
Τι, θες κι άλλα;

Ωχουου, έστω. Οι καλύτερες μουσικάρες που έχεις ακούσει. Ειλικρινά, μέχρι τώρα αηδίες άκουγες, συντονίσου να ξεστραβωθείς. Αργά, γρήγορα, γηπεδικά, ψευτοκουλτουρέ, καρεκλοπόδαρα, τι ψάχνεις, εδώ το έχουμε. Μαντέμια, καρέκλες έπιπλα κήπου. Πατάτες κρεμμύδια, καρπούζια. NOFX, Bad Religion, Op Ivy, Bad Brains, ντομάτες, Dead Kennedys, Black Flag, Against Me!, Hot Water Music, βιολογικό λάδι, Lagwagon, Alkaline Trio, No Fun At All, Pulley, Propagandhi, σφολιάτες ημέρας και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σου.

Τώρα που το κάναμε σαν flyer για club είσαι χαρούμενος ?

Τέλεια, σε περιμένουμε.

Ιάσονας «Γκαντέμης» Αναστασόπουλος και Ορφέας «Απάλευτος» Πριμικύριος.
Πέμπτη 15/9 και κάθε Πέμπτη στις 20.00 μόνο στο http://www.spamradio.gr/

No books? No problem!

Πόσο μου αρέσει που φέτος δεν τυπώθηκαν βιβλία για τα σχολεία!

Όχι για άλλο λόγο απλά επειδή σαν παιδί δεν πολυμελετούσα (καθόλου δηλαδή), μου δίνεται τώρα η ευκαιρία να ξαναδιαβάσω από το σπίτι μου τα μαθήματα στα οποία ήμουν σκράπας μικρός! Να'ναι καλά το ψηφιακό σχολείο που έχει όλα τα βιβλία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε pdf.

Επίσης τα παιδιά δε θα έπρεπε να διαμαρτύρονται, θα έχουν φτηνή δικαιολογία για να παίζουν videogames ή να βλέπουν τσόντες:

-(ήχος πλήκτρων και mouseclicks)

-Πάλι στον υπολογιστή είσαι Κωστάκη;

-(alt+tab)Μα τι να κάνω μαμά, διαβάζω!

Η μαμά του Κωστάκη μπαίνει στο δωμάτιό του και είναι χαρούμενη που βλέπει τον γιόκα της να λύνει ασκήσεις μαθηματικών.

Μόλις φεύγει,alt+tab και το πανηγύρι συνεχίζεται.

Είδατε τελικά, το υπουργείο λειτουργεί προς το συμφέρον και των μαθητών/τριών αλλά ικανοποιεί κι εμάς τους λίγο μεγαλύτερους!

Να 'σαι καλά Αννούλα!

Pornostroika Dadaifi - Ο έρωτας στα χρόνια της πορνείας

Οι Pornostroika Dadaifi είναι μία μπάντα που δημιουργήθηκε το 1999.Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει 8 album με ήχο που κινείται μεταξύ του punk και του electro-industrial. 3 χρόνια μετά από την τελευταία τους δουλειά που είχε τίτλο "Υπόγειοι κυριαρχούν", επιστρέφουν με το ένατο τους album : Ο έρωτας στα χρόνια της πορνείας.

Μακράν η καλύτερη κυκλοφορία των Pornostroika μέχρι σήμερα, διατηρώντας πάντα τις επιρροές τους από τον Ντανταϊσμό και τον Φουτουρισμό, το "Έρωτας στα χρόνια της πορνείας" τα λέει όλα έξω από τα δόντια, δίνοντας μια γεύση από την παρακμή του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού.

Τραγούδια όπως το "Αστικός πόλεμος" ή το "Άνοδος των Πιθηκανθρώπων", αποτελούν γροθιά σε κατεστημένες αντιλήψεις και νοοτροπίες. Το κομμάτι "Τα ρομπότ" (βασισμένο σε έργο του Μάκη Πανώριου) δίνει μία χαοτική-cyber εικόνα της κοινωνίας μας ενώ το "Robocop" (σε μουσική-διασκευή του ph0fyX) κάνει τη σύνδεση μεταξύ ταινίας επιστημονικής φαντασίας και πραγματικότητας και μας δίνει την εικόνα του κοινωνικού πολέμου σήμερα.

Το album μπορείτε να το κατεβάσετε πατώντας εδώ

Αν θέλετε μια γεύση πριν το κατεβάσετε:

Ιστορίες Απογραφής

Ένα καλοκαιρινό πόνημα άνευ ουσίας και σημασίας - ηθικής αυτουργίας του Λουμπουμπάμπουλα.

Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα και αλύπητα. Όπως επίμονα και αλύπητα χτυπούσε κι ο πονοκέφαλος από τα χθεσινοβραδινά τζιν... Ανοίγοντας την πόρτα, φάνηκε μια νεαρή κοπέλα.

- Να τα πούμε;

- Να τα πείτε.

- Ωραία! Έχω έρθει για την απογραφή.

Μπήκε μέσα, κατευθύνθηκε αδιαπραγμάτευτα προς το σαλόνι και στρογγυλοκάθησε στον καναπέ. Πώς την πάτησα έτσι ρε πούστη μου... Εξάλλου τα Χριστούγεννα ήταν ακόμα μακριά, καθώς ήταν μόλις Αύγουστος. Κι αυτό που κρατούσε η κοπέλα στο χέρι της δεν ήταν τριγωνάκι αλλά φάκελος με ερωτηματολόγια. Το πήρα απόφαση ότι δεν υπήρχε διαφυγή κι ακολούθησα.

Xαχαχα

Με Αφορμή Τα Γεγονότα Του Λονδίνου...

Όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα στο Λονδίνο, έτυχε να μιλήσω με ένα φίλο που μένει εκεί αρκέτα χρόνια και τον ρώτησα τί ακριβώς συμβαίνει:

"Υπάρχει ένα μεγάλο του μέρος του πληθυσμού που είναι εντελώς αποκλεισμένοι, κοινωνικά και οικονομικά. Στον αντίποδα υπάρχει μια αντίστοιχα μεγάλη μερίδα που είναι full καταναλωτική. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι να έχει ο αποκελισμένος την καταναλωτική δύναμη και πρόσβαση στα αγαθά που έχουν και οι υπόλοιποι. Αυτή την δυνατότητα δεν τους δίνουν. Αλλά μόνο αυτό αναζητούν. Αυτό είναι το μόνο όνειρο που έχουν, να αποκτήσουν πράγματα. Οπότε όταν συμβαίνει το ξέσπασμα, το μόνο αιτήμα που προβάλλεται είναι η δυνατότητα να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Δεν έχουν καμία άλλη πολιτική αναζήτηση. Οι περισσότεροι δεν ανήκουν καν στην εργατική ταξή, είναι μέλη μιας underclass (υπο-τάξη). Οπότε το "για μια καλλίτερη ζωή", δεν υπάρχει καν σαν σύνθημα, ούτε οι έννοιες των δικαιωμάτων και της διεκδίκησής τους. Ουσιαστικά θέλουν να μιμηθούν τη ζωή των άλλων, των καταναλωτών, κάτι που δεν θα το έχουν ποτέ..."

Επιστροφή Στη Λιβύη

Το ταξίδι επιστροφής για τη Λιβύη ξεκίνησε από το Κάιρο - από τον δρόμο που χρησιμοποιούσε ο κόσμος την εποχή του αεροπορικού εμπάργκο. Φτάνοντας στη Βεγγάζη, η πρώτη εντύπωση ήταν ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα... η πόλη ήταν πιο καθαρή και η καινούργια σημαία ήταν παντού! Σε κάθε σπίτι, βαμμένη σε στήλους, σε τοίχους, σε πεζοδρόμια, σε πεζούλια, σε αυτοκίνητα κι όπου αλλού μπορούσαν να τη βάψουν.

"Σταθήκαμε τυχεροί", μου λένε, "ο Καντάφι μας υποτίμησε πάρα πολύ. Έστειλε μόνο το 1/3 του στρατεύματος να μας επιτεθεί και κράτησε το υπόλοιπο πίσω. Έμεις κρατήσαμε και μέχρι το επόμενο πρωί, που ξεκίνησαν να έρχονται και τα υπόλοιπα 2/3 από τα δυτικά, είχε περάσει η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας και καθάρισαν οι Γάλλοι". Αυτό επιβεβαιώνεται στο δρόμο προς Ατζιντάμπια όπου υπάρχουν καμιά εκατοστή διαλυμένα τανκς στις άκρες του δρόμου.

Περί της "Αποποινικοποίησης"

Κορυφαίο θέμα συζήτησης ανάμεσα στους νέους της χώρας αυτές τις μέρες δεν είναι άλλο από την λεγόμενη "αποποινικοποίηση" των ναρκωτικών. "Επιτέλους, να και κάτι καλό που κάνει αυτή η κυβέρνηση" αλλά και "Κοίτα, το κάνουν τώρα για να μειώσουν τις αντιδράσεις απέναντι στα υπόλοιπα μέτρα, μας θέλουν κοιμισμένους", είναι χοντρικά οι δύο επικρατούσες απόψεις.

Ας δούμε όμως τι ακριβώς λέει η είδηση που βγήκε πριν λίγες μέρες.

Αντιγράφω από το Zougla.gr:

"Η χρήση ναρκωτικών δεν αποτελεί με τον νέο νόμο αξιόποινη πράξη. Η προμήθεια, κατοχή ναρκωτικών και η καλλιέργεια φυτών κάνναβης που δικαιολογούνται για την αποκλειστική χρήση του δράστη, τιμωρείται ως πταίσμα μόνο με κράτηση μέχρι τριών μηνών ή πρόστιμο μέχρι €1000."

O NIKOS ΜΟΥΝΤΗΣ

Aννα ρωτιοΜουνα τοσο καιρο πιος στο Πουτσο εινε αφτος ο Νικος Μουντης που καθετε και υποβαθμιζη ότι κινητε ,ετσι από βιτσιο .Κανοντας ένα Γκουγκλ λοιπον το ονομα του ,Αννα Καλυψα κατι single ο’ νηστικο.
Το πσαρεπσα και το παραθετο.
Πάνω από 35.000 ηδονοβλεψίες, οι οποίοι, ήταν εγγεγραμμένοι σε ειδικούς καταλόγους της αστυνομίας δρούσαν κατά τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 στην Ελλάδα. Την τελευταία 30ετία πάντως – εκτός από δύο επιθέσεις στη δεκαετία του ’90 με ανθρωποκτονίες στον Λυκαβηττό και το Αττικό Άλσος – δεν διαπιστώθηκαν άλλες καταγραφές ηδονοβλεψιών.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει η «Real News», από το 1950 έως το 1980 ..
..στην εν λόγω λίστα, υπήρχαν τα ονόματα του Νίκου Μουντη αλλά και του γνωστού ως δράκου του Καβουρίου, Μιχάλη Στεφανόπ..,. Σε βάρος του εκκρεμούσαν αρκετές επιπλέον επιθέσεις σε ζευγάρια...
Ηδονοβλεψίες που θεωρούσαν εαυτούς «επαγγελματίες» είχαν μάλιστα συγκροτήσει ανεπισήμως σωματείο με τα αρχικά ΜΑΤΗ (Μυστική Απόλαυση Τμημάτων Ηδονοβλεψιών). Τα μέλη – ηδονοβλεψίες συγκεντρώνονταν και αντάλλασσαν απόψεις για τους τρόπους που ενεργούσαν αλλά και τα μέτρα που έπρεπε να τηρούν ώστε να μην πέφτουν στα χέρια της αστυνομίας. Υπήρχε και έταιρο σωματείο με λιγότερα, ωστόσο, μέλη, το ΣΗΚ (Συνδικάτο Ηδονοβλεψιών Κυψέλης) το οποίο δραστηριοποιούταν στο Πεδίον του Άρεως με τόπο συνάντησης κοντινό ζαχαροπλαστείο.
Το συνδικάτο φρόντιζε κατά τις εξορμήσεις οι περιοχές δράσης να είναι χωρισμένες σε τομείς με ένα μέλος στον καθένα. Με κλαδιά και πέτρες κατασκεύαζαν κρυψώνες κοντά σε μέρη όπου σύχναζαν ζευγάρια.Την ώρα της δράσης τα μέλη δεν επιτρεπόταν να κουβαλούν αντικείμενα που δημιουργούσαν θόρυβο, όπως κέρματα και κλειδιά, φορούσαν πάνινα παπούτσια και ρούχα παραλλαγής στα χρώματα του περιβάλλοντος χώρου. Επιπλέον απαγορευόταν να καπνίζουν ενώ αν έβηχαν έπρεπε να αποσυρθούν από το σημείο που βρίσκονταν. Κατά τις ημερήσιες εξορμήσεις, χρησιμοποιούσαν στολή παραλλαγής ενώ για το καμουφλάζ χρησιμοποιούσαν κλαδιά για να κινούνται… απαρατήρητοι ως θάμνοι.
(πηγη TVXS).

Η ιστορια επαναλαμβανετε.Αφτος ο Νικος Μουντης γουσταρη να μας βλεπη να γαμιομαστε.και αφτος να μαλακιζετε με τους .φιλους του.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ YΠΟΥΡΓΟ κ. ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Αγαπητέ κ. υπουργέ ή κ. Χρήστο Παπουτσή

Κατ’ αρχάς θέλω να γνωρίζετε ποιος σας απευθύνεται, στην περίπτωση που διαβάσετε ή σας διαβάσουν αυτό το κείμενο.

Είμαι λίγο μεγαλύτερός σας, εν τούτοις ανήκω κι εγώ στην λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Αλλωστε ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο τότε, έως τη στιγμή της κατάληψής του από τα τάνκς. Καταδικάστηκα σε πενταετή φυλάκιση για αντιδικτατορική δράση, με όλα τα συνεπαγόμενα προ και μετά την καταδίκη μου. Ανήκα και ανήκω σε αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε αριστερά, από πολλών ετών εκτός οποιουδήποτε κομματικού μηχανισμού. Είμαι λοιπόν ένας από τους πολλούς ανώνυμους αντιστασιακούς που δεν αναζήτησαν διέξοδο και ανταμοιβή στην πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης. Είμαι απόφοιτος Παν/μίου, με διδακτορικό και μεταπτυχιακές σπουδές και εξειδικεύσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Γιά σειρά ετών διετέλεσα αντιπρόεδρος Ευρωπαικής Επιστημονικής Συνομοσπονδίας στον κλάδο μου.

Ελπίζω τώρα που «γνωριστήκαμε» έχω το δικαίωμα να σας απευθύνω το λόγο ως πολίτης και πατέρας. Ξέρετε, πολίτης, όπως αυτοί που βλέπετε από τα παράθυρά σας να δρουν και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τη χώρα, οι οποίοι ενδεχομένως μπορεί και να διαφωνούν με τις τρέχουσες πολιτικές, κυβερνητικές ή μη. Η έκφραση της διαφωνίας, όπως και η ανάπτυξη προβληματισμού, θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι είναι αυτό που τους μετατρέπει από μέλη μιας σιωπηρής πλειοψηφίας σε ενεργούς πολίτες, αξία τιμούμενη ιδιαίτερα στους αρχαίους Αθηναίους. Την ευρύτερη κοινωνικοπολιτική κριτική ας την κάνουν άλλοι. Εγώ θα προσπαθήσω να σας εισάγω στην καθημερινότητα σχέσεων κράτους-πολίτη στον τομέα σας, σχέση που πάνω της χτίζεται γενικότερα οποιαδήποτε πολιτική, καθώς εκεί μετριέται η αξιοπιστία λόγων και έργων μιας κυβέρνησης.

Δεν θα σας έγραφα αυτή την επιστολή, αν δε μεσολαβούσαν δύο γεγονότα: Το πρώτο είναι η σύλληψη του γυιού μου κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας στη πλατεία Συντάγματος το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Το δεύτερο είναι οι επίσημες δηλώσεις σας για τη στάση της αστυνομίας σε αυτές.

Ποδοσφαιρικό Σκάνδαλο ή «μαζί τα παίξαμε»;

Μάλλον όχι.

Για να υπάρξει σκάνδαλο πρέπει να σκανδαλιστεί κάποιος. Να δει ή να ακούσει κάτι πρωτόγνωρο βρε αδερφέ; Δεν νομίζω οι περισσότεροι να εξεπλάγησαν με αυτά που διάβασαν. Μάλλον με το γεγονός ότι τα διάβασαν.

Θα επιχειρήσω εδώ μια συγκριτική ανάλυση της κατάστασης στα αθλητικά και της όλης οικονομικό- κοινωνικής κατάστασης. Βασικό μου εργαλείο η φράση “love/hate the game, not the player” ή κοινώς το ότι στην Ελλάδα κανείς δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο αλλά πολλοί αγαπούν την ομάδα τους και το κέρδος τους.

Να Τελειώνουμε Με Την Πλατεία!

Οι εντολές ήταν σαφείς... Το Σύνταγμα έπρεπε να αδειάσει με κάθε τρόπο. Αυτό που πολλοί βλέπουμε να συμβαίνει χρόνια τώρα, έγινε ορατό και δια γυμνού οφθαλμού και στην συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

Οι δυνάμεις των ΜΑΤ που συνυπήρξαν ειρηνικά για 36 μέρες με τους αγανακτισμένους, στάθηκαν για μια άκομα μέρα συμπαραστάτες στον αγώνα που δίνουν οι διαδηλωτές.

Βέβαια, πολλά ερωτήματα προκαλεί και η στάση κάποιων αστυνομικών που πετούσαν πέτρες κατά διαδηλωτών, ψεκάζαν με χημικά πολίτες στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα, χτυπώντας ακόμη και γυναίκες χωρίς συγκεκριμένο λόγο και αφορμή. Πιθανολογείται ότι ήταν αγανακτισμένοι προβοκάτορες που εισχώρησαν στις τάξεις των αστυνομικών για να δημιουργήσουν τα επεισόδια και να σπιλώσουν την άψογη εικόνα των δυνάμεων ασφαλείας...

Κάπου εκεί και μην έχοντας άλλη επιλογή και τρόπο να αμυνθούν απέναντι στη βρωμερή προβοκάτσια των διαδηλωτών, οι δυνάμεις των ΜΑΤ που εν τω μεταξύ είχαν περικυκλωσει την πλατεία και παραταχθεί στα γύρω στενά, επιδώθηκαν σε ακατάσχετη ρίψη χημικών και ξύλο στον κόσμο άνευ διακρίσεως - σε μεγάλους, παιδιά, γέρους και τους λοιπούς πολίτες που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη και ασφάλεια με την παρουσία τους εκεί. Τόσο που κρίθηκε απαραίτητο οι αστυνομικές δυνάμεις να τους κυνηγήσουν μέχρι το Μοναστηράκι και από εκεί με νέες συντονισμένες επιθέσεις μέχρι και την πλατεία του Ψυρρή.

Κάπου εδώ να αποδωθούν και τα εύσημα στους αγανακτισμένους, που η στάση τους παραμένει αξιέπαινη και παρά την διαδραματιζόμενη επίδειξη ισχύος και τα όσα άλλα έγιναν, επιμένουν να επιστρέφουν στην πλατεία.

Είναι σαφές και ισχύει λοιπόν ότι μερικοί εκ του πλήθους κάνουν συνειδητές κινήσεις να σαμποτάρουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης. Πώς αλλιώς εξηγήται ότι επεισόδια σημειώθηκαν τη μέρα που κατατέθηκε το μεσοπρόθεσμο στη βουλή προς ψήφισμα...

ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ...LOVE PEACE AND UNITY!

To Σύστημα της Φούσκας

"At the end of day the poorest as always pay the most" - Dominique Strauss-Kahn


Αμα τα λένε αυτά από το ΔΝΤ, φανταστείτε τί γίνεται... Η οικονομική κρίση δεν είναι κάτι νέο. Ξεκίνησε με την κτηματομεσιτική φούσκα στις ΗΠΑ και την χρεωκοπία της Ισλανδίας πριν από μερικά χρόνια. Μιας κι έχουμε πιάσει οικονομική συζήτηση κι εν μέσω σχετικών αναλύσεων, έχοντας κάνει μια προσπάθεια να καταλάβω πως λειτουργεί αυτό το σύστημα, αποτυπώνω τις σκέψεις μου για όποιον ενδιαφέρεται. Ίσως υπεραπλουστευμένα, είμαι όμως σίγουρος πως θα γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις.

Αλλά πριν ξεκινήσουμε, ίσως είναι καλό να αποσαφηνιστούν ορισμένα πράγματα και έννοιες ώστε να γίνει κατανοητή η γενική εικόνα. Αν μη τι άλλο, όπως την κατανοώ εγώ.

Μία από αυτές τις έννοιες, είναι η απορρύθμιση της οικονομίας. Μετά το οικονομικό κραχ των ΗΠΑ την δεκαετία του '30, η οικονομία (και συνεπώς και οι τράπεζες) ήταν αυστηρά νομοθετημένη. Τι σημαίνει αυτό... Επί της ουσίας σημαίνει ότι στις τράπεζες επιτρέπονταν να διαχειρίζονται και να επενδύουν ποσά που αντιστοιχούσαν στο ονομαστικό κεφάλαιο τους. Το οποίο και τις έκανε πολύ προσεκτικές στις κινήσεις τους. Από τη δεκαετία του '80, την εποχή Ρήγκαν κι έπειτα, ξεκινάει αυτό που ονομάζεται η απορρύθμιση της οικονομίας. Οι τράπεζες δηλαδή, δύναται να διαχειρίζονται κεφάλαια πολύ μεγάλυτερα από αυτό που τους αντιστοιχεί και η όλη υπόθεση διαχείρησης γίνεται αδιαφανής. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι δημιουργούνται τράπεζες πολύ μεγαλύτερες από πριν. Για να κατανοηθεί η συνέπεια αυτού στην οικονομία ας πάρουμε το παράδειγμα του πετρελαιοφόρου πλοίου, βλέποντας το πλοίο σαν την οικονομία και το πετρέλαιο ως το χρήμα. Το πλοίο έχει πολλές μικρές δεξαμενές που χωρίζονται με στεγανά, ώστε αν πέσει σε τρικυμία να μην υπάρχει μια τεράστια κινούμενη μάζα στο αμπάρι, αποφεύγοντας τον κίνδυνο έτσι να ντελαπάρει. Η απορρύθμιση της οικονομίας έχει ως συνέπεια την αφαίρεση αυτών των στεγανών και διαχωρισματών.