Ιστορίες Απογραφής

Ένα καλοκαιρινό πόνημα άνευ ουσίας και σημασίας - ηθικής αυτουργίας του Λουμπουμπάμπουλα.

Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα και αλύπητα. Όπως επίμονα και αλύπητα χτυπούσε κι ο πονοκέφαλος από τα χθεσινοβραδινά τζιν... Ανοίγοντας την πόρτα, φάνηκε μια νεαρή κοπέλα.

- Να τα πούμε;

- Να τα πείτε.

- Ωραία! Έχω έρθει για την απογραφή.

Μπήκε μέσα, κατευθύνθηκε αδιαπραγμάτευτα προς το σαλόνι και στρογγυλοκάθησε στον καναπέ. Πώς την πάτησα έτσι ρε πούστη μου... Εξάλλου τα Χριστούγεννα ήταν ακόμα μακριά, καθώς ήταν μόλις Αύγουστος. Κι αυτό που κρατούσε η κοπέλα στο χέρι της δεν ήταν τριγωνάκι αλλά φάκελος με ερωτηματολόγια. Το πήρα απόφαση ότι δεν υπήρχε διαφυγή κι ακολούθησα.

- Ξέρετε, είστε ο μόνος που βρήκα στην πολυκατοικία... Δεν μου άνοιξε κανένας άλλος.

- Ε, θα έχουν πάει διακοπές μάλλον. Θα είχα πάει κι εγώ αλλά δεν έχω μαγιό.

- Πολύ χαίρομαι πάντως...

- Που δεν έχω μαγιό;

- Όχι καλέ, που είστε εδώ. Ας ξεκινήσουμε όμως.

- Άντε μπας και τελειώσουμε...

- Τί επαγγέλεστε;

- Με εμπόριο ασχολούμαι. Ξέρετε, ναρκωτικά, όπλα, εισαγωγές πολύχρωμων μπαλονιών...

Με το που άκουσε για μπαλόνια πάγωσε, αλλά το έσωσα την τελευταία στιγμή.

- Για το ξεκάρφωμα επίσης εργάζομαι σαν φροντιστής χλοοτάπητα σε γήπεδα μίνι ποδοσφαίρου.

Ανακουφισμένη συνέχισε τις ερωτήσεις.

- Μένετε μόνος;

- Ναι, αν και μερικές φορές έρχεται και μένει μαζί μου μια φίλη μου από την Καβάλα που βοηθάει κοπέλες από τη Βουλγαρία να βρουν δουλειά σε νυχτερινά μπαρ, ως συνοδοί επί πληρωμή.

Όταν άκουσε για την Καβάλα η κοπέλα συγκινήθηκε, καθώς όπως μου εξήγησε είχε περάσει τα παιδικά της χρόνια εκεί, αλλά είχε πολύ καιρό να πάει. Παρ’ όλ’ αυτά συνέχισε ακάθεκτη.

- Μάλιστα. Πείτε μου τώρα, πόσα τετραγωνικά μέτρα είναι η κουζίνα σας;

- Τέσσερα, αλλά υπάρχει και μια μυστική κρύπτη όπου έχω τα άδεια μπουκάλια μπύρας, ένα συλλεκτικό πλέιμποϊ από τη δεκατία του ’90 κι ένα τεράστιο μεταλλαγμένο χάμστερ με πόδια κατσαρίδας και τη φάτσα του Στέφανου Κορκολή να τρέχει σε έναν υδροηλεκτρικό τροχό για παραγωγή ενέργειας. Ξέρετε που έχουν φτάσει οι τιμές της ΔΕΗ;!;

- Ααα, τρελαίνομαι για χάμστερ!! Μπορώ να το δώ;

- Αδύνατον. Δεν γίνεται αυτό που μου ζητάς.

- Κρίμα... Αργότερα ίσως. Μετά την επόμενη ερώτηση.

- Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις το χάμστερ... Μπορώ να σου πω ποιήμα όμως αν θες.

- Πολύ ευχαρίστως. Λατρεύω την ποίηση! Και τα χάμστερ βεβαίως. Είστε ποιητής;

- Όχι, δεν είμαι ποιητής, λίγο μαλάκας ίσως, αλλά ποιητής δε θα το ’λεγα...

- Καταπληκτικά! Είμαι όλη αυτιά!

Σήκωθηκα, ξέροβηξα, πήρα το κατάλληλο ύφος και ξεκίνησα την απαγγελία της «Ωδής στην Καμμένη Λάμπα».

Στου ντουί την όλομαυρη ράχη,

Μια λάμπα καμμένη μονάχη...

Κάπου εκεί ο σκύλος μου, ο οποίος υπέμενε σιωπηλά το μαρτύριο που βρισκόταν σε εξέλιξη, σηκώθηκε και πετάχτηκε με φόρα από την κουζίνα με ένα χασαπομάχαιρο στο χέρι, καρφώνοντας την κοπέλα στο λαιμό, σκοτώνοντας την ακαριαία.

- Καλά μαλάκας είσαι;!;!; Γιατί το έκανες αυτό;;;

- Ήξερε πολλά. Καλλίτερα έτσι.

Κι έτσι, έληξε άδοξα η ιστορία της άτυχης κοπέλας που δεν θα ακούσει ποτέ την Ωδή της Καμμένης Λάμπας αλλά ούτε και θα δει ποτέ το μεταλλαγμένο χάμστερ.