Ακουστικό πανκ-ροκ, τα κομμάτια που αγαμήσαμε.

B: Σε όλη μου τη βόλτα στο ίντερνετ δε βρήκα κάτι που να με ενδιαφέρει σήμερα... Εκτός από ένα event την άλλη Τρίτη στο Κ-44. “Acoustic Punk Rock – Tα κομμάτια που αγαπήσαμε”.

Α: Acoustic punk rock??? Φωτιά!! Παλιοκαριόληδες!

Β: XAXAXA

A: Δεν είναι καν αστείο!

B: Έλα ρε μαλάκα, δε σου άρεσε το Τονυ & Τζόεϊ? ΝΟFX διάφορα ακουστικά?

A: Έστω οτι μου άρεσαν κάποια (που χλωμό...) το ζήτημα είναι άλλο... πως αυτός ο μαλακο-τίτλος “τα τραγούδια που αγαπήσαμε” και α-ου ας τα παίξουμε ακουστικά τι ωραίο tribute, εξισώνει τα τραγούδια αυτά με την κάθε ποπ-ο-μαλακία που έχει παιχτεί από την απαρχή της μουσικής μέχρι σήμερα και η οποία έχει αξία μόνο ως μουσειακό ή νοσταλγικό αντικείμενο. Acoustic this, acoustic that και έλα να το ακούσεις acoustic… Τι ωραία, θα έχεις μια ευχάριστη και εύπεπτη μελωδία σε μια κωλοακουστική, κωλοκιθάρα με τη νοσταλγία και γραφικότητα κερασάκι στη τούρτα! Αυτά τα δύο θα σε κάνουν να περάσεις καλά... κι εγώ λέω σε αυτό το ΜΟΥΝΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΑΣ ΠΟΖΕΡΟΙ! Ήταν, είναι και θα είναι τραγουδάρες και το να βγάζεις την επιθετικότητα και το τούτκα-τούτκα είναι σα να ευνουχίζεις το κομμάτι. Και γιατί το κάνεις? Επειδή είσαι μαλάκας, επειδή ήταν μόδα, επειδή τα άκουγες για να λες οτι τ’ ακούς... Επειδή το Against the grain ήταν τσιτάτο για σένα κι όχι θλιβερή αλήθεια, επειδή το Suffer νόμιζες οτι μιλάει μόνο για τους φτωχούς, Επειδή ποτέ δεν ταυτίστηκες με κάποιο από αυτά, επειδή όταν ο τραγουδιστής ωρυόταν ότι θέλει να τα γαμήσει όλα, εσύ δεν ήθελες. Εν ολίγοις, άντε γαμήσου τρέντουλα, τράβα φόρα κάνα πανκ Paul Frank μπλουζάκι, τράβα ψηλά τις λευκές σου κάλτσες και ψόφα σε μια σκοτεινή γωνιά.

Β: H ανάλυση σου, όσον αφορά το μουσικό μέρος έχει ένα point. Ξέρεις τι σημαίνει τουτκα-τουτκα για μένα. Παρ’ oλ’ αυτά τα κομμάτια αυτά για μένα είναι ποιήματα, είναι στίχοι που με τη βοήθεια της μουσικής παίρνουν άλλη υπόσταση. Το να ακούσεις δηλαδή το όποιο κομμάτι με άλλη μουσική ή ακουστικά σου δίνει μια άλλη οπτική και μια άλλη προσέγγιση. Θα μπορούσε να γίνει χιπ-χοπ. Η ακουστική έκδοση είναι η λύση όταν δεν έχεις όργανα κι έχεις μια κιθάρα και μια παρέα για sing-a-long.

A: Ναι... κι ένα μαγαζί να παίξεις... Μακάρι να το ήξερες νωρίτερα για να φέρεις και όργανα...

Β: Αν στο Κ-44 βάλεις ολόκληρη μπάντα να παίξει, δεν αντέχεις να είσαι μέσα... Γίνεται της πουτάνας...

Α: Αλλά όχι... Περνούσες απ’ έξω, είδες φως και μπήκες.... “Ω, είσαι γαμάτος” σου είπανε και σε παρακάλεσαν να παίξεις κάτι, αλλά οϊμέ δεν είχες όργανα. Ευτυχώς κάποιος πλανόδιος σου δάνεισε τη κιθάρα του και κατάφερες να παίξεις “Tα Tραγούδια που Αγαπήσαμε”. Μετά με κάποιο μαγικό τρόπο γύρισες πίσω στο χρόνο και το ανακοίνωσες εκ των προτέρων... Το επιχείρημα σου περί Κ-44 είναι σα να λες ο ζωολογικός μας κήπος είναι μικρός, οπότε τα λιοντάρια είναι μόνο από τη μέση και κάτω.

Β: Οκ. Το δέχομαι αυτό. Oποτε λέω το εξής: Πώς καλή ώρα, στη παραλία της προάλλες, παίζαμε ό,τι να’ ναι στη κιθάρα γιατί αυτό είχαμε? Ε φαντάσου το ίδιο σε μαγαζί. Με τσάμπα είσοδο, με ψήνει.

Α: Ρε μαλάκα αυτό δεν ήταν κάτι οργανωμένο... Άμα μπορείς να γαμήσεις, μη βιάζεις...

(...)

B: Άσε που σκέφτηκα το πιο σημαντικό.

A: Σου πήρε λίγη ώρα...

B: H πλειοψηφία των κομματιών αυτών, γράφτηκαν σε ακουστική κιθάρα και μετά πήγε ο τύπος στη πρόβα και είπε, ορίστε.

Α: Ναι και μερικά μπορεί να τα σιγομουρμούριζε ο τύπος στο λεωφορείο... ας τα παίξουμε όλα έτσι... Αυτό το επιχείρημα σου πήρε 47 λεπτά ?

B: Όχι, απλά το σκέφτηκα τώρα και στο είπα. Δεν είναι επιχείρημα, είναι η αλήθεια.

A: Και ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή. Κι αυτό είναι αλήθεια και εξίσου άσχετο με αυτό που συζητάμε...

Βυζιά ή αξιοπρέπεια ?