Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
Kαντάφι Τέλος!
Ο Καντάφι μέχρι και μερικούς μήνες πριν, είχε την επιλογή να δώσει ένα τέλος, να σηκωθεί να φύγει αυτός και η οικογένεια του, με μεγάλο μέρος από την περιουσία τους, για όπου ήθελε και ήταν δεκτός.
Το τέλος του το αποφάσισε μόνος του.
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
H Kατάρα του Λουμπουμπάμπουλα
«Το πραγματικό είναι και φανταστικό... ισχύει όμως και το αντίστροφο;»
Σκεφτόταν ο Λούμπα, χαιδεύοντας στωικά το μούσι του, αναρωτώμενος για το χαμένο κρίκο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ώσπου μια κραυγή του διέκοψε τον ειρμό.
- Μπαμπά πεινάω!
Είπε ο μικρός Μίκυ (τι μικρός δηλαδή, που ολόκληρο γομάρι είχε γίνει), μπήγοντας τα δόντια του σε ένα ακόμα μπιφτέκι, ενώ παράλληλα είχε φέρει μπροστά του όλο το ταψί.
- Τι πεινάς ρε σκασμένο; Τώρα μόλις έφαγες. Πάλι τρώς; 100 κιλά έχεις γίνει.
- Εντάξει δε πεινάω ακριβώς, αλλά ήθελα να γυμνάσω λίγο τη μασέλα μου.
Απάντησε αφοπλιστικά ο Μίκυ, που αντί να ακολουθήσει τα χνάρια του Fat Mike όπως προοριζόταν, το πήγαινε να γίνει Μιχάλης Τερζής, ακολουθώντας τα βήματα του ινδάλματός του Πασχάλη (του Τερζή, όχι των Olympians).
«Τι θα κάνω με αυτό το παιδί; Πως βγήκε έτσι τέτοιος τελεμές; Και να σκεφτείς ότι όλα ξεκίνησαν από ένα φάλτσο, γαμώ τους μπαγλαμάδες μου...» συλλογίστηκε ο Λούμπα.
Συνεχίστε να διαβάζετε, στο τέλος του κειμένου γίνεται αναφορά σε τηλεοπτικό σεξ
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
Η Επανάσταση του κυρίου Γιεγκόρ
Ο κύριος Γιεγκόρ δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Δε ζούσε μονάχα αυτές τις στιγμές αμφισβήτησης και νοσταλγίας. Όλη του η ζωή ήταν εμποτισμένη από τέτοιες σκέψεις: όταν τον ξυπνούσε το ηλεκτρονικό του ξυπνητήρι, όταν ακύρωνε νυσταγμένος το εισιτήριο στο λεωφορείο, όταν στρογγυλοκάθονταν στη δερμάτινη καρέκλα του γραφείου του, κάπου στο κέντρο της Μόσχας. Όπως επίσης και όταν ξαναξυπνούσε από το ηλεκτρονικό του ξυπνητήρι, όταν ξαναακύρωνε το εισιτήριο του, όταν ξανακαθόταν στη δερμάτινη καρέκλα του, ξανά και ξανά.
Ήθελε λοιπόν να γίνει ξυλοκόπος η αγρότης; Να αλλάξει ζωή και να εγκατασταθεί στην ύπαιθρό, στο χωριό των γονιών του; Να τα παρατήσει όλα και να σηκωθεί να φύγει; Ήθελε τουλάχιστον λίγες μέρες διακοπές; Ναι, ήθελε. Γιατί δε το ‘κανε λοιπόν;
Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011
Μπουρλώτο
Ήταν αρχές Ιουνίου, σε μια απομονωμένη καλύβα, κοντά σε μια λίμνη στη Βόρεια Ντακότα. Στον υπόλοιπο κόσμο ήταν 2011, αλλά στη καλύβα το έτος ήταν 2006. Μέσα ήταν ο Ροκαμπίλης και ο Μέζκαλιν, παίζοντας ακόμα μια παρτίδα μπουρλώτο.
- Έχεις τίποτα;
ρώτησε ανέκφραστος ο Μέζκαλιν.
- Έχω ένα καρέ. Εσύ;
- Τίποτα. Μιας και θα με πας αίμα, δε μου εξηγείς πώς διάολο βρεθήκαμε εδώ;
- Τί εννοείς; Δε σ’ αρέσει; Είναι ωραία εδώ. Έχει και ηρεμία...
- Καλά μαλάκα, κοσμάρα είσαι; Συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο μυαλό σου;
- Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι όλα όσα μου έχουν συμβεί είναι στο μυαλό μου...
- Α, καλά... Εσύ έχεις χαζέψει τελείως.
- Δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται η ένσταση σου.
- Εγώ τι φταίω και με τραβολόγησες εδώ πέρα;!
- Δε φταις. Θύμα των περιστάσεων είσαι... Ούτε ο πρώτος που βρέθηκε σε αυτή τη θέση είσαι, ούτε ο τελευταίος. Απόλαυσέ το όσο μπορείς.
- Τι να απολαύσω ρε; Αφού δεν είναι πραγματικό αυτό!
- Αυτό το λες γιατί είσαι δέσμιος μιας πραγματικότητας που έχουν ορίσει άλλοι για σένα κι αδυνατείς να ξεπεράσεις. Τι είναι πραγματικό και τι υφίσταται στη φαντασιά κάποιου; Πώς ορίζεται; Και σε τελική ανάλυση, αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος ζει μια κατάσταση, όσο φανταστική κι αν θεωρείται από τους υπόλοιπους, τι σημαίνει; Ότι δεν την ζει ή ότι δεν τον επηρέαζει; Άλλοι βλέπουν όνειρα και ξυπνάνε με άσπρο μαλλί... Είναι πράγματι μια υπερβολή, αλλά σε τί βαθμό θεωρείς ότι ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο και ζεις είναι δικό σου προϊόν και όχι κάτι που σου επιβάλλει κάποιος άλλος;
- Δε μας έφτανε ο Λούμπα, βρήκαμε κι άλλον τώρα...
- Η πλειοψηφία του κόσμου, φοβάται τις καινούργιες ιδέες. Πάνω απ’ όλα φοβάται την κοινωνική απομόνωση. Έτσι, διατηρεί μία προσεκτική θέση στα όρια του «νορμάλ», όπως αυτό ορίζεται από τον περίγυρό του, γιατί όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει σε όσους αιρετικούς δεν συμβιβάζονται...
- Τί συμβαίνει;
- Πρόκειται για την εγκατάληψη μιας προσωπικής συνέπειας με σκοπό την κοινωνική αποδοχή. Αποδοχή από την οικογένεια, τους εργοδότες, τους φίλους, τις κοινωνικές γνωριμίες. Άρνηση των προσωπικών αρχών με σκοπό την κοινωνική ενσωμάτωση.
- Λοιπόν δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα για τι ακριβώς πράγμα μιλάς. Και νομίζω πώς ούτε κι εσύ. Πάω να κάνω μια βουτιά και μέχρι να γυρίσω κανόνισε να έχουμε φύγει από δω...
Και με αυτά τα λόγια ο Μέζκαλιν σηκώθηκε και βγήκε έξω, ενώ ο Ροκαμπίλης απογοητευμένος αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του τον αγώνα αποδόμησης της σοβαροφάνειας. Γύρισε λοιπόν από την άλλη και επινόησε τον Δώρο Πολύβορο (τον φανταστικό φίλο του Χοίρωνα) για να αποτελειώσουν την παρτίδα.
Το νερό της λίμνης δε φάνταζε ιδιαιτέρως ψυχρό στο σώμα του Μέζκαλιν, τα λόγια όμως του Ροκαμπίλη του φαίνονταν αρκετά ψυχρά στο μυαλό του. Ενώ επιχείρησε το πρώτο μακροβούτι της μέρας, του ήρθε ένα φλασάκι αυτοσυνείδησης. Ίσως έφταιγε κι εκείνο το πτώμα αλιγάτορα που συνάντησε μπροστά στα μούτρα του καθώς έβγαινε στην επιφάνεια για να πάρει ανάσα…
- Τι διάολο;! Πολύ βαριά τα παίρνω τα πράγματα τώρα τελευταία! Άσε που πλέον κρατάω την ανάσα μου μέσα στο νερό πολύ λιγότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Φυσική κατάσταση μηδέν! Λες να πάω πάλι μέσα να στρίψω κανα μπάφο με το Ροκαμπίλη μπας και χαλαρώσω λιγάκι από τα άγχη μου; Κι αυτό το τσίπουρο της Χοιρώνειας πάλι τελειώνει, γαμώτο! Και το ‘λεγα εγώ να μη δώσω στο Λούμπα το ένατο από τα έντεκα μπουκάλια που είχα! Έτσι που ‘ρθαν τα πράγματα τώρα, θα αναγκαστώ να ζητήσω πάλι από τους βρωμοχίππηδες τους ινδιάνους να μου δώσουν! Τι ρεζιλίκι!
Αυτά σκέφτηκε και βρήκε από τη λίμνη πιο πριζωμένος από τη στιγμή που μπήκε. Κατευθύνθηκε προς την καλύβα…
- Βάλε την πραγματικότητά σου στον κώλο σου!!!
φώναξε στο Ροκαμπίλη. Αλλά αυτός στάθηκε ατάραχος. Τον ήξερε καλά και δεν του αποκρίθηκε. Εξάλλου, είχε ήδη προβλέψει τη μπερδεμένη φάση του Μέζκαλιν και είχε ήδη αρχίσει να χτίζει ένα τρίφυλλο για να τον καλοπιάσει. Το μόνο που του είπε ήταν,
- Σε παρακαλώ, σκουπίσου γιατί στάζεις νερό στο πάτωμα και δε μπορώ να σφουγγαρίζω σα μαλάκας. Καταπιέζομαι!
- Δε μας έφτανε ο Λούμπα, βρήκαμε κι άλλον τώρα...
είπε για δεύτερη φορά μέσα σε μια μέρα ο Μεζ και στρογγυλοκάθισε για να απολαύσει το ναρκούργημα του Ροκαμπίλη. Ο Ροκαμπίλης ήταν ευδιάθετος γιατί είχε καταφέρει να νικήσει το Δώρο Πολύβορο. Ήταν αναμενόμενο. Δύσκολα κανείς νικάει το Ροκαμπίλη στο μπουρλώτο. Η αλήθεια είναι πως αυτό αποτελούσε μια ακόμη αιτία σύγχυσης στο Μεζ. Τη σύγχυσή του όμως διόγκωνε και το σαρδόνιο, περιπαιχτικό χαμόγελο που είχε διαγραφεί εδώ και μερικά δευτερόλεπτα στο πρόσωπο του Ροκαμπίλη…
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
Η Εξαφάνιση του Χοίρωνα
Με αφορμή την πρόσφατη ανάρτηση Ριβέντζ, η μακρά απουσία του Χοίρωνα από το Tractatus, οδήγησε πολλούς αναγνώστες του μπλογκ, να αναρωτιούνται που βρισκόταν τόσο καιρό και γιατί οι εμφανίσεις του έχουν γίνει πλέον τόσο σποραδικές. Ακόμα και οι στενοί του φίλοι έχουν να τον δουν από τις αρχές του καλοκαιριού, ενώ έχει να φανεί στον καθιερωμένο σαββατιάτικο διαγωνισμό ορθογραφίας πάνω από τρείς μήνες.
Όλα όμως μαθαίνονται και τίποτα δε μένει κρυφό. Πρόσφατες πληροφορίες ξεσκεπάζουν το πέπλο μυστηρίου της «εξαφάνισης» της πολυτάλαντης περσόνας!