Θα Έχουμε Για Πάντα Τις Βρυξέλλες

Ο George στάθηκε μπροστά στο γραφείο της Άνχελας. Ήξερε ότι έπρεπε να πείσει την καγκελάριο ότι οι Έλληνες ήταν μετανιωμένοι.

-         Πες μου λοιπόν George, το έχετε μετανιώσει;

Ο George δίστασε να απαντήσει με την πρώτη. Αρχικά είχε παρεξηγηθεί από την λάθος προφορά του ονόματος του, αλλά δεν μπορούσε να κάνει πολλά πάνω σε αυτό το θέμα. Τα παιδιά στο σχολείο είχαν αρχίσει τα αστεία με το όνομα του πολλά χρόνια πριν.

«Γιωργάκη κοίτα το παστέλι. Γιωργάκη πήγαινε να ελευθερώσεις τους πιγκουίνους.»

Ξαφνικά φούσκωσε από αυτοπεποίθηση.

-         Έχω δικαίωμα για ένα ευρω-ομόλογο!

Αναφώνησε σε μια ξαφνική αναλαμπή.

-         Μην ξεχνας που βρίσκεσαι George. Eδώ είναι Καζαμπλάνκα!

του απάντησε η Άνχελα χωρίς να τον κοιτάξει και ξαφνικά οι ρόλοι, η τοποθεσία, το σκηνικό και ο λόγος της συνάντησης είχαν μπερδευτεί τόσο πολύ που ακόμα και ο πιο ψύχραιμος αναλυτής της κρίσης δεν μπορούσε να βγάλει πια κανένα νόημα.

-   Νομίζω ότι δεν ξεκινήσαμε καλά. Έλα κάτσε πιες ένα μπράντι μαζί μου. Δεν αναρωτιέσαι μερικές φορές αν αξίζει όλο αυτό;

-   Με αυτή τη λογική θα μπορούσες να αναρωτηθείς γιατί ο άνθρωπος αναπνέει. Αν σταματήσουμε να αναπνέουμε, θα πεθάνουμε. Αν σταματήσω να μάχομαι για τους Έλληνες θα πεθάνω.

-      Σιγά τα αίματα... Άφησε τους να κάνουν ό,τι θέλουν. Μεγάλα παιδιά είναι.

-       Ξέρετε πως ακούγεστε Άνχελα; Σαν ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του για κάτι που βαθιά μέσα στην καρδιά του δεν το πιστεύει.

-      Ξέρεις κάτι George; Δεν θα τους τιμωρήσουμε πολύ. Αλλά θα έχουμε για πάντα τις Βρυξέλλες. Να τους το μεταφέρεις αυτό.

Και με αυτά τα λόγια ο George αποχώρησε από το γραφείο και πήρε το δρόμο του γυρισμού στην Αθήνα. Εμφανώς προβληματισμένος αλλά χωρίς περιθώρια. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μαζί με αυτήν και τις αποφάσεις του. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να την βγάλει καθαρή.

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...