Εκλογικοί μύθοι

Μύθος 1: Η αυτοδυναμία εξαρτάται από τα πόσα κόμματα θα μπουν στη βουλή.

Και 30 κόμματα να μπουν στη βουλή, αν ένα κόμμα συγκεντρώσει το 40,4% των έγκυρων ψηφοδελτίων, τότε εξασφαλίζει 151 έδρες. Μάλιστα, το 40,4% μπορεί να είναι ακόμα χαμηλότερο αν ορισμένα κόμματα δε συγκεντρώσουν το 3% ώστε να εκλέξουν βουλευτές. Οι «χαμένες» αυτές ψήφοι ουσιαστικά κατανέμονται στα κόμματα που εκλέγουν βουλευτές. Η εκτίμηση για το ποσοστό αυτό, βάσει των ιστορικών αποτελεσμάτων των προηγούμενων εκλογών, είναι περίπου 5%. Έτσι, η αυτοδυναμία εξασφαλίζεται με ακόμα μικρότερο ποσοστό: 40,4 × 95% = 38,38. Το 38,38% δηλαδή είναι μάλλον το κατώφλι της αυτοδυναμίας.

Μύθος 2: Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί μόνο αν συμμετάσχει το πρώτο κόμμα.

Αν το πρώτο κόμμα δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, τότε τα υπόλοιπα κόμματα σε διάφορους σχηματισμούς θα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Μπορεί να φαίνεται απίθανο αυτό το σενάριο, εντούτοις υφίσταται. Για παράδειγμα, αν το πρώτο κόμμα πάρει 30%, θα εκλέξει 125 βουλευτές. Τα υπόλοιπα κόμματα μαζί θα έχουν 175 βουλευτές και μπορεί να δημιουργηθούν διάφοροι συνδυασμοί που να εξασφαλίζουν την απαιτούμενη πλειοψηφία των 151 εδρών. Απλά, αν το πρώτο κόμμα καταφέρει να εξασφαλίσει το 35% (που σημαίνει τουλάχιστον 135 έδρες), θα είναι πολύ δύσκολο να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του.

Μύθος 3: Η αποχή και τα άκυρα/λευκά ευνοούν (ή όχι) το δικομματισμό.

Στην κατανομή των εδρών συμμετέχουν μόνο τα έγκυρα ψηφοδέλτια. Κατά συνέπεια, τόσο η αποχή όσο και τα άκυρα/λευκά δεν έχουν απολύτως καμία σημασία για όλα τα κόμματα τα οποία εκλέγουν βουλευτές.

Μύθος 4: Ψηφίζοντας περιθωριακά κόμματα εκδηλώνω τη δυσαρέσκειά μου προς τα κόμματα εξουσίας.

Τα ποσοστά που θα συγκεντρώσουν τα κόμματα που δεν εξασφαλίζουν το 3% για να εκλέξουν βουλευτές κατανέμονται στα υπόλοιπα κόμματα. Έτσι, ουσιαστικά διευκολύνουν τόσο την αυτοδυναμία όσο και την ενίσχυση των κομμάτων. Αν, για παράδειγμα, υποθέσουμε πως στις προσεχείς εκλογές θα υπάρξουν 5 κόμματα τα οποία θα πάρουν από 2% περίπου (δηλαδή συνολικά 10%), τότε η αυτοδυναμία εξασφαλίζεται με 40,4 × 90% = 36,36, δηλαδή 36,36%.

[Τα παραπάνω τα δημοσίευσε με τον ίδιο τίτλο ο Αντρέας Δρυμιώτης στο φύλλο της Καθημερινής της 1ης Απριλίου. Δεν ξέρω βέβαια τι καπνό φουμάρει ο τύπος. Μπορεί να είναι αξιόπιστος, μπορεί να σπέρνει και παραπληροφόρηση για δικούς του λόγους. Στην κρίση του καθένα...]

Το κόλπο του Χοίρων

Για όσους αναρωτιούνται τι δουλειά είχε ο Χοίρων στην ξενιτιά...
Τι να πρωτοσχολιάσουμε;
Τις υγειονομικές παραβάσεις; Τα ελαστικά ωράρια των εργαζόμενων; Το ορθογραφικό ξεπούλημα;
Να ποιος είναι ο Χοίρωνας!!
Φήμες λένε πως μποϊκοτάρει τα πουλερικά και πουλάει μόνο Χοιρινό...

Η Μπάρτσα στη Βίλλα Μέσκαλιν

Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή, που ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλαβαίνεις... Είναι στις στιγμές αυτές που εκνευρίζεται κανείς με τα πιο ασήμαντα πράγματα. Ένα από αυτά ήταν και η νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Μίλαν.

Η Μπαρτσελόνα μου θυμίζει κάτι εκνευριστικούς τύπους, που κάνουν τους έξυπνους εκ του ασφαλούς. Tους τύπους που σε κάνουν να θέλεις να τους σκάσεις ένα φούσκο, τέτοιο που να τους αφήσεις την παλάμη τατουάζ στο μάγουλο και να φωνάξεις: "Αει τράβα χάσου από δω χάμω ρε, με δύο γκολ από πέναλτυ κι ένα οφσάιντ ξέρω κι εγώ!"

Όταν ο Βαν Μπάστεν έπαιζε με σπασμένο αστράγαλο - κατά πολλούς και χωρίς αστράγαλο, όταν ο Γκούλιτ έβαζε τρία γκολ από κόρνερ - δύο από δεξία και δύο από άριστερα, όταν ο Σαβίσεβιτς έβαζε γκόλ - όχι το '94 αλλά το '99 που είχε κόψει τη μπάλα και μέτραγε περισσότερο, ήξεραν αυτά τα αδερφίστικα; Όχι βέβαια! Τότε το ποδόσφαιρο ήταν αντρικό άθλημα! Τότε έπαιζαν απλώς μπάλα.

Και καμιά φορά δεν είχανε ούτε καν μπάλα. Αλλά και πάλι παίζανε. Εκαναν ότι σουτάρουνε, έκανε ο τερματοφύλακας ότι έπεφτε και άμα το σουτ ήταν ψηλό και η μπάλα θα πήγαινε έξω, έβγαινε ένας από το γήπεδο να τη μαζέψει. Και ποτέ δεν τσακωνόντουσαν για το σκορ. Ξέρανε πότε η μπάλα μπήκε γκολ και πότε βγήκε άουτ. Γιατί τότε στις ομάδες παίζανε άντρες και όχι φλούφληδες σαν τον Μέσι.

Μετά την ισοπαλία στο Μιλάνο, που τα γερόντια της Μίλαν έφυγαν από το γήπεδο κατάκοποι αλλά όρθιοι, περίμενα μια ωραία ποδοσφαρική ιστορία. Μια ιστορία σαν την ανατροπή που έκανε η Λίβερπουλ στον τελικό πριν μερικά χρόνια. Αντ' αυτού είδα αυτή τη σούπα, και τη Μπάρτσα να παίζει με διαιτησία με την οποία θα κέρδιζε και ο Βύζας Μεγάρων και όλους να συζητάνε πώς "πάτησε" και "έπνιξε" τον αντίπαλο.

Αει σιχτιρ! ΣΙΧΑΘΗΚΑ!