ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΓΕΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟ

Κοντοσταθηκα μπροστα απο το παγκακι ,λαχανιασμενος απο το πρωινο περιπατο,και καθησα να ξεκουραστω για πεντε λεπτα.Tελικα ειμαι  εδω πανω απο δυο ωρες ,ακινητος και παρακολουθω τους ανθρωπους να φευγουν ,και να ερχονται αλλοι ανθρωποι στη θεση τους.Διαρκως κινουνται,οσο πιο νεοι ειναι ,τοσο πιο γρηγορα κινουνται.

Εμενα μονο τα ματια μου κινουνται .Καποτε ομως ημουν και εγω ενας απο αυτους.Ημουν ο πενηνταρης κυριος που περασε καπως βιαστικα ,κρατωντας απο το χερι το μικρο του γιο,ημουν ο φοιτητης με το ποδηλατο,τα ακουστικα στα αυτια και το σακκο στη πλατη,ημουν ο μικρος που ετρεχε κλαιγοντας στη μανα του,με τα σκονισμενα και ματωμενα γονατα.Τα ιδια γονατα που δε με βαστανε πια.Περπαταω πεντε λεπτα και πρεπει να ξεκουραζομαι για αυτα τα πεντε λεπτα περπατημα, δυο μιση ωρες.

Μιση ωρα για καθε λεπτο που σερνομαι δηλαδη.Πλεον οταν περπαταω ,νιωθω πως εγω βοηθαω,με τη θεληση μου,  τα ποδια μου να μετακινηθουν και οχι αυτα εμενα.

Το σωμα μου εχει γινει αργο,αλλα πιο αργο απο ολα εχει γινει η σκεψη μου.Αυτα που εχω σκεφτει μεχρι στιγμης ειναι οσα εχω σκεφτει αυτες τις δυομιση ωρες στο παγκακι.

Δε τα λες και πολλα.Η ροη της σκεψης μου δεν ειναι συνεχης ομως.Διακοπτεται συχνα απο τις εικονες που περνουν απο μπροστα μου,ετσι ξεχναω τι σκεφτομουνα και πρεπει να προσπαθησω πολυ για να θυμηθω τι ηταν αυτο που απασχολουσε το μυαλο μου,αν αυτο υπαρχει ακομα.

..Τοτε ηταν που προσεξα αυτο το μικρο χοντροκακωμενο μπομπιρα,με τα ροδοκοκκινα μαγουλα.Με κοιτουσε τοσο επιμονα που νομιζω πως ζαλιστηκα και εχασα τις αισθησεις μου για λιγο.Μολις ξανανοιξα τα ματια μου,ειχε βρεθει δυο με τρια βηματα πιο κοντα μου,αλλα παλι στεκοταν ακινητος.

Το βλεμα του ειχε πια εισχωρησει μεσα στο κεφαλι μου ,απο τις κογχες των ματιων μου και μαλλον εψαχνε να βρει το δρομο για το μυαλο μου,κοβωντας με μανια τα εγκεφαλικα νευρα που ξεπετιωνταν στο δρομο του με τη κοφτερη του μανσετα .

Επιστρατευοντας τις τελευταιες μου δυναμεις καταφερα να αντικρουσω τις δυναμικες του επιθεσεις και καταλαβα τι ηταν αυτο που προσπαθουσε να κανει.Θυμηθηκα πως οταν ημουν μικρο παιδι  στο παρκο ,ειχα και εγω ενα παιχνιδι οχι και τοσο φυσιολογικο για την ηλικια μου.Οταν εβλεπα εναν απο αυτους τους καταπονημενους γερους να στεκονται στο παγκακι,σε μονιμη σταση αναμονης, σταματουσα το παιχνιδι μου και στεκομουν μπροστα τους .Επαιρνα το πιο ειρωνικο υφος ,που η ηλικιακη εμπειρια μου επετρεπε,και τους κοιτουσα βαθυα μεσα στα ματια ,περιμενωντας να συναντηθουν οι ματιες μας.Σκοπο ειχα να μπω τοσο βαθυα μες στο μυαλο τους,που να μπορω να διαβασω τις σκεψεις τους.Ηθελα να μεγαλωσω γρηγορα ,και ηξερα πως η γνωση που ειχαν αυτοι οι κωλογεροι μεσα τους θα με βοηθουσε  σε αυτο.Το ιδιο εκανε και αυτος ο αλητακος τωρα με εμενα.Ηθελε να ρουφηξει μεσα απο το μυαλο μου ολες τις εμπειριες μου,ολη τη γνωση,και να φυγει τρεχωντας .

Στην αρχη και εγω –οταν ξεκινησα αυτο το προσωπικο μου  παιδικο παιχνιδι -ηθελα μονο αυτο.Αργοτερα ομως δε μου εφτανε να κλεψω μονο τις γνωσεις τους.Ηθελα να μπω τοσο πολυ στις σκεψεις τους,που να μπορω να τις ελεγχω.Τοτε θα τους εκανα οτι ηθελα.Θα τους μεταμορφωνα σε παιδια,θα τους εβαζα να κυλιουνται κατω στο χωμα,να τρωνε λασπη,να φωναζουν «μαμα,θελω τσισα μουου»,να ανεβαινουν πανω σε ποδηλατα με βοηθητικες,και αλλα τετοια.Ηθελα να τους δω να χαιρονται και να……Οσο ομως δε τα καταφερνα, οσο αυτοι αντιστεκοντουσαν σθεναρα,δε με αφηναν να μπω στις σκεψεις τους και να τους καθοδηγησω, αρχισα να τους μισω.Στην αρχη με το παιδικο μισος,το αθωο, μεχρι που τους μισησα ολοκληρωτικα.Ηθελα πια το κακο τους.Το παιχνιδι μου ειχε πια μετατραπει σε μια προσπαθεια εξοντωσης ολων των γερων που ειχαν κατακλυσει το παιδοτοπο μου.ο παιδοτοπος ειχε μετατραπει σε βασιλειο μου,εγω ημουν ο μαυρος ιπποτης και αυτοι οι δρακοι που επρεπε να τους κοψω τα κεφαλια .

Σκεφτηκα πως μολις καταφερνα να κυριευσω το μυαλο τους ,θα τους αναγκαζα να παραιτηθουν,να αποδεχτουν την ηττα τους.Και ο μονος τροπος για να γινει αυτο θα ηταν να τους φυτεψω την ιδεα πως δεν αξιζει να ζουν,να τους ωθησω να πεθανουν απο μονοι τους.Ειχα σκεφτει χιλιους δυο τροπους για αυτο.θα τους αναγκαζα να σηκωθουν απο το παγκακι και να διασχισουν το μεγαλο δρομο με κλειστα ματια ,να πεσουν μεσα στο ποταμι που χωριζε το παρκο στα δυο,να υψωθουν στον αερα σαν τα πουλια και μολις φτασουν στα τρια μετρα  να πεσουν με παταγο κατω ,σαν εκεινα τα ροζ νεογεννητα σπουργιτια που εβρισκα στους θαμνους..Αλλους θα τους αναγκαζα να βαζουν φωτια στα ρουχα τους και να καιγονται σαν το ομοιωμα του Ιουδα το πασχα στο χωριο.Αλλοι θα τρωγανε οσα χαλικια χωρουσε το στομαχι τους μεχρι να σκασουν,αλλους θα τους αναγκαζα  να χεζονται πανω τους και μετα να τρωνε τα περιττωματα τους με λαχταρα.

Μια μερα μαλλον τα καταφερα με ενα απο αυτους τους γερους.Ηταν ενας γερος που οση ωρα στεκομουν μπροστα μου δεν ειχε κουνηθει διολου.Σε μια στιγμη ,τον ειδα να γερνει προς τα εμπρος και να πεφτει με το ατριχο κεφαλι του στο χωμα.Στο μεσημεριανο τραπεζι η μανα μου ανεφερε πως ο κυριος Βαγγελης πεθανε απο καρδιακη προσβολη μα εγω ηξερα πως ο μαυρος ιπποτης,εγω δηλαδη ,τον ειχα κατατροπωσει.

Μα ενας οξυς πονος στο κεφαλι με εκανε να σταματησω αποτομα το ταξιδι στο παρελθον μου.Κοιταξα προς το μερος του μικρου.Ειχε πλησιασει αλλα δυο μετρα περιπου και συνεχιζε να με κοιταει καταματα.Μαλλον ειχε φτασει πλεον πολυ κοντα στο μυαλο μου.Το χαμογελο που ειχε αρχισει να διαγραφεται στο προσωπο του,ηταν σημαδι μιας διαφαινομενης επιτυχιας.Ειχε σηκωσει ηδη το σπαθι του και ηταν ετοιμος να αποκεφαλισει τον γερο δρακο ….και εμενα μαζι .ο πονος στο κεφαλι πολλαπλασιαστηκε μεμιας.Προσπαθουσα ματαια πλεον να αποφυγω το βλεμα του και δε μπορουσα.Εκανα να στρεψω τα ματια μου προς αλλη κατευθυνση μα τα ενιωσα κλειδωμενα.Ο χαρος με ειχε βρει και ειχε τη μορφη αυτου του μικρου μπομπιρα.

Καπου εκει βρηκα τη δυναμη που ειχα μεσα μου,πιαστηκα απο τη μαγκουρα που ειχα ακουμπισμενη αριστερα μου και ενω βρισκομουν σε σταση αθλητη σε αφετηρια ,του φωναξα.

«Θα σε γαμησω ρε μαλακισμενο!!».

Ο μικρος αιφνιδιαστηκε απο την αντιδραση μου και για μια στιγμη τα ματια του ανοιγοκλεισαν απο τρομο.Κατι δεκατα του δευτερολεπτου ,που ηταν ομως αρκετα για να αντιστραφουν οι ρολοι.Μεμιας ο πονοκεφαλος που μου δημιουργουσε η επιμονη ματια του χαθηκε,και αρπαξα την ευκαιρια.Αυτο το παιχνιδι αλλωστε ηταν δικο μου και το ηξερα απο μικρος.Τον κοιταξα τοσο βαθυα μεσα στα ματια,που μπηκα με τη μια στο μυαλο του.Ενιωσα πως επεσα πανω σε μια βαρυα μεταλλικη πορτα ,με τοση δυναμη ομως που αυτη υποχωρησε.Βρεθηκα πεσμενος στο αδειο προαυλιο ενος σχολειου.Στηριχτηκα στη μαγκουρα μου να σηκωθω και μπρος μου ειδα το πιτσιρικα που ετρεχε οσο πιο γρηγορα μπορουσε με πλατη προς τα εμενα και προς την αντιθετη κατευθυνση.Τωρα τον κυνηγουσα εγω.Ηξερε πως αν τον προλαβαινα θα τον ειχα του χεριου μου.Οσο το κυνηγητο συνεχιζοταν εγω γινομουνα πιο γρηγορος,σαν να ξανανιωνα απο την αντισταση του αερα που με χτυπουσε στο προσωπο.Ο μικρος γινοτανε πιο αργος,τα ποδια του ετρεμαν απο το φοβο.Ειχαμε ηδη μπει μεσα στο κτιριο του σχολειου,τον κυνηγουσα τωρα στο διαδρομο με τις αιθουσες δεξια και αριστερα μας να χανονται σαν δεντρα.Ειχα ξανανιωσει τοσο που ενιωθα πως ετρεχα  οπως τοτε που ημουν δεκα χρονων ,ενω ο πιτσιρικας μπροστα μου βαριανασαινε και τα ποδια του σερνοτανε στο πατωμα.Φαινοτανε σαν γερος ,τα μαλλια του ειχαν αραιωσει λες και τα επαιρνε ο αερας ,οι τριχες του πεφτανε στα μουτρα μου.Τον ειχα φτασει στο ενα μετρο ,οταν σκονταψε.Τον πλησιασα και

Ολα ειχαν τελειωσει για μενα μεχρι που …..Μια τεραστια σκια που προερχοταν απο τον ουρανο σκεπασε τον εντρομο μικρο .κοιταξα ψηλα και ειδα  Ενας τεραστιος γκριζοπρασινος δρακος πεταξε πανω απο το κεφαλι του,τον αρπαξε με τα τεραστια γαμψα του νυχια και τον πεταξε τριαντα μετρα μακρια.Τον ειδα να σκαει στη μεση του δρομου σαν μικρο νεογνο σπουργιτι.Μια νταλικα περασε πανω απο το αψυχο του σωμα και τον ελιωσε για τα καλα.

Περιμενα δυο με τρια λεπτα,να δω τις αντιδρασεις του κοσμου.Κανεις τους δεν ειχε αντιληφθει τιποτα.Τοτε σηκωθηκα ,με τη βοηθεια της μαγκουρας,απο το παγκακι.

Ετσι περναω πλεον τις ωρες μου στο παιδοτοπο που επαιζα μικρος.Βρισκω μικρα παιδια που βιαζονται να μεγαλωσουν και τα «σκοτωνω»με το δρακο που εχω μεσα μου.Οταν ημουν μικρος ηθελα να τον σκοτωσω αυτο το δρακο για να μεγαλωσω.Δε τα καταφερα.Τωρα που μεγαλωσα ,τον δρακο τον χρειαζομαι για να με βοηθησει να μη πεθανω πριν την ωρα μου.