ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ YΠΟΥΡΓΟ κ. ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Αγαπητέ κ. υπουργέ ή κ. Χρήστο Παπουτσή

Κατ’ αρχάς θέλω να γνωρίζετε ποιος σας απευθύνεται, στην περίπτωση που διαβάσετε ή σας διαβάσουν αυτό το κείμενο.

Είμαι λίγο μεγαλύτερός σας, εν τούτοις ανήκω κι εγώ στην λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Αλλωστε ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο τότε, έως τη στιγμή της κατάληψής του από τα τάνκς. Καταδικάστηκα σε πενταετή φυλάκιση για αντιδικτατορική δράση, με όλα τα συνεπαγόμενα προ και μετά την καταδίκη μου. Ανήκα και ανήκω σε αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε αριστερά, από πολλών ετών εκτός οποιουδήποτε κομματικού μηχανισμού. Είμαι λοιπόν ένας από τους πολλούς ανώνυμους αντιστασιακούς που δεν αναζήτησαν διέξοδο και ανταμοιβή στην πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης. Είμαι απόφοιτος Παν/μίου, με διδακτορικό και μεταπτυχιακές σπουδές και εξειδικεύσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Γιά σειρά ετών διετέλεσα αντιπρόεδρος Ευρωπαικής Επιστημονικής Συνομοσπονδίας στον κλάδο μου.

Ελπίζω τώρα που «γνωριστήκαμε» έχω το δικαίωμα να σας απευθύνω το λόγο ως πολίτης και πατέρας. Ξέρετε, πολίτης, όπως αυτοί που βλέπετε από τα παράθυρά σας να δρουν και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τη χώρα, οι οποίοι ενδεχομένως μπορεί και να διαφωνούν με τις τρέχουσες πολιτικές, κυβερνητικές ή μη. Η έκφραση της διαφωνίας, όπως και η ανάπτυξη προβληματισμού, θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι είναι αυτό που τους μετατρέπει από μέλη μιας σιωπηρής πλειοψηφίας σε ενεργούς πολίτες, αξία τιμούμενη ιδιαίτερα στους αρχαίους Αθηναίους. Την ευρύτερη κοινωνικοπολιτική κριτική ας την κάνουν άλλοι. Εγώ θα προσπαθήσω να σας εισάγω στην καθημερινότητα σχέσεων κράτους-πολίτη στον τομέα σας, σχέση που πάνω της χτίζεται γενικότερα οποιαδήποτε πολιτική, καθώς εκεί μετριέται η αξιοπιστία λόγων και έργων μιας κυβέρνησης.

Δεν θα σας έγραφα αυτή την επιστολή, αν δε μεσολαβούσαν δύο γεγονότα: Το πρώτο είναι η σύλληψη του γυιού μου κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας στη πλατεία Συντάγματος το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Το δεύτερο είναι οι επίσημες δηλώσεις σας για τη στάση της αστυνομίας σε αυτές.

Το σοκ δεν ήρθε από τη σύλληψη. Ο καθένας γνωρίζει ότι σε παρόμοιες καταστάσεις, κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, δικαίως ή αδίκως. Το σοκ ήρθε από τον τρόπο της σύλληψης και την κατασκευή του κατηγορητήριου.

Η σύλληψη έγινε σε χώρο μακράν των επεισοδίων, την ώρα που αραιοί διαδηλωτές, ποικίλων ηλικιών, στέκονταν και κατά διαστήματα εκφωνούσαν συνθήματα. Ο γυιός μου βρέθηκε μόνος στη μέση του δρόμου, συνελλήφθει χωρίς αντίσταση-πως θα μπορούσε άλλωστε-από τέσσερεις (4) άνδρες της ομάδας Δέλτα. Τη στιγμή λοιπόν που στην άλλη πλευρά της πλατείας γινόταν «μάχη», κάποιοι απεφάσισαν ότι οι συλλήψεις θα γίνουν ακριβώς στην αντίθετη πλευρά.

Σε συνέχεια βρέθηκα αντιμέτωπος με μία εξόφθαλμα αντιδημοκρατική διαδικασία, όπου αρχικά δεν επέτρεπαν επικοινωνία με δικηγόρους,μερικοί νεαροί ήταν υπερβολικά κακοποιημένοι, οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους δεν γνώριζαν το περιεχόμενο του κατηγορητήριου, όπου υπήρχαν πανομοιότυπες καταθέσεις (εμφανώς κατασκευασμένες με προσθήκη μη πραγματικών συμβάντων και στοιχείων, να σχηματίσουν προφίλ κατηγοριών που θα παρέπεμπε σε κακούργημα) αποδίδονταν με τεράστια ευκολία, με αδιαφορία για τις συνέπειες.

Είχα την τύχη να έχει 3-4 μάρτυρες που δέχθηκαν να καταθέσουν για τις συνθήκες της σύλληψης-ξέρετε δεν είναι τόσο εύκολο σε συνθήκες τρομοκράτησης του ενεργού πολίτη ως ύποπτου τρομοκράτη-όπως και να ανευρεθεί εκ των υστέρων video ξένου πρακτορείου όπου καταρρίπτονται όλα όσα καταμαρτυρούν στο γυιό μου. Τα άλλα παιδιά όμως είχαν; Γιατί να μην πιστέψω λοιπόν ότι η μεταχείριση 5-7 νεαρών της οποίας ήμουν μάρτυς, δεν αποτελεί πάγια τακτική για όλους; Θα μου πείτε (τρόπος του λέγειν) η δικαιοσύνη θα κρίνει. Και ο ρόλος της αστυνομίας ποιος είναι; Επιπλέον η αστυνομία σας θα πληρώσει τους δικηγόρους, τις χαμένες εργατοώρες, την ψυχική οδύνη; Θα αποκατασταθεί και το «έλλειμμα δημοκρατικότητας» το οποίο είχατε παρατηρήσει ότι υπάρχει σε κάποια στρώματα της αστυνομίας για να το αγνοείτε λίγους μήνες μετά;

Ερχομαι στο δεύτερο σημείο, τις δηλώσεις σας: όταν σε Ελλαδικό και παγκόσμιο επίπεδο η κριτική για αλόγιστη και υπερβολική άσκηση βίας πλημύριζε τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης με εικόνες –σοκ από άλλες εποχές, για εσάς, εσείς δίνατε συγχαρητήρια!!Αναρωτιέμαι έχετε παιδιά κ. Παπουτσή; Δεν γνωρίζω και δεν θέλησα να πληροφορηθώ, όπως και γενικά για το πρόσωπό σας. Εκτός όμως από το θεσμικό σας ρόλο είστε και συγκεκριμένο πρόσωπο. Τι θα τους πείτε λοιπόν; Ότι αν διαφωνούν σε κάτι ,να περιμένουν σιωπηλά για 4 χρόνια και μετά να εκφραστούν με την ψήφο τους; Ιδιαίτερα όταν πάνω από τους μισούς Ελληνες δηλώνουν ότι δε τους εκφράζουν ή δεν εμπιστεύονται κανένα κόμμα; Ότι αυτή είναι η στάση του υπεύθυνου νέου και πολίτη γενικότερα; Θα τους πείτε ότι έτσι αλλάζει ο κόσμος σιωπώντας και συμφωνώντας; Ότι επιβραβεύσατε την αστυνομία της οποίας προίσταστε διότι όλα όσα λέγονται είναι προιόν διεθνούς συνομωσίας; Θα εξακολουθήσετε να είστε τόσο αλαζονικός όσο ήσασταν στις δηλώσεις σας; Μετά το «εσείς είστε το κράτος» του Μητσοτάκη και τους «Πραίτορες» του Πολύδωρα, οι δικές σας δηλώσεις έρχονται να κοσμήσουν τις απόψεις περί της λειτουργίας και ρόλου της αστυνομίας σε μια Δημοκρατία.

Δεν είναι αυτές οι ιδέες για τις οποίες αντισταθήκαμε στη δικτατορία κ. Παπουτσή, ελπίζω να συμφωνείτε. Εγώ ως νέος διαδήλωνα για το 5% για την παιδία και το 114, και τότε η αστυνομία μας κυνηγούσε, και τότε τα επιχειρήματα της εξουσίας ήταν «αν κάθεσαι σπίτι σου και κάνεις τη δουλειά σου κανείς δε σε πειράζει». Αυτό όμως είναι επιχείρημα που κατασκευάζει αδρανείς, άψυχους καθοδηγούμενους, όχι ενεργούς πολίτες. Καμιά αλλαγή δε θα είχε συμβεί έτσι, καμιά κοινωνία δεν αναπτύσσεται έτσι.

Οι νέοι που γνώρισα στο Σύνταγμα κ. Παπουτσή, αποτελούν ότι γνησιότερο. Μπορεί κανένας να αμφιβάλει, διαφωνεί, κριτικάρει τις ιδέες τους, αλλά όχι την καθαρότητα των προθέσεων, δεν είναι αυλοκόλακες, αρχομανείς ή μιζαδόροι, ούτε αιμοσταγείς κακούργοι. Είναι νέα παιδιά με πλούσια συναισθήματα, υψηλή αίσθηση κοινωνικής αλληλεγγύης και το όνειρο να ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο από αυτό που τους κληροδότησε η γενιά μας, η γενιά σας κ. Παπουτσή.

Στους αστυνομικούς τι θα πείτε κ. Παπουτσή; Γνωρίζετε βέβαια ότι από κτήσεως του Ελληνικού κράτους, Κράτος και πολίτες βρισκόντουσαν απέναντι, αντιμετωπιζόντουσαν με αμοιβαία δυσπιστία που έφτανε μέχρι την αντιπαλότητα ή και εχθρότητα ακόμα. Ο ρόλος της εκτελεστικής εξουσίας είναι πάντα δύσκολος, καθώς καλείται να εφαρμόσει στην πράξη όσα η εκάστοτε κυβέρνηση επιτάσσει.

Οι πολίτες παρακολουθούμε την όλο και συχνότερη συμπεριφορά τμημάτων της αστυνομίας σαν «κράτος εν κράτη». Η εξουσία είναι γνωστό ότι αποτελεί κακό σύμβουλο της Δημοκρατίας και στενό συνεργάτη του αυταρχισμού και της αλαζονίας. Η ανεξέλεγκτη εξουσία προκαλεί και προσκαλεί για διαφθορά και παραβιάσεις ορίων και ρόλων προιστάμενους και υφιστάμενους.

ΔΕ γνωρίζω πως και γιατί ένας νέος εντάσσεται στα σώματα καταστολής (ΜΑΤ. Δέλτα). Ας δεχθώ ότι αυτά είναι αναγκαία και στα Δημοκρατικά πολιτεύματα. Αν αυτούς τους ανθρώπους που η δουλειά τους είναι να δέχονται και να ασκούν βία, δεν τους υπενθυμίζεις το ρόλο τους, αν δε τους κάνεις να νοιώθουν κομμάτι της κοινωνίας των πολιτών, αν δε τους εκπαιδεύσεις εντατικά και τακτικά ώστε να αναπτύξουν επαγγελματισμό και αυτοσυγκράτηση στην άσκηση του-βίαιου- ρόλου τους, τότε η εκτροπή είναι εύκολη. Γιατί ποιόν τους στέλνεις να προστατεύσουν ενάντια σε ποιόν άραγε; Όμως τα σώματα αυτά δε μπορούν να μπουν στην ίδια μοίρα με τους παντός είδους προβληματικούς «μπαχαλάκηδες». Ακριβώς γιατί καλούνται να επιτελέσουν ένα ρόλο προστασίας της κοινωνίας που τους έφτιαξε ως σώμα, τους προσέλαβε και τους πληρώνει. Αν υπάρχει σύγχυση για το ποιος είναι ο αντίπαλος (και ποτέ βεβαίως εχθρός) και υποδεικνύεται ως τέτοιος ο διαδηλωτής, ο δημοσιογράφος, ο περαστικός ή αυτός που θα ζητήσει διευκρινήσεις για συμπεριφορές ακραίες, τότε εύκολα μετατρέπεται σε στόχο εκτόνωσης της συναισθηματικής του φόρτισης.

κ. Παπουτσή, η κοινωνική απαξίωση οδηγεί στο μίσος και το διαχωρισμό από το κοινωνικό περιβάλλον, σε ένα ενδοστρεφή, γκετοποιημένο χώρο, όπου ζει και επικοινωνεί κάποιος μόνον με τους «ομοίους» του. Ετσι η απόσταση μεγαλώνει και ο διχασμός αστυνομικού-πολίτη εγκαθίσταται. Αυτό ήδη έχει γίνει κ. Παπουτσή και αντί να το αντιμετωπίσετε, φοβάμαι ότι η στάση σας το τροφοδοτεί, σε σημείο που δε γνωρίζω πλέον αν το πρόβλημα το ελέγχετε ή σας ελέγχει. Αυτή η κατάσταση δίνει χώρο στην επικράτηση των πιο ακραίων και παθολογικών στοιχείων πάνω στους υπόλοιπους, οδηγώντας στην αναζήτηση της ατομικής δικαίωσης στην γοητεία της άσκησης βίας για τη βία, στη διαστροφή προσωπικοτήτων σε πολίτες με διπλή ζωή-πχ κανονικοί οικογενειάρχες που συχνά αποφεύγουν να δηλώσουν που υπηρετούν και εμπαθή όργανα απέναντι στον πολίτη-εχθρό.

Αυτό τον καιρό στο Σύνταγμα χάσατε μια μοναδική ευκαιρία έναρξης ομαλοποίησης της κατάστασης. Επι εβδομάδες ογκώδεις συγκεντρώσεις πολιτών διαδήλωναν ειρηνικά, διαφυλάττοντας τις τάξεις τους, προωθώντας (επιτέλους) ένα νέο μοντέλο σχέσεων με τους μηχανισμούς καταστολής. Προσπάθησαν να αποτρέψουν-και ως ένα σημείο το κατόρθωσαν-την παρείσφρηση των υπόπτων χουλιγκάνων της πολιτικής σκηνής. Εσείς επιλέξατε αντί την ενίσχυση του διαχωρισμού και της προστασίας των δοκιμασμένα φιλήσυχων αγανακτισμένων πολιτών της πλατείας, την προτροπή των σωμάτων καταστολής για άκρατη επιθετικότητα προς τους πάντες, την επιλεκτική σύλληψη των πλέον νομίμως διαμαρτυρομένων, την εξαπόλυση αιματηρής και χημικής βίας. Αναρωτιέμαι: αυτό ήταν προιόν εσφαλμένης εκτίμησης, αδυναμίας επιλογής χειρισμών ή σκόπιμη επιλογή; Φοβάμαι ότι κάθε υπόθεση οδηγεί σε χειρότερα συμπεράσματα από την άλλη.

Το μίσος που εκθρέψατε θα προσφέρει κάλυψη σε κάθε ταραχοποιό, όταν το δίλημμα που αντιμετωπίζει θα είναι «με ποιόν είμαι τη στιγμή της σύγκρουσης; Με αυτόν που καταστρέφει ή εκείνον που με κακοποιεί σε κάθε ευκαιρία». Η σχάση που προωθήσατε βαθαίνει το ρήγμα εξουσίας-εξουσιαζόμενου. Εκτρέφετε ένα κοινωνικό αδιέξοδο αναζητώντας προσωρινή διέξοδο στις δύσκολες αποφάσεις και επιλογές. Ομως παίζετε με τη φωτιά. Ο κίνδυνος της εκκόλαψης του αβγού του φιδιού ήδη διαφαίνεται. Βιντεοσκοπήθηκε. Εγινε ήδη αντικείμενο πολιτικής κριτικής.

Κ. Παπουτσή η ντροπή είναι συναίσθημα που στηρίζει και προφυλάσσει την συνοχή κοινωνιών. Ενώ η ενοχή αποτρέπει από την κακοποιό πράξη, η οποία μπορεί όμως να καλυφθεί από το νόμο, η ντροπή προωθεί το φιλότιμο, το ήθος, αποτρέπει από την αδικία και ατιμία. Αυτό είναι άλλωστε αυτό που διακρίνει το ηθικό (ντροπή) από το νόμιμο (ενοχή), πράγμα που είχε μπερδέψει συνάδελφό σας. Δεν είναι κακό να ντρέπεται κανείς, αντιθέτως αυτό θα έλεγα ότι είναι υγιές, αφού μπορεί να οδηγήσει στην αποκατάσταση σφαλμάτων. Σας παρακαλώ να ξανασκεφθείτε το πριν και μετά την υπουργοποίησή σας. Το πως ξεκινήσατε και που οδηγεί η σημερινή σας διαδρομή. Επιθυμούμε μια χώρα που τα παιδιά σας (αν έχετε) θα κάνουν παρέα με τα παιδιά μας χωρίς να χρειάζεται να κρύψουν κάτι. Μην επιτρέψετε επί των ημερών σας το υπουργείο σας να ονομάζεται-όπως ήδη ακούστηκε-«προστασίας του αλήτη». Εχετε λίγο χρόνο ακόμα, κάντε μια δημιουργική κίνηση, εντός ή εκτός. Μόνο μην επαναλάβετε τα ίδια.

Ο πατέρας ενός συλληφθέντα