Ποδοσφαιρικό Σκάνδαλο ή «μαζί τα παίξαμε»;

Μάλλον όχι.

Για να υπάρξει σκάνδαλο πρέπει να σκανδαλιστεί κάποιος. Να δει ή να ακούσει κάτι πρωτόγνωρο βρε αδερφέ; Δεν νομίζω οι περισσότεροι να εξεπλάγησαν με αυτά που διάβασαν. Μάλλον με το γεγονός ότι τα διάβασαν.

Θα επιχειρήσω εδώ μια συγκριτική ανάλυση της κατάστασης στα αθλητικά και της όλης οικονομικό- κοινωνικής κατάστασης. Βασικό μου εργαλείο η φράση “love/hate the game, not the player” ή κοινώς το ότι στην Ελλάδα κανείς δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο αλλά πολλοί αγαπούν την ομάδα τους και το κέρδος τους.

Είμαι παίκτης του στοιχήματος, όπως και τα 9/10 όσων ασχολούνται με τα αθλητικά και ενημερώνομαι για αυτό από εφημερίδες και σάιτ. Για να παίξω σε όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου, από την Πριμέρα Ντιβιζιόν και την Πρέμιερ Λιγκ μέχρι την 4^η κατηγορία Σκοτίας και την Β’ Νορβηγίας, διαβάζω φόρμα, βαθμολογία απουσίες και άλλα στατιστικά και νέα. Οι ίδιες πηγές που με ενημερώνουν για αυτά, για τα ελληνικά πρωταθλήματα έχουν ρεπορτάζ διαιτησίας και ενημερώνουν κατά πόσο ψάχτηκαν οι πρόεδροι κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Κοινώς θες να παίξεις Μπάρτσα; Ψάξε αν θα παίξει ο Μέσι και ο Βίγια. Θες να παίξεις Ολυμπιακό Βόλου; Ψάξε να βρεις αν θα παίξει ο Καλόπουλος.

Επίσης ευχαρίστως μαζεύω χαρτάκια Panini για μεγάλες διοργανώσεις. Στο ελληνικό πρωτάθλημα καλό θα ήταν η εταιρεία να έβγαζε άλμπουμ όχι με ομάδες και παίκτες αλλά με διαιτητές ανά σύνδεσμο και με παράγοντες ανά ομάδα.

Μην πει λοιπόν κάποιος ότι έπεσε από τα σύννεφα. Ποιος δεν έχει ακούσει κάτι του τύπου «ρε ας κερδίσουμε και μισό μηδέν και με πέναλτι από τη σέντρα». Όλοι το ξέρουν ότι έτσι λειτουργούν στο Ελλάντα τα πράγματα. Δεν είναι τι μπάλα ξέρεις αλλά ποιόν παράγοντα ξέρεις. Όπως και στα επαγγελματικά, όπως και παντού. Όχι ότι έξω είναι παναγίες. Αλλά έχει διαφορά. Έξω συμφέρει πιο πολύ να έχεις ένα αθλητικό προϊόν που να είναι σε κάποιο βαθμό και να φαίνεται καθαρό. Εδώ δεν συμφέρει. Συμφέρει όλους να παίρνουν το κομμάτι τους από τη διαφθορά. Όλα τα καράβια έχουν ποντίκια. Να αποφασίσεις όμως σαν κοινωνία ότι τα ποντίκια αναλαμβάνουν το καράβι και καλό θα ήταν οι ναύτες να πηδήξουν και στη θάλασσα, τότε το καράβι πάει για φούντο. Δεν εννοώ μόνο αυτό το καράβι:

Βέβαια το πλοίο της σαπίλας στην πορεία του περνάει μεγάλες δόξες πριν βαρέσει στην ξέρα. Δεκάδες τίτλοι. Κούπες να δουν τα μάτια σου. Και φιέστες όπου πανηγυρίζουμε το αποτέλεσμα, όχι το άθλημα. Το πιο τρανό παράδειγμα ότι έτσι λειτουργούμε ως έθνος έρχεται από τη λιγότερο σάπια στιγμή αυτού του αθλητικού οικοδομήματος, από το Euro: Πρώτος αγώνας Ελλάς-Πορτογαλία. Η Ελλάδα μέχρι τότε το μόνο που έχει καταφέρει σε διοργάνωση τέτοιου επιπέδου είναι μια ισοπαλία και έχει πετύχει μηδέν γκολ. Κερδίζει την Πορτογαλία 2-1. Πετυχαίνει κάτι που μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει: γκολ και νίκη. Ελάχιστοι πανηγυρίζουν, περισσότερο το θεωρούν γκέλα της αντιπάλου. Μια βδομάδα μετά, η Ελλάδα χάνει 2-0 στο ρελαντί από την αδιάφορη Ρωσία. Οι ρώσοι παρατάνε το ματς και μειώνουμε το σκορ. Το γκολ της παρηγοριάς και η ήττα μας φέρνουν στην επόμενη φάση. Χιλιάδες κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους και ξεκινάει το μετέπειτα εθνικό πανηγύρι. Όχι για το αθλητικό κατόρθωμα, αλλά για την πρόκριση. Όχι για αυτό που κάνουμε αλλά για αυτό που παίρνουμε.

Όπως λοιπόν σαρώνουμε τις κούπες και έχουμε να κοροϊδεύουμε στο σχολείο ή στο γραφείο ή στο καφενείο, έτσι και κάποιοι άλλοι σάρωναν άλλες κούπες. Αν ο Ολυμπιακός πήρε 10 σε 12 χρόνια, ο Πάγκαλος παίρνει κούπες ανά τετραετία εδώ και 30 χρόνια. Το Πασοκ και η ΝΔ βγαίνουν συνέχεια από το ’81 στο Τσάμπιονς Λιγκ της ΕΕ και παίρνουν χοντρά πακέτα, άσχετο αν ξεφτιλίζονται στους ομίλους. Αλλά εμάς δεν μας πολυνοιάζει γιατί το σηκώναμε εδώ κάθε εκλογές. Οπότε γι’ αυτό έχει το θράσος και γυρνάει και σου λέει «μαζί τα φάγαμε». Και αν δεν τα φάγαμε μαζί «μαζί τα παίξαμε» και ας έπαιρναν άλλοι τις σίγουρες αποδώσεις.

O Earl Warren, ένας Αμερικανός κυβερνήτης της Καλιφόρνια και Ανώτατος Δικαστής είχε πει: “The sports page records people's accomplishments; the front page usually records nothing, but man's failures.” Εμείς καταφέραμε να μην έχουμε ούτε αυτή τη χαρά της τελευταίας σελίδας.