O Λουμπουμπάμπουλα και οι Εκλογές

Έπινε τον καθιερωμένο του μεσημεριανό καφέ στην πλατεία, όταν είδε τον Ες-Ες να σκάει μύτη από την απέναντι γωνία. «Ωχ...» σκέφτηκε μεγαλόφωνα, αλλά το διακριτικό του σχόλιο δεν ήταν ικανό να ανακόψει την πορεία του επισκέπτη.

- Πού ’σαι ρε Λούμπα; Χρόνια και ζαμάνια! Είσαι ακριβώς ο άνθρωπος που έψαχνα να βρω σήμερα! Έχω να σου κάνω δύο ερωτήσεις.

-  Για ρίχτες...

-  Πρώτον: Tί θα ψηφίσεις στις εκλογές;

- Δε θα ψηφίσω. Η εκλογική διαδικασία είναι ένα σύστημα που απορρίπτω εξολοκλήρου. Δεν πιστεύω στην αντιπροσώπευση. Η αποχή μου συμβολίζει τη μη ψήφο, την αντίδραση προς το εκλόγικο σύστημα και την απόρριψη αυτού.

-   Γιατί δεν ψηφίζεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δώσεις κι ένα κοινωνικό έρισμα στην αριστερά, τώρα που θα μπει και η Χρυσή Αυγή στη βουλή;

-  Γιατί εμένα με ενδιαφέρει να είναι ο κόσμος σκεπτόμενος και στο δρόμο. Με την λογική αυτή, ο εν δυνάμη σκεπτόμενος κόσμος καταλήγει να είναι προβατάκια της αριστεράς.

- Ναι ρε Λούμπα, ωραίοι οι συμβολισμοί κι όλ’ αυτά, αλλά υπάρχει και μια πραγματικότητα...

-  Ναι καααλάαααα.... Μαλακίες. Για πες και τ’ άλλο να ξεμπερδεύουμε.

-  Έχεις ανταγωνιστική σχέση με τον Τσίπρα;

.

.

.

Ο Λούμπα άθελα του έδωσε το ακριβές στίγμα μιας πραγματικότητας την οποία κατά τ’ άλλα απέρριπτε. Μαλακίες. Και το ήξεραν όλοι πολύ καλά. Μαλακίες.

Το ζιζάνιο που έσπειρε όμως ο Ες-Ες, προβλημάτισε τον Λούμπα βαθύτατα. Προς στιγμήν σκέφτηκε να θέσει και υποψηφιότητα αλλά αυτό το ξεπέρασε γρήγορα. Λίγο μούρη ήθελε να πουλήσει όχι να μπλέξει χειρότερα. Αποφάσισε λοιπόν να πάει να δει από κοντά τί ήταν αυτή η «εκλογική διαδικασία».

Την ημέρα των εκλογών λοιπόν πήγε στο εκλογικό κέντρο και περίμενε κι αυτός στην ουρά.

- Το όνομα σας παρακαλώ;

- Λουμπουμπάμπουλα.

- Ναι... επώνυμο;

- Σας είπα κυρία μου, Λουμπουμπάμπουλα με το όνομα.

- Ταυτότητα έχετε;

- Το όνομα είναι Λουμπουμπάμπουλα. Δεν χρειάζονται παραπάνω στοιχεία! Είμαι ο Λούμπα. Δι γουάν εντ όνλυ. Είμαι ο Ελληνισμός ανα τα χρόνια. Ενώνω την Αλεξάνδρεια των Ελληνιστικών χρόνων και την Κωνσταντινούπολη των Βυζαντινών με την Ελλάδα του σήμερα. Και για να μην τα πολυλογούμε: Aϊ αμ Χελίν.

Δεν ήταν και πολύ σίγουρος αν είχε πει μαλακία ή όχι, και κοντοστάθηκε να κόψει αντιδράσεις του κόσμου γύρω του.

Αυτή η υποθέση με το χελίν ήταν παλιά ιστορία. Η ιδέα ονομάζεται rebranding και έχει την έννοια του επανασχεδιασμου. Και γιατί χρειαζόταν κάτι τέτοιο; Γιατί ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε πολιτικά η οικονομική κρίση έκανε ζημιά στην εικόνα της χώρας. Εκείνο που οι εκτός Ελλάδος εισέπραξαν είναι ότι τόπος κατοικείται από τεμπέληδες που ζουν με δανεικά, οι μισοί από αυτούς δουλεύουν στο δημόσιο –δηλαδή τεμπελιάζουν εκεί- και οι άλλοι μισοί, το κλέβουν. Αυτό, λοιπόν, χρειάζεται θεραπεία που επιβάλλεται με τα μνημόνια και είναι μεν οδυνηρή αλλά θα αποδώσει. Θα αποδώσει αν ολα όσα έχουν σχεδιάσει τα μνημόνια, πάνε καλά. Που μέχρι τώρα, δεν πάνε. Και μάλλον ούτε πρόκειται.

Πρέπει λοιπόν μαζί με το νέο ξεκίνημα να αλλάξει και η εικόνα. Δηλαδή να πείστουν οι εκτός ότι οι εντός, ούτε τεμπέληδες είναι, ούτε στο δημόσιο δουλεύουν. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εκπαιδεύονται οι εντός να εργάζονται με 300 ευρώ μισθό, να μην έχουν εργασιακά δικαιώματα, συντάξεις της προκοπής και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το τραγικότερο βέβαια της ιστορίας με το rebranding, είναι και ότι το αναλαμβάνουν και μυαλά που έχουν βαθύτατη ανάγκη από format.

Κι ενώ ο Λούμπα σκεφτόταν τα παραπάνω, οι παρόντας στην αίθουσα είχαν ήδη ξεσπάσει σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. Έχοντας πάρει θάρρος από το πώς εξελίχθηκε η κατάσταση ξαναφώναξε:

- Αϊ αμ Χελίν!

Και γυρνώντας προς τα πίσω απευθύνθηκε στον επόμενο της σειράς:

- Αρ γιού Χελίν;

-  Όχι ρε φίλε, άνεργος είμαι...