Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ (Μ)ΠΡΙΖΑ

Το φεγγάρι με βλέπει από ψηλά. Τρία τετάρτα και το μπαλκόνι είναι άδειο, κένο, σαν τους ήχους που προσπαθώ να ακούσω. Κάπου κάπου, ένα σκυλί ουρλιάζει και μετά το άλλο, αρκετά πιο μακριά... κανένα φως, εκτός από το φεγγάρι. Ξέρεις... το φως του φεγγαριού, εκτός απο ρομαντικό μπορεί να γίνει και περίεργο, τρομακτικό και μερικές φορές να σε φτάσει στα όρια του φρικιαστικού. Οι σκιές μυστήριες σε όλο το μέρος, σε κάθε γωνία και κάθε πλευρά του χώρου και του χρόνου, μία μετά τα μεσάνυχτα, σε κάθε εκατοστό του αέρα, που λυσσομανάει μέσα στα αυτιά μου. Ήμουν πιτσιρικάς, δεν θυμάμαι πόσο - δεν με αφήνει η λήθη, όταν για πρώτη φορά ένιωσα την φρίκη του φεγγαριού. Θυμάμαι πως πάντα, μα πάντα, όταν ένιωθα το φεγγάρι ο ήχος χανόταν. Σαν κάτι να τον ρουφούσε, να τον έτρωγε, σαν κάτι να γινόταν και ξαφνικά βουβαμάρα. Τότε λοιπόν όταν ο ήχος την έκανε από τα αυτιά μου, το όργανο της ακοής κατάφερνε και άκουγε μόνο τις σκιές. Τις άκουγα να σέρνονται στους τοίχους, στο πάτωμα, στο ταβάνι, στα έπιπλα, στην άκρη του κρεβατιού μου. Εκεί ήταν που το πράγμα μου τρέλαινε το κεφάλι και τον ζουμερό, γεμάτο νευροηλεκτρικές συνάψεις εγκέφαλο μου. Εκεί ήταν που σκεπαζόμουν μέχρι και την τελευταία τρίχα του κεφαλιού μου, όταν οι σκιες έγλειφαν τα δάχτυλα από τα πόδια μου, όταν γλυστρούσαν μέσα από το βρακί μου, πέρναγαν το στέρνο μου και τελικα ακούμπαγαν τα χείλη μου, γαργαλούσαν την γλώσσα μου και έκαιγαν τον λαιμό μου.

Έβηχα σαν παλιάλογο, τοσο δυνατά, για να διώξω την σκιά που έρπονταν στον οισοφάγο μου. Κατάφερνα να ακούγομαι στο διπλανό σπιτι. Κρυφά πίσω απο μια πορτα άκουσα την χοντρή γειτόνισσα να το λέει στην μάνα μου, "πρέπει να πάτε το παιδί σε κανα γιατρό!". Και θα έβλεπα πολλούς γιατρούς μέχρι και σήμερα....

Τελικά με πήγαν... "Ορυλα", ίσως το πιο μαλακισμένο όνομα που έχει δοθεί σε ειδικότητα γιατρού! Θα προτιμούσα το "όπου παίζει τρύπα το ψάχνω", αλλά εκεί θα έπαιζε θέμα, μιας και ο πρωκτολόγος και ο γυναικολόγος θα τσίναγαν που θα τους έπαιρναν την τρύπα! Ο δόκτορας του χωριού δεν έβλεπε και δεν έβρισκε τίποτα. Φύγαμε για την πρωτεύουσα, αφού η φρίκη μου ερχόταν κάθε βράδυ και ο λαιμός μου έκαιγε όταν οι σκιές προσπαθούσαν να μπουν μέσα μου. Εκεί λοιπόν, ο μέγας Ορυλα κατάφερε και βρήκε κάτι στον οισοφάγο μου, που ήταν αρκετά περίεργο. Ένα κάτι σαν νεύρο, σαν κλωστή, σαν σύνδεση με κάτι που λείπει, για να κλείσει το "κύκλωμα". Χαμός, χάος και πανικός. Μηχανήματα με πολλά λαμπάκια και καλώδια, μικροσκόπια, σωληνάκια με κάμερες, λαβίδες - εύκαμτες και μη, δάχτυλα και παλάμες, τσιμπίδες που τραβούσαν την γλώσσα έξω και λάστιχα που κρατούσαν το στόμα ανοιχτό. Ακούγεται σαν βασανιστήριο του μεσαίωνα και έτσι ήταν. Τουλάχιστον για μένα. Εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις σχεδόν κάθε μέρα. Ο γιατρός έλεγε πως πάει καρφί για νόμπελ ιατρικής, αν κατάφερνε και έλυνε το ιατρικό τούτο φαινόμενο. Δεν θα τον αφήσω τον πούστη! Δεν θα τον αφήσω μέχρι και την δευτέρα παρουσία! Όλοι ξέρουμε πως δεν παίζει να έρθει, τουλάχιστον όχι όπως μας την παρουσίαζουν οι τράγοι με τα μαβιά ράσα και τις κατάμαυρες ψυχές! Όχι! Δεν θα τον αφήσω! Θα βρω τον τρόπο. Θα αργήσω ίσως, αλλά θα τον βρω!

Άργησα και μάλιστα αρκετά. Έγινα δεκαοχτώ αλλά τα κατάφερα. Το συν κάτι στο σώμα μου ήταν ακόμα εκεί. Εκεί ήταν και το φεγγάρι, κάθε φορά που έφτανε τα τρία τέταρτα κι εκεί ήταν και οι σκιές. Oι σκιές που έφερναν τον βήχα και τους γιατρούς.

Κάθε μέρα προσπαθούσα να το τιθασεύσω και να το κάνω μέρος του εαυτού μου. Για να είναι εκεί, σίγουρα κάπου πάει, μέσω του νευρικού μου συστήματος στον εγκεφαλο μου και σίγουρα θα μπορώ, αν όχι να το ελέγχω, τουλάχιστον να το κατανοήσω. Κάθε μέρα που πέρναγε, ήταν το μόνιμο μέλημα μου. Να βρω τον μυ, το νεύρο, την σύναψη που οδηγούσε στον έλεγχο της "πρίζας". Έτσι έλεγα το συν κάτι. Σιγά σιγά λοιπόν και όταν πια έγινα δεκαοχτώ, κατάφερα να κλείνω την πόρτα. Να απενεργοποιώ την πρίζα. Σε σημείο που αργά αλλά σταθερά, ο βήχας να υποχωρεί (οι σκιές πάλι όχι) αλλά τουλάχιστον κατάλαβα πως αυτό που έψαχναν ήταν η πρίζα! Δεν προχώραγαν πιο κατω από εκεί. Όταν μάλιστα κατάφερνα και την έκλεινα δεν με ενοχλούσαν άλλο. Έφευγαν ήρεμα και σιγά σιγά. Ένιωθα όμως εκείνη την ώρα, πως η διάθεση τους, δεν ήταν και τοσο χαρούμενη. Το αντίθετο, τις ένιωθα πιο τρομακτικές, πιο μαύρες, φρικιαστικές και τρελαμένες. Σίγουρα δεν γούσταραν καθόλου. Απ' την μια ο αέρας απ' τον βήχα δεν τις άφηνε να κάνουν την δουλειά τους (όποια κι αν ήταν αυτή) κι απ΄την άλλη το κωλόπαιδο βρήκε την άκρη να κλείνει την πρίζα. Ένιωθα το μίσος τους προς εμένα!

Αφού λοιπόν ο βήχας εξασθενούσε - μέχρι που πια εξαφανίστηκε - ο καριόλης ο δόκτορας δεν έβρισκε άκρη. Στο είπα παλιόπουστα! Ούτε μέχρι την δεύτερη παρουσία (άραγε έπαιξε πρώτη;)! Τα μηχανάκια με τα λαμπιόνια δεν έλεγαν πια τίποτα γιατί δεν έβρισκαν τίποτα (σιγά σιγά είχα καταφέρει ακόμα και να κρύβω την πρίζα).

Aποφασίσαμε να φύγουμε από το νοσοκομείο και να πάμε σπίτι. Ο βλάκας που ήθελε να πάρει και νόμπελ, μετά από τόσα χρόνια μελέτης του οισοφάγου μου, μου έδωσε κάτι καραμέλες για το βήχα! Σπίτι λοιπόν, χαρούμενος που την έκανα από το κολαστήριο, ευδιάθετος που δεν έβηχα, τρομαγμένος που οι σκιές έφευγαν παρ' όλο που αισθανόμουν πως κάτι κακό μου ετοίμαζαν. Και το φεγγάρι εκεί. Πιστό στο ραντεβού του. Τρία τέταρτα, τρείς μέρες το μήνα, τριανταέξι φορές το χρόνο. Νομίζω πως μια, δυο φορές, το ένιωσα να μου χαμογελάει με νόημα. Ανατρίχιασα απ' άκρη σ' άκρη. Δεν το εκλαμβάνω σωστά αυτό το χαμόγελο, με φρικάρει. Πιέζω πολύ τον εαυτό μου, να κρατήσει κρυφή την ικανότητα μου να κλείνω την πρίζα. Ξεκίνησα να κρατάω ημερολόγιο, για να ηρεμώ λιγάκι από τα καθημερινά και να μην ξεχνάω τα γεγονότα τις δύσκολες μέρες της φρίκης!