Χαρντάιμς εντ Νερσεριράιμς

Έρχετε λοιπόν ο Β και μου κάνει «ρε μαλάκα, το καινούργιο social το άκουσες» ? Παραβλέποντας πως με τον τρόπο που το έθεσε με παρέπεμψε σε Buena Vista Social Club ή κάποιο δείπνο-συνάντηση νοικοκυρών των Β. Προαστίων και ξόδεψα κανα 10λεπτο μέχρι να καταλάβω τι εννοούσε, η απάντηση μου ήταν «εεμ, όχι».

- «Έλα βάλτο τώρα όπως είσαι»
- «οκ» click-click-click και να’μαστε στο youtube.

Οκ αρχίζει να μπαίνει το τραγουδάκι και ασχολούμαστε με κάτι άλλο μέχρι που ρωτάω

- « Συμπαθές, πως λέγεται ο δίσκος ?»
- «Hard Times and Nursery Rhymes»
- «Πλάκα μου κάνεις»
- «Όχι ρε έτσι λέγεται»
- «ΑΣΤΕΙΕΥΕΣΑΙ»
- «Eίσαι ηλίθιος? Να, κοίτα το εξώφυλλο»
- «Ε ΡΕ ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΡΕ, ΡΕ ΒΓΑΛΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΓΕΛΟΙΟ ΡΕ ΑΠΟ ΤΑ ΗΧΕΙΑ ΜΟΥ»
- «...έλα?»

Και αναλύω :

Oκ ρε φίλε, είσαι ένα κωλοπαίδι, ένα αληταράκι που γουστάρει ροκ-εντ-ρολλ. Τρώς πακέτα, όλοι σε κυνηγάνε, σκατά τα πάντα, λεφτά δεν υπάρχουν. Η μόνη σου διέξοδος είναι η μουσική, και καταγράφεις αυτόν τον πόνο και την κακουχία στα τραγούδια σου. Ο-Κ!

Τα πράγματα έχουνε φτιάξει κάπως. Ακόμα σε θεωρούν αλήτη, κωλοπαιδαρία, αλλά τουλάχιστον έχεις τη μπάντα σου και σηκώνεις σε όλους κωλοδάχτυλο. Παίζεις μουσική και σε όποιον αρέσει. Είναι η ψυχή και η ελευθερία σου και να πάνε να γαμηθούνε όλοι.
Καταγράφεις αυτόν τον πόνο και την μάχη που δίνεις στον δεύτερο δίσκο σου.

Βγάζεις τον τρίτο δίσκο! Πλέον είσαι ρόκερ με την βούλα και δια βίου πληρωμένη συνδρομή στο Ταμείο Γαμωμανάδικων Ροκάδων. Η μουσική είναι το όπλο σου και να πάει να γαμηθεί να ασπρίσει όποιος έχει πρόβλημα. Γουστάρεις, και το attitude σου σε έβγαλε ασπροπρόσωπο. Καταγράφεις αυτή την πορεία και τις θυσίες (και τον πόνο, να μην ξεχνάμε) στον νέο σου δίσκο.

Βγάζεις ΤΕΤΑΡΤΟ δίσκο. Ώριμος πλέον πανκροκαμπιλοκάτης, δείχνεις στους νέους πως ήταν τα πράγματα. Συνεχίζεις να τα σπας, αλλά οι αναφορές σου πλέον είναι στο παρελθόν. Μπορείς να τραγουδάς για το πως ήταν τα πράγματα, και πως είναι τώρα, που κάνεις την μετάβαση από οργισμένο νιάτο σε έμπειρο, ώριμο άνθρωπό που στέκεται περήφανα στην μουσική σκηνή. Ακόμα έχεις περιθώριο για πόνο.

Βγάζεις πέμπτο δίσκο. Βλέπεις πως με την ηλικία αλλάζουν οι πίκρες και οι πόνοι. Μιλάς για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις πλέον σε προσωπικό επίπεδο. Αναπολείς πως και τι σου κόστισε αυτή η πορεία στο πανκ ροκ. Εξιστορείς την γλυκιά μελαγχολία του να βλέπεις τον κόσμο με το βλέμμα του πονεμένου και ταλαιπωρημένου ροκά που όμως με τον ιδρώτα από τ'αρχίδια του και τα δυό του μπράτσα κατάφερε να τραβήξει τον εαυτό του από τον βούρκο. Ο πόνος σου είναι ο πόνος των μεγάλων, που χαίρονται για τις κακουχίες που αντέξανε, αλλά αναπολούν τις εποχές που τις έφεραν. Ο πόνος ενός ανθρώπου που κοιτάει το παρελθόν του και βλέπει δυσκολίες και ταλαιπωρία.

Βγάζεις έκτο δίσκο. Τώρα έχεις αρχίσει να το ξεφτυλίζεις.

Βγάζεις έβδομο δίσκο ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΖΕΙΣ "HARD TIMES"! Καλά πλάκα μας κάνεις ρε καριόλη? Ποιά hard times ρε παπουδέλαιο? Πότε ήταν το τελευταίο Hard Time που θυμάσαι ? Που πας ρε καραμήτρο που για τα τελευταία γάμησε μας χρόνια ζεις ροκσταριλίκι και άγιος ο θεός ? Εντάξει! Το καταλάβαμε! Πέρασες δύσκολα! Μέχρι πότε θα μας το τρίβεις στα μούτρα !? Δεν εξαργυρώθηκε ακόμα ?!


Σε ποιόν πουλάς ρε πίπα τον δίσκο? Στο 18χρονο από την Ελλάδα που τελειώνει ένα σκατά σχολείο για να προσπαθήσει να κάνει 200 θυσίες να πάει σε ένα σκατά πανεπιστήμιο για να βρει μια σκατά δουλειά σε μια χώρα που είναι στο κορώνα-πτώχευση, γράμματα-εμφύλιος ? Σε κάνα τυπάκι που ξεκινάει οικογένεια εν μέσω "Δεν-υπάρχουν-λεφτά-κάνε-το-σκατό-σου-παξιμαδι"-σμού? Πότε είναι η τελευταία φορά που σε κυνήγησαν οι μπάτσοι επειδή ήσουν όπως ήσουν ρε παρτάλι? Έχεις πει πρόσφατα "όχι παιδιά δεν μπορώ, δεν παίζει δεκάρα"? Ρε αυτο-αρχαιοκάπηλε, λίγη ντροπή ρε ! Λίγο σεβασμό σε αυτούς που δεν έχουν σάλιο ούτε για να κάτσουν να τους γαμήσουν!

Ονόμασε τον δίσκο "I made it, fuck you everyone i'm doing coke and fucking supermodels" ή κάτι τέτοιο, πιο ειλικρινές θα ήτανε. Hard Times, ακούς εκεί ο μαλάκας.
Δεν σου είχανε τις μπύρες κρύες στο live? Σου κούρδισαν λάθος την κιθάρα ρε ξεδιάντροπε ? Και κάθομαι εδώ εγώ με τις 3+60 και ο άλλος ο μαλάκας που ξενιτεύτηκε για να δει άσπρη μέρα (ώντας και προνομιούχοι σε αυτό το μπουρδέλο, μην ξεχνάμε) και ακούμε τον μαθουσάλα να μας λέει για hard times και τρελαίνομαι! Nursery Rhymes σκέτο έπρεπε να το ονόμαζες και να ήτανε παραμύθια για παιδιά νηπιαγωγείου καραγκιόζη!

Άμε στο διάολο με τους παπάρες βραδιάτικο.


ή μήπως:


Αξίζει βεβαίως να σημειωθεί ότι ο δίσκος ένα ακόμα δείγμα γραφής που πιστοποιεί γιατί οι Social D. είναι μια σταθερή αξία στο χώρο της μουσικής. Στο Hard Times βλέπουμε ένα μεστό και ώριμο πλέον Mike Ness, ο οποίος μπορεί και ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον μέσα από τις δυσκολίες του παρελθόντος, ανακατασκευάζοντας παράλληλα τη θεματική που έχει χαρακτηρίσει το γκρούπ από το 1988 και έπειτα. Η μουσική κυμαίνεται στο γνωστό μοτίβο που τους έχει χαρακτηρίσει και είναι πια σήμα κατατεθέν τους, πανκ κιθάρες με επιρροές blues, country και rockabilly. 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, το Hard Times είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς μιας μπάντας που γουστάρει ροκ εν ρολ και μπορεί και αποδίδει ακόμα. Το γκρουπ έχει γνώση των μουσικών στοιχείων που λειτουργούν υπέρ του, συγκεντρώνεται σε αυτά και δεν προσπαθεί να ανακαλύψει εκ νέου τον τροχό. Τα κομμάτια που παρατίθενται είναι δυνατά και δουλεμένα, ενώ η μπάντα διατηρεί την επιθετικότητα της βάζοντας και την απαραίτητη δόση φινέτσας. Το Hard Times είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς πλέον από τους Social Distortion, επιθετικό ροκ εν ρολ με συναίσθημα, από ένα γκρουπ, που επιβίωσε κόντρα στις πιθανότητες και συνέχισε να παίζει μουσική όταν πολλοί από τους αρχικούς συνοδοιπόρους τους τα παράτησαν προ πολλού.